زندگی عشایر بر پایه دامداری بنا شده است. سهم آن‌ها از تولید گوشت کشور ۲۰ درصد است. کوچ و چرای دام، از مهم‌ترین ویژگی‌های زندگی عشایری است، اما سال‌هاست که جمعیت عشایری ایران با محدودیت‌هایی همچون منابع طبیعی روبروست. در سال‌های اخیر مراتعی که قبلاً محل چرای دام‌های عشایر بوده و حتی ایل راه‌هایی که زمانی محل عبور عشایر از یلاق به قشلاق و بلعکس بوده تغییر کاربری داده و به باغات، جاده‌ها و خانه‌هایی تبدیل شده است که دیگر مجال حرکت و زندگی به عشایر را نمی‌دهند. این موارد یکی از هزاران عواملی است که عشایر قشقایی را که از جمله بزرگترین جمعیت‌های عشایری ایران محسوب می‌شوند بر سر دو راهی تداوم زندگی عشایری یا یکجا نشینی قرار داده است.

در حال حاضر بسیاری از عشایر قشقایی منطقه جهرم با وعده ارائه امکانات رفاهی از جمله آب آشامیدنی، برق، تلفن، تحصیل و حتی کار در شهرک‌هایی همچون شهرک آب شیرین در ۳۵ کیلومتری شهر جهرم ساکن شده‌اند اما در صورت اقامت در این شهرک‌ها دیگر نمی‌توانند دامداری که عامل حیات زندگی عشایری است، ادامه دهند و باید به فکر شغل و شیوه زندگی جدید متناسب با زندگی شهری باشند. انتخاب یکجا نشینی سر آغاز مشکلات برای جامعه‌ای است که خود تولید کننده یک پنجم گوشت کشور است و با این انتخاب قشر بزرگی از جامعه از تولید کننده به مصرف کننده تبدیل می‌شوند.