خسرو ابراهیم در گفت وگو با ایسنا در مورد ارتباط علم تمرین با ورزش قهرمانی ایران اظهار کرد: اگر بخواهیم شرایط کنونی کشور را با دنیا مقایسه کنیم نسبت به گذشته خیلی پیشرفت کرده‌ایم. به هر حال خیلی علمی‌تر برخورد می‌کنیم اما هنوز فاصله و اختلاف زیادی با کشورهای پیشرفته و صاحب نام دنیا مثل آلمان، کانادا، آمریکا و روسیه داریم.
این پیشکسوت والیبال بیان کرد: مساله ما فقط توجه به علم تمرین نیست بلکه این مساله نیازمند تجهیزات و بودجه است. وقتی امکاناتی برای رشته‌هایی همچون ژیمناستیک و دوچرخه‌سواری نداریم با علم تمرین نمی‌توانیم کاری را پیش ببریم.
وی در ادامه گفت: علم تمرین ابزار و امکانات می‌طلبد و به همراه برنامه‌ریزی خوب، مدون و بلندمدت می‌توانیم به نتیجه خوبی دست پیدا کنیم اما خب ما فقط به دنبال نتیجه گرفتن و برد هستیم و مابقی را کنار می‌گذاریم.
این استاد فیزیولوژی ورزشی علت پیشرفت ورزش کشورهای دنیا را اینگونه بیان کرد که آنها برنامه بسیار پیشرفته و کامل در مدارس و دانشگاهها اجرا می‌کنند در حالی که نوجوان و جوان ما در طی ۱۲ سال تحصیلی بهره چندانی از ورزش نمی‌برد. تمام ورزشکاران دنیا محصول آموزش و پرورش و دانشگاهها هستند و ما این را در ایران نداریم.
وی ادامه داد: مدارس می‌توانند کار سازندگی و استعدادیابی انجام دهند و فرد وقتی وارد دانشگاه می‌شود ورزش را از طریق تمرینات پیشرفته و منظم‌تر کامل کند آن وقت است که ما دارای ورزشکاران خوب با پشتوانه قوی هستیم.
این استاد دانشگاه تربیت بدنی علوم ورزشی گفت: آنچه که مسلم است ما بیشتر اسیر برخی از رشته‌های انفرادی همچون کشتی و ورزش‌های رزمی هستیم و توجه خاصی نسبت به آنها داریم چون موفقیت در آنها راحت‌تر است و مسئولان هم به دنبال موفقیت زودرس هستند.
وی گفت: می‌توان به الگوهای تمرینی دسترسی پیدا کرد ولی یکی از نقص‌های عمده ما در علم تمرین برنامه‌ریزی بلند مدت، مدون، نظم وانضباط است و همچنین مسئولانی که ورزش ایران را هدایت می‌کنند.
این پیشکسوت والیبال اضافه کرد: وقتی امکانات و بودجه در اختیار داشته باشید، در حالی که برنامه‌ریزی بلند مدت، مدیریت و انضباط درستی نداشته باشید، نهایتا تمام سرمایه نابود می‌شود. اگر چه در کشتی و تکواندو قهرمان جهان می‌شویم ولی اینها پاسخگوی ورزش ایران نیست.
وی با اشاره به عدم موفقیت ایران در رشته‌های مادر گفت: در ورزش ایران توجه خاصی به ورزش‌های مادر و برخی رشته‌های دیگر که اثرگذار هستند، نمی‌شود و از هیچ جایگاهی برخوردار نیستند. رشته‌های دوومیدانی، ژیمناستیک، شنا در دنیا خیلی مطرح‌تر هستند می‌بینیم که چقدر در این زمینه با دنیا فاصله داریم.
ابراهیم اشاره‌ای به رشته‌های انفرادی کرد و گفت: کشتی و وزنه برداری و رزمی که از رشته‌های انفرادی محسوب می‌شوند در بخش نوجوانان و جوانان فوق‌العاده موفق هستیم و تاکیدمان بیشتر روی برد است. وقتی به مراحل بالاتر می‌رسیم می‌بینیم که چندان موفق عمل نکرده‌ایم بخشی از این مساله بر می‌گردد به تمرین وعلم تمرین، این در حالی است که دسترسی به علم تمرین دشوار نیست.
وی گفت: امکانات و بودجه‌ای برای مدارس در نظر نگرفته‌ایم. باید به ورزش مدارس توجه و رسیدگی شود. اگر بخواهیم مدارس و دانشگاه‌های‌مان را با کشورهای پیشرفته دنیا مقایسه کنیم از نمره ۲۰ نمی‌توان نمره ۹ را هم به آن داد. در حال حاضر شاهد هستیم که در طی چهار سال تحصیلی در دانشگاه ورزش به صورت سطحی بسیار ناقص و پایین اجرا می‌شود و در حد تهیه و ارائه گزارشی به مسئولان است. به طور کلی ما تنوع ورزش نداریم و به دنبال آن هم نیستیم.
این استاد فیزیولوژی ورزشی گفت: ما پرورش ورزشکاران را به فدراسیون‌ها سپرده‌ایم و آنها نگران مدارس و دانشگاه نیستند. فدراسیون‌ها بیشتر نوجوانان و جوانان را با تمرینات به مرحله قهرمانی می‌رسانند ولی در شرایط بالاتر در المپیک و جهانی حرف چندانی برای گفتن نداریم. البته در برخی از رشته‌های انفرادی مثل کشتی (آزاد و فرنگی)، تکواندو و کاراته در سطح جهان در بخش بزرگسالان حرف برای گفتن داریم.
وی اظهار کرد: ایران در دو، سه رشته مطرح است. ما به دنبال رشته‌هایی که پرمدال و مادر نامیده می‌شوند و در رشته‌های دیگر فوق‌العاده مهم هستند، نیستیم. در مورد آن صحبتی نمی‌کنیم. ورزش همگانی که بیس و پایه تمام ورزش‌ها است و به صورت رایگان می‌توان ارائه کرد تا استعدادهای خوبی را شناسایی کرد، نداریم.
خسرو ابراهیم در پایان گفت: در والیبال دنیا بخش نوجوانان و جوانان حرف برای گفتن داریم، ولی در آخرین رده‌بندی تیم‌های ملی که از سوی فدراسیون جهانی والیبال اعلام شد ما جایگاه سیزدهم را به خود اختصاص دادیم. این در حالی است که کشورهای دیگر برای رسیدن به المپیک روی برد زیاد تاکید ندارند بیشتر به رشد بازیکنان توجه دارند.
انتهای پیام