به نقل از رویترز، شهرها در سراسر جهان با واقعیتی تلخ روبرو هستند که مکان‌های مقرون به صرفه کافی برای زندگی مردم وجود ندارد.
مسکن در اکثر مناطق شهری بزرگ اکنون برای کارگران معمولی دور از دسترس تلقی می‌شود و این حس رو به رشد را ایجاد می‌کند که خانه‌ای آبرومند تبدیل به امتیاز شده است که در میان «داراها» معامله می‌شود، و «ندارها» را فقیر می‌کند.
سؤالات بسیاری مطرح می‌شودکه آیا آپارتمان‌های لوکس جدید باید اجازه داشته باشند که خالی باقی بمانند، در حالی که هزاران نفر در فهرست انتظار برای خانه هستند؟
پیش‌بینی می‌شود که سهم جمعیت جهان که در شهرها زندگی می‌کنند تا سال ۲۰۵۰ به ۶۸ درصد برسد که از ۵۵ درصد امروز افزایش یافته است.
بر اساس نتایج تحقیق سالانه، افزایش قیمت‌ها باعث شده است که خانه‌ها در ۵۸ درصد از شهرهای بزرگ در مقایسه با کمتر از نیمی از پنج سال پیش، به‌طور قابل توجهی غیرقابل دسترس باشند به این معنی که خرید خانه‌ای با قیمت متوسط، بیش از ۴.۱ برابر درآمد متوسط سالانه هزینه دارد.
دولت‌های بیشتری متعهد شده‌اند که ساختمان‌سازی را افزایش دهند، برای مثال، هدف هند ساخت بیش از ۴۰ میلیون خانه تا سال ۲۰۲۲ است. شرکت‌های بزرگ نیز به این موضوع واکنش نشان داده‌اند.
ایالات‌متحده و بریتانیا از دهه ۱۹۸۰، سرمایه‌گذاری در خانه‌های دولتی را کاهش داده‌اند. این دولت‌ها تا حد زیادی از کار ساخت مسکن عمومی خارج شده‌اند و در عوض توسعه توسط شرکت‌های غیرانتفاعی و خصوصی را با یارانه یا مشوق‌های مالیاتی تشویق کرده‌اند.
انتهای پیام