به گزارش ایسنا، سردار محمدباقر نیکخواه بهرامی که در دوران دفاع مقدس به مدت چند سال مسئول تبلیغات جبهه و جنگ «قرارگاه کربلا» را برعهده داشت و از سال ۶۴ به بعد نیز فرمانده جنگ‌های نوین قرارگاه خاتم الانبیا (ص) بوده است، در این باره با اشاره به جنایت شیمیایی رژیم بعث عراق در روز سی و یکم تیرماه سال ۱۳۶۷ و بمباران روستاهای «زرده»، «دیره» و «باباگلی» در غرب کشور می‌گوید: رژیم جنایت‌پیشه بعث عراق و صدام سفاک در سال پایانی جنگ، یعنی از ابتدای سال ۱۳۶۷ به دامنه بمباران و گلوله‌باران شیمیایی در سراسر جبهه‌ها علیه رزمندگان اسلام افزود به طوری که روزانه مواضع ایران را آماج حملات بی‌رحمانه شیمیایی قرار داد و صدمات زیادی را به بار آورد.
نظامیان و سردمداران رژیم بعث عراق به این هم بسنده نکردند و به موازات حملات شیمیایی در جبهه‌ها، شهرها و روستاهای مرزی را در استان‌های آذربایجان‌غربی، کردستان، کرمانشاه، ایلام و خوزستان با بمب، راکت و گلوله‌های شیمیایی هدف قرار دادند و با انتشار گازهای فشرده مرگ‌آور، روزانه ده‌ها نفر را شهید و مصدوم کردند.
سردار نیکخواه بهرامی یادآور شد: عراق در سری جدید جنایت جنگی و اقدامات خلاف حقوق بشر، در شهرهای بانه، سردشت، مریوان، پاوه، نودشه، ریجاب، جوانرود، سرپل ذهاب، خرمشهر، اهواز، هویزه و تقریبا در تمامی روستاهای مرزی به خصوص استان‌های کردنشین و غرب‌نشین کشور، از ابتدای فروردین تا سی‌ام تیر، صدها نفر از زنان، کودکان و سالخوردگان را قربانی جنایت‌هایش کرد و هزاران نفر در این راستا مصدوم شدند. تمامی این جنایت‌ها به دلیل مسلمان بودن این مردمان و حمایتشان از انقلاب اسلامی ایران بود. مصدومان شیمیایی ابتدا با بمب‌ها و گلوله‌های انفجاری مجروح و سپس با گازهای شیمیایی مورد مصدومیت مضاعف قرار گرفتند. این، نشان از اوج روحیه انتقام‌جویانه دشمن و ضدانسانی بودن آن دارد.
۳۱ تیرماه سال ۱۳۶۷ یادآور یکی از وحشتناک‌ترین و دردناک‌ترین جنایت‌های رژیم بعث عراق و صدام علیه غیرنظامیان بی‌گناه و روستاییان «کُرد» در روستاهای «زرده» ریجاب، «دیره» و «بابایادگار» در اطراف گیلان غرب است. به عنوان مثال، در آن روز و در حالی که مردم روستای «زرده» و اهالی روستاهای اطراف در روز عید قربان اطراف چشمه روستا مشغول انجام مناسک مذهبی بودند، غافلگیرانه به قصد انتقام و تعمدا مورد بمباران ۱۰ فروند هواپیما و پرتاب بیش از ۳۰ فروند بمب و راکت شیمیایی حاوی گازهای کشنده «خردل»، «اعصاب» و «سیانور» قرار گرفتند و بلافاصله ۲۷۵ نفر از این اهالی به ویژه کودکان و زنان و سالخوردگان در دم به شهادت رسیدند. همچنین بیش از ۱۵۰۰ نفر به شدت مجروح شدند و شادی آنها به عزا تبدیل شد. جانیان حیوان صفت رژیم بعث عراق به این هم بسنده نکردند و روستاهای «دیره» و «بابایادگار» را نیز همزمان مورد بمباران مشابه قرار دادند و چندین نفر را شهید و بیش از ۶۵۰ نفر را مصدوم کردند.
دامنه خسارت‌ها علاوه بر صدمه زدن به جان انسان‌های مظلوم، دامن‌گیر محیط زیست، زمین‌های کشاورزی، محصولات مردم و نابودی دام و طیور آنها نیز شد. این جنایت‌های نام برده علاوه بر وارد آوردن خسارت‌های انسانی و معنوی که تاکنون هم التیام نیافته است، اثرات مخرب و خسارت‌های مادی و زیست‌محیطی بسیاری نیز برجای گذاشته است.
وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران در جهت افشای جنایت فوق توسط سفیر دائم خود در مقرر سازمان ملل طی سه نامه در روز ۳۱ تیر و اول مردادماه سال ۱۳۶۷اطلاعات لازم را در اختیار دبیرکل سازمان قرار داد و خواسته‌های به حق کشورمان را مبنی بر محکومیت رژیم بعث عراق و تنبیه آن و اعزام کارشناسانی به این مناطق جهت بازدید از آثار و بقایای بمب‌ها و عوامل شیمیایی تکرار کرد. اما همچون گذشته با سکوت و بی‌تفاوتی سازمان ملل و شورای امنیت مواجه شد و به خواسته‌های ایران جواب مساعد داده نشد. این، نشانه چراغ سبز آنها به عراق برای ادامه جنایت‌های اینگونه بود. بعد از این حادثه تا پایان جنگ و پذیرش آتش‌بس این حملات در جبهه‌ها کماکان ادامه داشت.
مسئولان با احساس تعهد بیشتر و با ایجاد کلینیک‌های تخصصی مجهز و پزشکان متخصص نسبت به مسئله درمان مصدومان شیمیایی روستاهای غرب و شمالغرب کشور توجه ویژه داشته باشند تا از مراجعه مصدومان به مراکز درمانی سایر استان‌ها به خصوص تهران که هزینه‌های گزاف و سردرگمی‌های آنها را به دنبال دارد ممانعت به عمل آورند.
انتهای پیام