به نقل از سایکولوژی نیوز، بااین‌حال، این پاسخ‌ها مشکلات خود را به همراه دارد که باید شناخته شود. یکی از این مسائل تنهایی است که ادعا می‌شود در زمان خانه‌نشینی، افراد زیادی را تحت تاثیر قرار داده است.

شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی اظهار کردند: فناوری آن‌ها به‌سرعت می‌تواند کمک مهمی در این زمینه ارائه دهد و از آغاز همه‌گیری قسمت اصلی کمپین‌های تبلیغات این شرکت‌ها بوده است. بااین‌حال، نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که تاثیر رسانه‌های اجتماعی بر تنهایی خانه‌نشینی پیچیده است و در مواردی استفاده از شبکه‌های اجتماعی به کاهش این مشکل کمک نکرده و نخواهد کرد.

درک دقیق احساس تنهایی در افراد به راحتی ممکن نیست و به‌طور چشمگیری با برآورد تنهایی قبل از خانه‌نشینی متفاوت است. موارد منتشر شده قبل از بیماری کووید در مجله‌های دانشگاهی نشان می‌دهد، به‌طورکلی حدود ۱۰ درصد از جمعیت، تنهایی را تجربه می‌کنند، اما این نتایج از گزارشی به گزارش دیگر و از گروه سنی به گروه سنی دیگر متفاوت است. به‌ویژه قبل از شیوع بیماری کووید افراد مسن در معرض خطر بودند و بین ۳۰ تا ۱۰۰ درصد این گروه احساس تنهایی می‌کردند.

در مقابل، یک نظرسنجی دوران خانه‌نشینی دوهفته‌ای در زمان شیوع بیماری کووید نشان داد که حدود ۲۵ درصد از کل جمعیت احساس تنهایی می‌کنند. این رقم به بیش از یک‌سوم این آمار در افراد بین ۱۸ تا ۳۴ سال رسید که نشان می‌دهد که این تاثیر بر افراد جوان متفاوت است.

در یک مطالعه طولی تاثیر بیشتر خانه‌نشینی در افراد جوان دیده شد و نشان داد که جوان‌ی، زن، فقیر و دانشجو بودن از عوامل خطر احساس تنهایی در زمان خانه‌نشینی است.

مطالعه اخیر همچنین حاکی از آن است که تنهایی به‌طورکلی در زمان‌ خانه‌نشینی افزایش نخواهد یافت، اما برای این گروه‌های خطر افزایش می‌یابد. نقش رسانه‌های اجتماعی را در همین ارتباط، می‌توان در کاهش احتمالی تنهایی خانه‌نشینی در نظر گرفت.

حضور رسانه‌های اجتماعی در زندگی اکثر افراد عاملی برای تنهایی در زمان خانه‌نشینی نیست و مهم‌ترین نکته این است که برخی گروه‌ها تنها می‌شوند و گروه‌هایی مانند جوانان و زنان اغلب تمایل به استفاده بیشتر از رسانه‌های اجتماعی دارند. آیا این واقعیت نشان می‌دهد که رسانه‌های اجتماعی در کاهش تنهایی خانه‌نشینی موثر نیستند؟ پاسخ به این سوال دشوار است، زیرا نمی‌دانیم با عدم دسترسی این گروه‌ها به رسانه‌های اجتماعی چه اتفاقی می‌افتد.

شواهد نشان می‌دهد که در زمان خانه‌نشینی افراد جوان‌تر بیش از گذشته از شبکه‌های اجتماعی استفاده کرده‌اند. محققان دریافتند که ۷۵ درصد نوجوانان بسیار بیشتر از قبل از رسانه‌های اجتماعی استفاده کرده‌اند.

یکی از محققان در بررسی دانشگاه آکسفورد اظهار کرد: شاید این خبر خوبی برای کنار آمدن با خانه‌نشینی باشد و می‌توان از فناوری دیجیتال برای مدیریت تنهایی خانه‌نشینی استفاده کرد. تحقیقات دیگر تصویری نسبتا پیچیده‌تر از تاثیرات رسانه‌های اجتماعی بر تنهایی خانه‌نشینی ارائه می‌دهند.

 به نظر می‌رسد استفاده از شبکه‌های اجتماعی در خانه‌نشینی با دو مورد اضطراب و تنهایی مرتبط باشد. این دو عامل روان‌شناختی استفاده از شبکه‌های اجتماعی را به طرق و با نتایج کاملا متفاوت پیش می‌برند.

افراد مضطرب از رسانه‌های اجتماعی برای جستجوی اطلاعاتی در مورد نحوه مقابله با بیماری همه‌گیر استفاده می‌کنند و به نظر می‌رسد باعث خرسندی آنان می‌شود.

حداقل دو مورد برای افزایش خرسندی تااندازه‌ای موثر است و گاهی می‌تواند این روند را معکوس کند. اولین عامل کنجکاوی است. افراد مضطرب برای مقابله با عدم اطمینان و نگرانی‌های خود از اینترنت استفاده می‌کنند. در ابتدا جستجو، آنان را با تسکین بخشی اضطراب، شاد می‌کند و باعث افزایش استفاده از رسانه‌های اجتماعی خواهد شد.

بااین‌حال، افزایش استفاده از شبکه‌های اجتماعی در افراد، ممکن است باعث افزایش استرس شود. در مرحله بعد، دسترسی به اطلاعات متناقص که در نتیجه استفاده از شبکه‌های اجتماعی و دسترسی به اطلاعات زیاد امکان‌پذیر می‌شود، می‌تواند برخلاف کاهش استرس، آن‌ را افزایش دهد. در گذشته، درباره عواقب منفی اضافه‌بار اطلاعاتی سیستم‌عامل‌های ارتباطات دیجیتال بحث شده است.

افراد تنها تمایل دارند در همه‌گیری کووید برای برقراری ارتباط با دوستان و خانواده خود از شبکه‌های اجتماعی استفاده کنند. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که انزوای اجتماعی احساس شده توسط این افراد در زمان خانه‌نشینی، به‌احتمال‌زیاد دیدگاه آنان را نسبت به‌تنهایی خود تقویت می‌کند و باعث می‌شود تا از طریق عضوشدن در گروه‌ها با دیگران ارتباط برقرار کنند.

بااین‌حال، این شکل از تماس اجتماعی آنان را راضی نمی‌کند. این یافته‌های منفی نباید تعجب‌آور باشد، زیرا پیش‌ازاین، ثابت‌شده است که شبکه‌های اجتماعی در واقع تنهایی را کاهش نمی‌دهند، بلکه افزایش چنین احساساتی را به دنبال دارد.

این مشکل ممکن است به‌ویژه در جوانان و زنان بروز کند. گروه‌هایی که تمایل دارند تا حد زیادی و یا به‌طور متوسط در مقایسه‌های اجتماعی شرکت کنند.

یافته‌های این بررسی نشان می‌دهد، درحالی‌که مرور شبکه‌های اجتماعی باعث کاهش تنهایی می‌شود، تعامل با آن با افزایش تنهایی مرتبط است. بنابراین، به نظر می‌رسد در زمان خانه‌نشینی رسانه‌های اجتماعی موجب تنهایی می‌شوند. بااین‌حال، شواهدی نشان می‌دهد که این موارد ممکن است محدود باشد.

استفاده اندک و درست از منابع اطلاعاتی ممکن است به کاهش اضطراب کمک کند، اما مدرک قانع‌کننده‌ای مبنی بر تاثیر آن بر تنهایی و همچنین، مبنی بر اینکه این شکل از فناوری جایگزین واقعی سایر اشکال ارتباط اجتماعی (برای مثال، تلفن) است،  شواهد قانع‌کننده‌ای نیست.

تا زمانی که ارتباط اجتماعی رودررو ایمن نباشد، ممکن است لازم باشد در مورد پشتیبانی از افراد تنها در زمان خانه‌نشینی به روش‌های دیگری غیر از رسانه‌های اجتماعی بیاندیشیم.

انتهای پیام