در این که اولین بار از چه زمانی تفأل به حافظ رسم شد و زمان و نحوه فال گرفتن، روایت­های متفاوتی وجود دارد.

به گزارش خبرنگار فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) منطقه فارس، "ادوارد براون" در جلد سوم کتاب "تاریخ ادبیات ایران" اشاره می­کند که پس از فوت حافظ، عده­ای بر آن می­شوند تا با تکفیر او، از دفن پیکر لسان­الغیب در گورستان ممانعت کنند و سرانجام نظر جمع بر این قرار می­گیرد تا با تفأل از کلام خود حافظ کمک بگیرند.

براون در كتاب خود آورده است: اين‌گروه پس از آن تمامی غزل­های حافظ را نوشته و در سبدی ریخته و از کودکی می­خواهند تا یکی را برگزیند و با کمال تعجب، پاسخی باورنکردنی و شگفت­آور از حافظ می­شنوند که بیتی از آن غزل این است:

قدم دریغ مدار از جنازه حافظ    /     که گر چه غرق گناهست، می­رود به بهشت

..... و این را سرآغاز تفأل زدن به حضرتش می­داند.

“شاپور پساوند" شاعر شیرازی در زمينه تفال زدن به حضرت حافظ، در گفت و گو با ایسنا منطقه فارس، گفت: شاید مردم مغرب زمین به پدیده­ای به نام فال زدن مثل ما شرقی­ها انسی تا این حد نداشته باشند، اما در شبه قاره هند،  عثمانی و کشورهای همسایه شمال، این عقیده طبیعی است تا آن جا که سر از دیوان شاعران دیگری نظیر بیدل هم در آورده است. الهام گرفتن از شعر حافظ و مصلحت جویی از او هم از همین موارد است که این مردم را به سوی خواجه بیش از سایر شاعران جذب کرده است.

پساوند افزود: انسانها هرگاه در تنگنایی گرفتار می­شوند برای رهایی از آن از هر وسیله­ای استفاده می­کنند، به ویژه در اموری که به نوعی قضا و قدری باشد و این به زمان حال و قوم  ملتی خاص هم منحصر نمی­شود. از هزاره­های پیش از این مردم از کتابهای مقدس در هنگام گرفتاری ها کمک می­گرفتند، مثلاً با فرو کردن شی ای ظریف و نازک لابه­لای کتاب آن را می­گشودند و با خواندن آن صفحه از صاحب کتاب راهنمایی می­گرفتند.

وي ادامه داد: این کار که شکل دیروزین همین فال زدن است، بعدها با آثاری نظیر کتابهای حدیقه الحقیقه سنایی، دیوان مولانا، گلستان سعدی و سرانجام پربسامدترین آن دیوان حافظ، رونق یافت، تا آن جا که امروز در مشرق زمین ،بیشترین رویکرد مردم غیر ایرانی هم به همین دیوان حافظ است. این عمل ناشی از ارتباط معنوی آنان با جهان بینی حافظ و تأثیری است که این شاعر بر حافظه آنان داشته است. در این رابطه اعتماد ما اعتقاد و ارتباط حسی مردم با جهان بینی و کلام خواجه از یک سو و سحر کلام و توانایی­ها و ظرفیت­های واژگانی شاعر از دیگر سو، هر کدام سهمی در تأثیر شعر خواجه بر حافظه جامعه دارد.

به باور"پرویز خائفی " شاعر معاصر هم  یکی از چیزهای مهم در باره حافظ این است که می‌گویند پیر حافظ ،خواجوی کرمانی است و یا پیری است که  به او وابستگی دینی داشته است. حافظ هیچ‌گاه غافل از دردهای بشری نشد و به این جهت شعرش ماندگار شده است.

او گفت: این تفالی که به حافظ می‌زنند، به دلیل آن است که در شعر او هم غم و هم شادی هست. از جنبه خرافی که بگذریم به هر حال، حافظ تنوع اندیشه دارد و باعث می‌شود عده‌ای به او تفال بزنند و بر اساس آن تصمیم بگیرند.

"ابوالقاسم فقیری" فرهنگ­پژوه شیرازی هم بر این اعتقاد است که مردم ادب­پرور این سرزمین عموماً و فارسی­ها خصوصاً به شعر حافظ عشق می­ورزند و بعد از کتاب آسمانی ما قرآن مجید، به تنها کتابی که تفأل می­زنند، دیوان حافظ است که از روح پرفتوح او همت خواسته و حل مشکل خود را از او می­خواهند.

وی گفت: تاریخچه تفأل به زمان­های دور برمی­گردد. در زمان حافظ هم تفأل زدن مرسوم بوده و بیتی از حافظ حکایت از این رسم دارد: از غم و درد نکن ناله و فریاد که دوش/ زده­ام فالی و فریادرسی می­آید.

خائفي خاطرنشان كرد: معمولاً کسانی به تفأل روی می­آورند که مشکلی داشته و یا در انجام کاری تردید داشته باشند و از آنجایی که مردم خواجه را حافظ قرآن می­دانند و با توجه به بعضی از اشعارش که او را با عالم غیب مربوط می­دانسته­اند و به همین خاطر لسان­الغیب لقبش داده­اند، اکثراً با ایمان و علاقه خاصی گفته هایش را پذیرفته و به کار می­بندند.