به گزارش ایسنا، گابریل کالدرون درباره درگذشت دیگو مارادونا صحبت کرد. سرمربی سابق پرسپولیس معتقد است که اسطوره آرژانتینی همیشه در نقش یک رهبر ظاهر می‌شد.

در ادامه گفت‌وگوی گابریل کالدرون را می‌خوانید:

* فوتبال دنیا یک اسطوره را از دست داد. شما چه احساسی دارید؟

بی شک احساس غم بی نهایت و غیر قابل وصف تمام وجودم را گرفته، احساس خلاء می‌کنم؛ فضایی پر از خاطرات شخصی و فوتبالی.

* شما چند سال با مارادونا بازی کردید و رابطه شما چگونه بود؟

ما از ۱۹ سالگی شروع کردیم و من تا ۳۰ سالگی در تیم ملی بازی کردم. ما در کنار هم در ۳ جام جهانی بازی کردیم: ۷۹-۸۲-۹۰ و یک کوپا آمه‌ریکا در سال ۱۹۸۹ در برزیل که به مقام سومی رسیدیم. ما در جام جهانی ۷۹ قهرمان و در سال ۹۰ نایب قهرمان شدیم. اگرچه در سال ۱۹۸۲ آرژانتین نمایش عالی نداشت، اما دیگو ۲۲ ساله به همه دنیا نشان داد چه کسی در آینده خواهد آمد؛ یک نابغه. 

* بهترین خاطره شما با مارادونا چیست؟

من خاطرات زیادی با او دارم و همه آنها عالی هستند اما امروز ابعاد این خاطرات به بی نهایت می رسند. من به ویژه شروع جام جهانی زیر ۲۰ سال ژاپن را به خاطر می آورم. ما هنوز بچه بودیم و دیگو هنوز مارادونا نشده بود. ما قهرمان شدیم و به یاد دارم که در فینال وقتی داور در سوت خود دمید، ما چطور همدیگر را در آغوش کشیدیم. 

* نقش مارادونا در فوتبال آرژانتین چه بود؟

او پرچمدار فوتبال آرژانتین بود و هست. مارادونا همیشه آرژانتینی ها را شاد می‌کرد. او کاری کرد که مردم این کشور گرفتاری های خود را فراموش کنند، کشوری که غرق در مشکلات بود. وقتی دیگو پیراهن تیم ملی را به تن می‌کرد، خنده بر لب همه آرژانتینی ها می آورد، مردم لذت می‌بردند و آن لحظه را جشن می‌گرفتند. من همیشه می‌گویم که ما عاشق دیگو هستیم، به خاطر همه چیزهایی که به ما آرژانتینی ها داد، شما هر کجا بروید آرژانتین را با مارادونا می‌شناسند. 

* چه چیزی مارادانو را از بقیه متفاوت می‌کند؟

من هرگز ندیدم کسی مانند دیگو بر توپ سوار باشد، انگار توپ بخشی از وجود او بود. او همچنین از قدرت بدنی بالایی برخوردار بود، کمتر در این مورد صحبت شده، حتی در مواقعی که معمولی بود، باز هم بهترین و مصمم ترین بود. والدانو همیشه داستانی درباره دیگو تعریف می کرد. می گفت وقتی در هتل بودند دیگو با توپ از اتاقش بیرون می آمد و سوار آسانسور می‌شد، سر میز ناهار حاضر می‌شد و توپ هنوز به زمین نخورده بود. دیگو نان می‌خورد و همزمان به توپ یک زندگی موازی می بخشید. 

* رابطه مارادونا با هم‌بازی‌هایش چطور بود؟

دیگو یک رهبر، یک برنده، حامی و سرشار از فروتنی بود.

* واکنش‌ها به درگذشت مارادونا نشان می‌دهد که او یک اسطوره برای همه مردم آرژانتین و دنیا بود. نظر شما چیست؟

به نظر من گرچه مارادونا دیگر در میان ما نیست اما این افسانه همیشه با ما خواهد بود. دیگو ما را ترک کرد اما مارادونا ابدی است. فوتبال و مارادونا مترادف یکدیگر هستند. فوتبال جهانی است و مارادونا هم همینطور.

* مارادونا افتخارات زیادی در فوتبال کسب کرد اما خیلی‌ها می‌گویند او بیشتر از این‌ها می‌توانست موفقیت‌های فردی و تیمی داشته باشد. از دید شما او به حقش رسید؟

هر فوتبالیستی در دوران فوتبالی خود می‌تواند موفقیت های بیشتر یا کمتری داشته باشد، این یک بازی است و آنچه دیگو به دست آورد بالاتر از موفقیت های گروهی و فردی است. در سرتاسر جهان همه او را تمجید و تحسین می‌کنند و کمتر کسی به این درجه می‌رسد.

انتهای پیام