عضو جامعه اسلامي دانشجويان در ميزگرد ايسنا/1/ بسياري ازاساتيد بايد تصفيه شوند اكنون مطالبه آزادي، برابر بي‌بندوباري است امروز آفت اصلي جريان دانشجويي غروراست
ميزگرد دانشجويي بررسي فضاي سياسي دانشگاه‌ها با حضور «مهدي واحدي» عضو شوراي تبيين مواضع بسيج دانشجويي استان تهران، «علي نيكونسبتي» عضو شوراي مركزي دفتر تحكيم وحدت(طيف علامه) و «سيدحسين علوي» عضو شوراي مركزي جامعه‌ي اسلامي دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي در ايسنا برگزار شد. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، در ابتداي اين ميزگرد علوي درباره‌ي فضاي فعاليت سياسي در دانشگاه اظهار داشت: تمايل خاصي براي فعاليت سياسي بين دانشجويان وجود ندارد چون دانشجويان از گروه‌هاي سياسي كه نبض فضاي جامعه را بر عهده داشتند صداقت نديدند و اين مربوط به امروز و ديروز نيست. از زمان اتمام جنگ تحميلي، دانشجويان نگاه بدبينانه‌اي به فعاليت سياسي داشتند و از آن زمان فاصله‌اي بين اجتماع و حاكميت به وجود آمده است و روز به روز بيشتر شده و اين باعث شد تا مردم از فعاليت سياسي فاصله بگيرند، دانشجويان نيز قسمتي از همين مردم هستند. البته دوم خرداد نقطه‌ي عطف چنين فضايي در جامعه‌ي ايران بود اما سرخوردگي پس از آن فضا را به زمان پس از جنگ بازگردانيد. نگاه حاكميت پس از دوم خرداد همچنان از بالا به پايين و فعاليت سياسي را نوعي بازي قدرت تلقي مي‌كرد، در پي آن دانشجويان نيز براي فعاليت سياسي رمقي ندارند. واحدي نيز با بيان اينكه «ناگزير از نگاه به عقبه‌ي حركت‌هاي دانشجويي هستيم» گفت: پيروزي انقلاب حتي در جريان‌هاي سياسي طرد شده نيز نوعي اميدواري ايجاد كرد و حتي كساني كه موافق با تفكر انقلابي نبودند فكر كردند مي‌توانند فعاليت كنند اما با گذر زمان ديدند كه از لحاظ ايدئولوژيك نمي‌توانند سازگار شوند. دانشجويان در مقطع جنگ عراق، در دفاع از كيان انقلاب تلاش خوبي از خود نشان دادند. با شروع دهه‌ي هفتاد مردم مسوولان عرصه‌هاي مختلف كشور را به پاسخ‌گويي وادار كرده بودند. رويكرد دولت سازندگي نيز باعث ورود نيرو‌هاي تكنوكرات به بدنه‌ي حاكميت شده بود و دانشگاه نيز به عنوان بازوي فكري و تربيت كننده از اين مساله فارغ نبود. از ابتداي دهه‌ي هفتاد تا سال 76 چند عامل باعث شد تا فضاي غالب دانشگاهي تكنوكرات متمايل به ليبرال دموكراسي غربي شود چرا كه نظام آموزش عالي ما متناسب با اين فضا بود، در همين زمينه بي توجهي دولت سازندگي به عرصه‌هاي سياسي - اجتماعي باعث رسوخ ريشه‌هاي تفكر ليبرال دموكراسي شد. از سال 76 به بعد فرصت خوبي به وجود آمد كه بتوانيم مطالبات اجتماعي و اقتصادي مردم را با فرهنگ خودي و توليدات بومي به واسطه‌ي ايجاد فضاي تضارب آرا برآورده كنيم اما عده‌اي دوم خرداد را تنها در انحصار خود دانستند و اين ضربه‌ي بسيار بزرگي بود كه كشور از اين نقطه‌ي عطف خورد. وي همچنين گفت: سوء تدبير‌هاي پس از دوم خرداد و پيگيري پروژه‌ي پياده نظام‌سازي دانشجويان براي احزاب و گروه‌هاي سياسي و همچنين نداشتن بينش تاريخي از سوي دانشجويان امكان سوء استفاده از جنبش دانشجويي ايجاد شده را فراهم آورد. البته اراده‌ي غرض مندي هم براي دامن زدن به اين غوغاسالاري بود كه حادثه‌كوي دانشگاه در دامن آن رشد كرد. وي علت روي‌گرداني دانشجويان از فعاليت سياسي را اينطور توصيف كرد: دانشجوين فهميدند كه در اين سال‌ها بازيچه‌ي دست احزاب شده‌اند و ارزشي را كه حاكميت در سخن براي آنها قائل شده بود در عمل قائل نيست، به همين دليل اين سرخوردگي طبيعي است. نيكونسبتي نيز در ادامه اظهار داشت: اكنون با توجه به تغيير نظام سياسي كشور در سطح كلان فضا براي دانشجويان مبهم است. آنها منتظر هستند كه فضا كمي شفاف‌تر شود تا بعد‌ها فعاليت كنند. دانشجويان وقتي مشاهده مي‌كنند كه هزينه‌ي فعاليت سياسي زياد شده است فعاليت كمتري از خود بروز مي‌دهند. نمونه‌ي آن انعكاس اخبار اعتراض دانشجويان در دانشگاه تهران در برخي روزنامه‌ها بود. وقتي در چنين فضايي دانشجويان احساس مي‌كنند كه احتمال برخورد با آنها افزايش پيدا كرده است افت زيادي در فعاليت آنها ديده مي‌شود و عمده‌ي اين افت به دليل فضاي مبهم موجود است. وي در ادامه با انتقاد به كابينه‌ي دولت جديد گفت: با توجه به اين كابينه، دانشجويان احساس مي‌كنند كه هزينه‌ي فعاليت سياسي افزايش يافته و البته اين مختص به زمان حال نيست. در گذشته نيز هرگاه دانشجويان احساس مي‌كردند هزينه‌ي فعاليت سياسي افزايش پيدا كرده است كمتر فعاليت مي‌كردند؛ كه به نظر من اين مساله ضرر بزرگي براي كشور است چرا كه دانشگاه محل آزمون و خطاي دانشجويان است تا بتوانند در آينده مديران لايقي براي كشور باشند. اين عضو شوراي مركزي دفتر تحكيم وحدت (طيف علامه) اظهار كرد: عدم وجود فعاليت سياسي در دانشگاه‌ها باعث نهادينه نشدن جامعه پذيري سياسي و همچنين زير زميني شدن حركت‌هاي دانشجويان مي‌شود. در صورتي كه اگر اجازه‌ي فعاليت قانونمند در قالب تشكل به آنها داده شود، حركات آنها نظام مند و قانونمند مي‌شود. ادامه دارد ...