"جِنَّت بَاْزی" از بازی هایی است که دهه شصتی ها با آن خاطره های زیادی دارند و این بازی در خراسان جنوبی نیز بین دخترها و پسرها رواج داشته است.

فاطمه احراری، نایب رییس هیات ورزشهای سنتی و بازیهای بومی و محلی خراسان جنوبی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خراسان جنوبی، در خصوص بازی "جِنَّت بَاْزی" گفت: این بازی را خَتِّ جِنّی (خطّ جِنّی) نیز می نامند و در دو نوع بین دختران و پسران بازی می شود.

وی افزود: نوع اول اختصاص به بیرجند نداشت و در بسیاری از جاها معمول بود و بیشتر دختر بچه ها آن را بازی می کردند.

رییس هیات ورزشهای سنتی و بازیهای بومی و محلی خراسان جنوبی تصریح کرد: این بازی بدین سان است که با گچ یا زغال روز زمین با کشیدن سه خط عمودی و چهارخط افقی شش "خانه" مربع ایجاد می کردند و پس از خانه ششم یک نیم دایره می کشیدند که "دروازه" نام داشت و "داو" بازی درست می شد.

احراری ادامه داد: بازی کنان هر کدام قطعه سنگ تخت و کوچکی داشتند هریک از بازیکنان به نوبت سنگ خود را در خانه یک می انداخت و پای چپش را از زمین برمی داشت و به عقب تا می زد و با یک پا با جهیدن حرکت می کردند و با نک پا سنگ را به خانه دوم می انداخت و به همین ترتیب آن را تا خانه ششم می برد و از آنجا با یک ضربه به بیرون می انداخت.

وی اذعان کرد: در خانه چهارم که نام "آسوده" بود حق داشت دو پایش را چند لحظه روی زمین بگذارد و اندکی استراحت کند و بعد به بازی ادامه بدهد.

رییس هیات ورزشهای سنتی و بازیهای بومی و محلی خراسان جنوبی تاکید کرد: اگر سنگ بر روی خطی قرار می گرفت و یا از خانه ها خارج می شد و یا در "دروازه" می افتاد بازی کن "می سوخت" و نفر بعدی بازی را شروع می کرد.

احراری تصریح کرد: نوع دوم که اختصاص به بیرجند داشت و بیشتر پسرها بازی می کردند نحوه بازی تقریبا مانند نوع اول بود و بازیکن با همان شیوه عمل می کردند.

وی اظهارکرد: در این "داو" خانه نخستین آستانه و نیم دایره انتهایی "دریا" نام داشت.

احراری اذعان کرد: بازیکن می توانست در خانه های 8 و 9 دو پایش را در دو طرف خط(هر پا را در یک خانه) بگذارد و اندکی آسوده بشود این دو خانه بر روی هم "آسوده" نامیده می شد.