دکتر احمدرضا کهن در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در پاسخ به اینکه چرا اقیانوس ها برای مردم مهم هستند، گفت: واقعا ما مدیون هستیم و زندگی هر موجودی که در حال استفاده از اکسیژن است به موجودات فتوسنتزکننده و گیاهان روی خشکی، جلبک‌های تک‌سلولی و باکتری‌های درون دریا وابسته است. ولی این برای من جالب است که اینقدر درخت‌ها به چشم آمده‌اند و درباره آنها صحبت شده اما هیچ‌وقت و در هیچ کتابی به ما نگفته‌اند که وقتی حیات برای اولین بار بر روی کره زمین ایجاد شد به خاطر تک‌سلولی‌ها و جلبک‌ها و باکتری‌های ریزی بود که اکسیژن را تولید کردند و الان ما وجود داریم و هستیم.

وی با اشاره به اهمیت دریاها برای انسان و نقش دریا در زندگی مردم توضیح داد: کلمه اهمیت ذاتاً یک سوال در خود دارد، اهمیت از چه نظر؟ ما زمانی که می‌خواهیم به اهمیت چیزی پی ببریم انسان را به عنوان سنگ وزنه در نظر گرفته و بر اساس آن می‌سنجیم. اگر بخواهیم از دید انسان بنگریم -هر چند انسان نیز یک گونه مانند گونه‌های دیگر است- می‌گوییم چرا درخت‌های روی خشکی و زمین اینقدر برای ما مهم هستند؟ چون نفس زمین و به نوعی منبع تنفس هستند؛ و اینجا من باید بگویم ۸۰ درصد اکسیژنی که ما تنفس می‌کنیم از دریا است و تنها ۲۰ درصد از درخت‌ها تامین می‌شود.

این کارشناس افزود: بنابراین حضور ما انسان‌ها وامدار همین موجوداتی است که در حال از بین بردن آنها هستیم. این اهمیت اول. یعنی ساده‌ترین چیزی که به آن نیاز داریم و بدون اکسیژن مدت زیادی نمی‌توانیم زنده بمانیم. در برخی از کشورها تا ۹۰ درصد حمل‌ونقل وابسته به دریاها و کشتی‌های بزرگ است به عنوان یک اهمیت شاید بتوان گفت غیرزیستی. برای تامین غذا نیز به دریاها نیاز داریم؛ ساده بگویم در حال حاضر ۳ میلیارد نفر برای پر کردن شکمشان به دریا وابسته هستند و احتمالا تا سال ۲۰۵۰ این عدد به ۷ میلیارد نفر می‌رسد.

این پژوهشگر اظهار کرد: منشا بسیاری از داروها، مواد غذایی مختلف، مواد شیمیایی مورد استفاده انسان‌ها را می‌توان در دریا پیدا کرد و اینها تنها بخش کمی از فواید و مزایای دریا برای ما به عنوان گونه‌ی برتر بر روی کره زمین است.

دکترای زیست شناسی دریا با تشریح ارتباط آینده انسان و دریا تاکید کرد: آینده اصلاً در دریا است، شما کره زمین را در نظر بگیرید، هفتاد درصد آن را دریاها و اقیانوس‌ها پوشانده‌اند. خشکی دیگر جایی برای ما ندارد. خشکی قابل کشاورزی باقی نگذاشته‌ایم و جنگل‌ها را هم صاف کرده‌ایم. می‌گویند اگر جمعیت کره زمین با رشد پیش‌بینی شده جلو برود و با توجه به کاهش همزمان منابع در دسترس، تا سال ۲۰۵۰ که چیزی هم به آن نمانده برای سیر کردن جمعیتی که در آن لحظه بر روی زمین زندگی می‌کنند به سه کره زمین نیاز داریم، اما متاسفانه یک کره زمین بیشتر نداریم.

کهن با اشاره به بی‌توجهی انسان‌ها به دریا و اکوسیستم آن و نابودی تدریجی اقیانوس‌ها گفت: در حال حاضر ما از همان ۳۰ درصد خشکی که آن هم به طور کامل در دسترس نیست -بسیاری از جاها بیابانی و یا کوهستانی و غیرقابل استفاده- استفاده می‌کنیم، یعنی بخش کوچکی از این خشکی برای کشاورزی‌های سنتی و... لذا ما باید علاوه بر جایگزینی روش‌های نوین به سراغ ۷۰ درصد باقیمانده زمین یعنی همان اقیانوس‌ها که تقریبا دست‌نخورده است برویم. بقیه کشورها این کار را شروع کرده‌اند.

انتهای پیام