به مناسبت روز پرستار در یک روز بارانی مهمان پرستاران بیمارستان بوعلی قزوین شدم، کرونا حال و هوای بیمارستان را تغییر داده و بیمارستان به دو بخش کرونایی و غیرکرونایی تبدیل‌شده است، مردم بااحتیاط از کنار بیمارستان می‌گذرند و نگران هستند که نکند با عبور ازآنجا و تنفس هوای بیماران کرونایی درگیر شوند.

از درب اورژانس بیمارستان وارد می‌شوم، عده‌ای در حیاط گریه و شیون به راه انداخته‌اند و می‌گویند که عزیزشان در بخش آی سی یوی کرونا است و خبری از او ندارند، نگران هستند و هیچ‌چیز آرامشان نمی‌کند، حدوداً پنج خانواده پشت درب آی سی یوی ویژه کرونا ایستاده‌اند، برخی دعا می‌کنند و برخی دیگر ناامید فقط اشک می‌ریزند.

به گزارش ایسنا، وارد بخش آی سی یوی کرونا می‌شوم، در ابتدای بخش اتاقی در نظر گرفته‌شده است که باید آنجا لباس‌های محافظتی را بر تن کنی و وارد آی سی یو شوی، با توجه به نوع فعالیت دکتر، پرستار و خدمات، لباس‌ها با رنگ مشخص تعبیه‌ شده است، لباس مهمان را بر تن می‌کنم.

پرستاران جوان با شور و اشتیاق بر بالین بیماران حاضر می‌شوند و بدون ترس از کرونا به‌راحتی خدمات لازم را به بیماران ارائه می‌دهند، سراغ برخی از پرستاران می‌روم که مشکلاتشان را جویا شوم اما گویا مشکلات خودشان را فراموش کردند و صرفاً از مردم می‌خواهند که پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کنند.

مینا اسماعیلی، پرستار پرانرژی آی سی یوی کرونا، بعد از این که آمپولی را به بیمار تزریق می‌کند، به ایسنا می‌گوید: چهار سال است که به‌عنوان پرستار مشغول به کار هستم، در حال حاضر ما در اوج شرایط کاری قرار داریم و همه‌چیز سخت شده است، اکثر بیمارانی که به اینجا مراجعه می‌کنند در دورهمی‌ها به کرونا مبتلا شده‌اند درخواست داریم که تا کاهش کرونا دورهمی برگزار نکنند حداقل تا عید همکاری کنند که بتوانیم کرونا را شکست دهیم.

وی ادامه می‌دهد: پرستاران در رسیدگی به بیماران چیزی کم نمی‌گذارند، حتی از جان خودشان مایه می‌گذارند به‌طوری‌که یکی از همکاران ما در اثر ارتباط با بیمار کرونایی چهار بار به کرونا مبتلا شده و بعد از بهبود دوباره در بخش حاضر شده است، گاهی نیز شاهدیم که پرستاران بیماری را به خانواده‌های خود منتقل کرده‌اند اما این مسائل سبب نشده که ما کار خود را رها کنیم.

اسماعیلی تأکید می‌کند: خودم تلاش کردم که ارتباط محدودتری با خانواده‌ام برقرار کنم، شاید باورتان نشود که ماه‌ها است در یک اتاق خانه زندگی می‌کنم و از آن خارج نمی‌شوم چون نمی‌دانم که ناقل هستم یا سالم، شاید مردم این مسئله را بدانند احساسی با آن برخورد کنند و متوجه شوند که شرایط بسیار سخت است.

۵ ماه به خانه نرفتم

کرمی از دیگر پرستاران این بخش نیز می‌گوید: از مردم می‌خواهم که پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کنند هر چه بیمارستان خلوت‌تر باشد هم به نفع مردم و هم به نفع ما است، پرستاری در دوران کنونی با پرستاری پیش از آن تفاوت‌های زیادی دارد که مهم‌ترین آن پوشیدن لباس‌های حفاظتی است، این لباس‌ها باعث می‌شود دمای بدن افزایش پیدا کند و تعرق زیاد شود همچنین به علت استفاده طولانی‌مدت از ماسک و لباس حفاظتی دچار سردرد و سرگیجه می‌شویم اما این‌ها باعث نمی‌شود که کارمان را به‌درستی انجام ندهیم.

وی عنوان می‌کند: از فروردین‌ تا تیر به علت شیوع کرونا و ارتباط با بیماران کرونایی اصلاً به منزل نرفتم و در خوابگاهی که برای پرستاران در نظر گرفته بودند اسکان داشتم، درواقع عید را نیز به منزل نرفتم و تلفنی ارتباط گرفتم، در حال حاضر هم در یک اتاق مجزا در خانه زندگی می‌کنم و با افراد خانواده ارتباط خیلی کمی دارم چون می‌ترسم ناقل باشم.

کرمی تأکید می‌کند: از مسئولین می‌خواهم که به وعده‌های خود عمل کنند حداقل کار تضمین امنیت شغلی است، همکاران شرکتی پابه‌پای ما کار می‌کنند اما فوق‌العاده کمی دریافت می‌کنند و مزایا شامل حالشان نمی‌شود، آن‌ها صرفاً به خاطر احساس مسئولیت در این شرایط مشغول به کار هستند مسئولان باید توجه کنند که این امر انگیزه را از پرستاران می‌گیرد.

گلایه پرستارهای شرکتی قزوین

آرش غیاثوند، کارشناس ارشد پرستاری چهار سال است که به‌عنوان پرستار مشغول به کار است، اما از دست مسئولان به‌شدت ناراحت است و می‌گوید: حدود یک سال است که به‌صورت شرکتی در بیمارستان بوعلی استان قزوین مشغول به کار هستم، یکی از مهم‌ترین مشکلات ما تفاوت دریافتی بین پرسنل است، مثلاً بین دریافتی پرسنل شرکتی استان قزوین با استان‌های تهران و حتی استان‌های شمالی مانند گلستان تفاوت فاحشی وجود دارد.

غیاثوند تأکید می‌کند: در واقع می‌توانم بگویم مشکل پرداخت صرفاً مختص به استان قزوین است و در این راستا از استانداری و رئیس دانشگاه علوم پزشکی قزوین پیگیری‌های زیادی کردیم اما تنها وعده استخدام و آزمون به ما دادند، این در حالی است که پرداخت‌های ما بر اساس قانون نیست و از قانون کار پایین‌تر است در واقع دانشگاه علوم پزشکی قزوین حق قانونی ما را ضایع کرده است.

وی عنوان می‌کند: در حال حاضر پایه حقوق پرسنل شرکتی پرستاری دو میلیون تومان است و با این توجیه که منابع مالی نداریم حقوق ما را پرداخت نمی‌کنند، سؤال اینجاست که اگر منابع مالی ندارید برای چه همچنان نیروهای شرکتی را جذب می‌کنید؟ وقتی اعتراض می‌کنیم، می‌گویند اگر نمی‌خواهید می‌توانید بروید چون پرداخت بیش از این قیمت برای ما مقدور نیست.

اسماعیلی یادآور می‌شود: از مسئولان می‌خواهیم که این موضوع را به‌صورت جدی پیگیری کنند، صرفاً در استان قزوین پرداخت‌ها برخلاف قانون است، بخشنامه وزارت بهداشت می‌گوید حداقل حقوق باید ۴ میلیون و ۱۰۰ هزار تومان باشد اما در استان قزوین حداکثر حقوق را ۴ میلیون در نظر می‌گیرند درواقع پایه و تمام مزایای حقوق می‌شود چهار میلیون و ۱۰۰ هزار تومان است.

با آمدن کرونا مرخصی‌ها از بین رفت

از بخش بیماران کرونایی خارج و وارد بخش اورژانس بیمارستان می‌شوم، بیماران مختلفی که کرونا ندارند در این بخش نگهداری می‌شوند، سرپرستار بخش می‌گوید: اگرچه ما در بخش کرونایی نیستیم اما هر فردی که وارد بخش می‌شود نگران هستیم که مبادا کرونا داشته باشد، درواقع فرض ما این است که هر بیماری که بستری می‌شود مبتلا به کرونا است، برخی از بیماران به دلیل مشکلات قلبی یا مسمومیت به‌سرعت بستری می‌شوند و خدمات دریافت می‌کنند اما بعد از انجام یک سی‌تی‌اسکن متوجه می‌شویم که مبتلا به کرونا بوده است.

وی ادامه می‌دهد: ما اینجا لباس حفاظتی نمی‌پوشیم و صرفاً از ماسک استفاده می‌کنیم، با توجه به‌شدت شیوع کرونا با کمبود نیروی پرستاری روبه‌رو شدیم، بنابراین اغلب پرستاران ۱۲ ساعت شیفت می‌مانند، در شرایط عادی تحمل این ساعت کاری راحت است اما ۱۲ ساعت با ماسک شرایط سختی دارد، برخی از پرستاران در شیفت صبح و عصر یا صبح و شب فعالیت می‌کنند و مرخصی نمی‌روند.

این سرپرستار تأکید می‌کند: قبل از کرونا مرخصی‌های ماهانه برای پرستاران در نظر گرفته‌شده بود تا با استراحت و دیدار خانواده‌هایشان ازنظر روحی آماده‌تر باشند اما با آمدن کرونا مرخصی‌ها از بین رفت، خودم حدود ۴ ماه است که به دیدار خانواده‌ام نرفتم و همین امر باعث کاهش روحیه ما می‌شود.

تعرفه گذاری خدمات اجرایی شود

فرزانه موج بافان، پرستار آی‌سی‌یوی غیرکرونایی بیمارستان بوعلی نیز به ایسنا می‌گوید: پرستاری جزء مشاغلی است که ازنظر مالی در شرایط پایینی قرار می‌گیرد، مشکلات پرستارها خیلی زیاد است و پرستار هنوز جایگاه خود را در جامعه پیدا نکرده است، یکی از اساسی‌ترین مشکلات ما تعرفه گذاری است که کاری برای آن انجام‌نشده است، گاهی کار را پرستار انجام می‌دهد اما تعرفه آن به فرد دیگری پرداخت می‌شود. شب‌کاری و شیفت در گردش به‌مرورزمان و آسیب‌های جسمانی و روانی برای پرستاران ایجاد می‌کند.

بهترین هدیه روز پرستار

زینب میرزایی از پرستاران بخش جراحی قلب نیز خاطرنشان می‌کند: پرستاری همواره جزو مشاغل سخت بوده و اگر عشق به این رشته نداشته باشید فعالیت بسیار سخت است، با آمدن کرونا استرس ما بیشتر و شرایط کاری سخت‌تر شده است.

وی ادامه می‌دهد: از زمانی که کرونا آمده است دلسوزی پرستاران برای بیماران بیشتر شده چراکه خانواده‌ها اجازه ملاقات با بیمار را ندارند و از حال بیمارشان بی‌خبر هستند، بنابراین ما پرستاران تلاش می‌کنیم که جای خالی خانواده را پر کنیم و بیماران احساس تنهایی نداشته باشند.

میرزایی یادآور می‌شود: از مسئولین انتظار داریم که ما را بیشتر درک کنند و هوای ما را بیشتر داشته باشند، همکاران شرکتی و قراردادی انتظار دارند که تبدیل وضعیت شوند، در حال حاضر برخی از همکاران قراردادهای ۷۰ یا ۸۰ روزه دارند و درواقع امنیت شغلی ندارند و همین امر انگیزه آن‌ها را کاهش می‌دهد و بهترین هدیه روز پرستار برای ما رسیدگی به وضعیت همکاران شرکتی است.

به گزارش ایسنا، فرقی نمی‌کند پرستار کدام بخش باشی و وضعیت قراردادت به چه شکلی باشد، همه با هم یک دغدغه دارند و آن تبدیل وضعیت یا رسیدگی به وضعیت پرستاران شرکتی بیمارستان است، پرستارانی که هم پای سایر همکاران خود کار می‌کنند و حقوقی که باید را دریافت نمی‌کنند.

انتهای پیام