عباس قنبری عدیوی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص اهمیت زبان مادری، حفظ گویش و لهجه و تفاوت‌های آن، اظهار کرد: لهجه تُن صدای فرد و نوع بیان کلمات است و با شنیدن صدای فرد در حین صحبت متوجه می‌شویم که اهلیت فرد مربوط به کدام نقطه از استان یا کشور است.

رئیس دفتر بنیاد ایران‌شناسی چهارمحال و بختیاری افزود: زبان یک مهارت ارتباطی محسوب می‌شود، زبان‌های زنده به زبان‌هایی می‌گوییم که مردم با آن‌ها صحبت می‌کنند و می‌توان گفت زبان عامل پیوند اندیشه‌ها، برقراری گفت‌وگو و ارتباط با خود و جامعه است.

وی با بیان اینکه زبان‌ها متناسب با اقلیم، شرایط جغرافیایی، علمی و فناوری دچار تغییراتی می‌شوند، خاطرنشان کرد: زمانی‌که صحبت از زبان فارسی به میان می‌آید، این زبان شاخه‌ها و بخش‌های مختلفی دارد، برای مثال زبان فارسی متناسب با تاریخ، دوره‌های تاریخی، اقلیم و جغرافیا، زمان حال، گذشته و امروز و همچنین شمال‌، جنوب، غرب و شرق تقسیم‌بندی می‌شود.

قنبری با تاکید بر اینکه در محدوده زاگرس و در چهارمحال و بختیاری شاخه‌های مختلف زبان فارسی و گویش‌های منطقه‌ای وجود دارد، توضیح داد: زبان آذری که متعلق به زبان فارسی است و بعد با زبان ترک زبانانی که در خارج از مرز ایران بودند، آمیخته شده است، اما اصالت این زبان به بخشی از زبان فارسی بر می‌گردد.

رئیس دفتر بنیاد ایران‌شناسی چهارمحال و بختیاری ادامه داد: زبان کردی، بلوچی، عبری و .... هر کدام ویژگی‌های خاص خود را دارد، در این استان مردم به گویش‌های مختلف زبان فارسی مانند گویش بختیاری، ترکی قشقاقی، هفشجانی، دهکردی، فرخشهری و ... صحبت می‌کنند که هر کدام از این گویش‌ها یک مهارت و توانایی است.

وی با تاکید بر اینکه خانواده‌ها باید از توان و مهارت خود در گویش محلی استفاده کنند، یادآور شد: این توان مهارتی ارتباط او با دنیا را افزایش دهد، برای مثال فردی که زبان انگلیسی، عربی، آلمانی و .... می‌داند، یعنی به اندازه این زبان‌ها توانایی و مهارت برای برقراری ارتباط با سایر افراد در جهان را دارد، گویش‌ها و زبان‌های محلی نیز به همین گونه است.

قنبری تاکید کرد: زمانی‌که صحبت از زبان مادری به میان می‌آید، یعنی زبانی که کودک از مادر خود یاد می‌گیرد و این گویش‌های محلی نیز متعلق به زبان مادری هستند، اگر بتوانیم در خانواده‌های خود با زبان محلی خودمان صحبت کنیم، نشان می‌دهد که به تاریخ، فرهنگ، هویت و تمدن دیرینه خود وابستگی داریم و به آن علاقه‌مند هستیم.

این مدرس دانشگاه با اشاره به اینکه والدین نباید از صحبت کردن فرزندشان به زبان، گویش و لهجه محلی ناراحت باشند، خاطرنشان کرد: اتفاقا باید این کودک مورد تشویق قرار بگیرد، اگر فردی با لهجه بومی خود صحبت می‌کند، هیچ ایرادی ندارد، این نشان اصالت فرد است و به یک تاریخ و فرهنگ دیرینه تعلق دارد.

وی با بیان اینکه همه افراد در اقلیم ایران زبان‌ها، گویش‌ها و لهجه‌ها را باید حفظ کنند، تصریح کرد: همچنین برای پاسداشت آن‌ها باید کتاب، شعر، ترانه، افسانه‌ها و چیستان‌ها را ترویج دهیم، نباید بترسیم که فرزندمان در خانه، محل تحصیل و جامعه به زبان محلی حرف بزند، برخی تلاش می‌کنند که فرزندشان به زبان فارسی معیار صحبت کند، کودکان در مدرسه زبان فارسی معیار را فرا خواهند گرفت، اما زبان‌های بومی و محلی سرمایه محسوب می‌شوند و باید برای حفظ و پاسداشت آن تلاش کنیم.

قنبری افزود: همان‌طور که برای حفظ یک بنای تاریخی و میراث معنوی تلاش می‌کنیم، باید برای حفظ زبان‌ محلی، گویش و لهجه که میراث معنوی است نیز تلاش کنیم، این کار به ما هویت می‌دهد، مادران باید زبان محلی خود را به کودکانشان آموزش دهند، شهرستان‌های بن، سامان، شهر کیان و سایر مناطق ترک‌نشین باید زبان ترکی را به فرزندشان در کنار زبان فارسی آموزش دهند و در مناطق بختیاری‌نشین نیز باید همین‌گونه باشد.

رئیس دفتر بنیاد ایران‌شناسی چهارمحال و بختیاری گفت: اگر زبان و گویش‌های محلی را در استان حفظ نکنیم، عملا تاریخ، فرهنگ، هنر، ادبیات، موسیقی را به فراموشی می‌سپاریم و آن زمان بخش عمده‌ای از توان ملی‌ و بین‌المللی کشورمان بیگانه می‌شویم، باید این فرهنگ را حفظ و به نسل‌های آینده منتقل کنیم، نسل‌های آینده از ما در خصوص ادبیات، تاریخ و فرهنگ سوال می‌کنند، باید سرمایه کهن ایرانی را به فرزندمان منتقل کنیم.

وی در پایان عنوان کرد: باید زبان، گویش و لهجه‌های محلی را در منزل تمرین کنیم، کودکان بالاخره در مدرسه زبان فارسی معیار را آموزش می‌بینند.

انتهای پیام