حسن حسینی در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص برندسازی جهانی اظهار کرد: اساسا برندسازی و تولید برند، از امتیازاتی‌ است که یک کشور می‌تواند در سطح جهان برای خود به‌ دست آورد. در حال حاضر برندهایی جهانی مانند سامسونگ و ال‌جی کره، بوش آلمان و ... وجود دارند که این برندها اعتباری اقتصادی و فرهنگی برای کشورشان به‌ وجود آورده‌اند.

وی افزود: قطعا برای ساخت یک برند جهانی، وجود زیرساخت‌هایی لازم است تا محصولات یک واحد تولیدی در مرحله ‌اول تبدیل به یک برند شود. در حال حاضر در دنیا برندهایی وجود دارند که حتی کارخانه‌ای برای تولید آن‌ها وجود ندارد و ما این موضوع را به کرات در صنعت پوشاک و یا لوازم بهداشتی شاهد هستیم.

رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت خراسان ‌رضوی خاطرنشان ‌کرد:  وقتی تولید یک واحد تولیدی تبدیل به برند می‌شود، در واقع تولیدکننده بالاترین استاندارد ممکن را برای خود به ‌وجود آورده ‌است. جهانی‌شدن یک برند، اعتماد افراد در سراسر دنیا را جلب می‌کند، به طور مثال زمانی که گفته می‌شود یک کالا برند بوش آلمان است، به نوعی خریدار از خرید خود راضی شده و راحت‌تر اعتماد می‌کند.

حسینی در خصوص تاریخچه برندسازی در کشور عنوان کرد: اگر ما نگاهی اجمالی به برندهای خود داشته ‌باشیم می‌بینیم که ما نیز برندهایی جهانی مانند کفش ملی در گذشته داشته‌ایم و برخی از برندها نیز مانند ارج و آزمایش حداقل در داخل کشور مطرح بوده‌اند.

وی با اشاره به نبود زیرساخت مناسب برای ساخت برند در کشور تصریح کرد: متاسفانه ابزار لازم برای برندسازی قوی، حتی در داخل کشور، وجود ندارد. راهکار جهانی ‌شدن برند، ارتباط و تعامل با دنیا است. متاسفانه جایگاه و رتبه‌بندی بین‌المللی کشور در بخش اقتصادی، فرهنگی و... خوب نیست و این موضوع باعث می‌شود تا اعتمادسازی ایجاد نشود.

رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت خراسان‌رضوی اضافه ‌کرد: در شرایط فعلی کشور، امکان ساخت یک برند بین‌المللی وجود ندارد. ما با تمام دنیا مشکلات بانکی، حمل‌ونقل، کشتیرانی و... داریم و این مشکلات، موانعی برای برندسازی جهانی است.

حسینی در خصوص قابلیت رقابت کالاهای ایرانی از نظر کیفیت با محصولات خارجی گفت: ما از نظر کیفیت کالا مشکلی در برندسازی نداریم و انصافا در تولید بسیاری از کالاها، حتی بهتر از رقبای خارجی خود عمل می‌کنیم، به طور مثال در زمینه کاشی و سرامیک، کاشی‌های ایرانی چیزی از کاشی‌های اسپانیایی و ایتالیایی کم نمی‌آورد و از آن‌ها بهتر است اما به ‌دلیل عدم وجود زیرساخت مناسب امکان فعالیت این صنعت و برند ایرانی در خارج از کشور و در سایر کشورها وجود ندارد.

وی با اشاره به علل عدم برندسازی محصولات انحصاری تولید ایران عنوان‌ کرد: محصولاتی مانند زعفران، فرش، پسته و... محصولات انحصاری کشورمان هستند که به طور مثال هر کجا صحبت از زعفران به ‌میان می‌آید، آن را متعلق به کشور ایران می‌دانند و یا نام فرش ایرانی به نوعی در دنیا یک برند محسوب می‌شود.

رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت خراسان‌ رضوی افزود: علت اینکه ما باز هم در این زمینه‌ها نمی‌توانیم رقابت و برندسازی کنیم این است که برای مثال در زمینه فرش دستبافت، پاکستان، چین، هند و... نیز فرش دستبافت تولید و برخی از این کشورها گاه نقش‌های ایرانی را به‌ نوعی سرقت کرده و فرش خود را به ‌جای فرش ایرانی و با نام فرش ایرانی در جهان عرضه می‌کنند که تنها خبرگان این صنعت می‌توانند این موضوع را تشخیص دهند.

حسینی ادامه داد: ما بهترین زعفران را در ایران تولید می‌کنیم اما به ‌دلیل محدودیت‌هایی که در بحث صادراتی وجود دارد، زعفران به اسپانیا می‌رود و از آن‌جا با برندی اسپانیایی در بازار عرضه می‌شود یا در زمینه فرش به ‌دلیل وجود تحریم‌ها از کانال‌هایی دیگر فرش ایرانی صادر شده و صادرکننده به نوعی امکان تلاش برای عرضه محصول خود را ندارد، بنابراین نمی‌توانند به موقع با سایر اجناس بازار رقابت کنند.

وی بیان کرد: امیدواریم شرایط به گونه‌ای شود تا چنین محصولاتی مانند پسته، فرش، زیره، زعفران و... که اصالتی ایرانی دارند، مجددا جایگاه خود را به‌ دست آورند و بازار لازم برای آنان فراهم شود. پیدا کردن بازار خارج از ایران بسیار سخت است و گاهی پیش می‌آید که پس از طی‌ کردن این پروسه سخت و عرضه محصول و جا افتادن آن، قوانینی دست‌وپاگیر و آنی مانع صادرات محصول شده و این موضوع باعث می‌شود تا اعتماد جهانی در این بخش از دست برود.

رئیس خانه صنعت، معدن و تجارت خراسان‌رضوی تصریح کرد: خام‌فروشی تنها در صنایع معدنی و نفت که خود یکی از مشتقات معدنی‌ است، اتفاق می‌افتد و مشکل ما برای ساخت برند جهانی، تمایل به خام‌فروشی محصولات نیست، بلکه بستر لازم برای کار تولیدکنندگان وجود ندارد.

حسینی در خصوص رابطه سیاست با برندسازی گفت: برندسازی حاصل یک کار صنعتی‌ و تولیدی‌ و حاصل دسترنج و تلاش مردمان یک کشور است. در حال حاضر اقتصاد ما یک اقتصاد سیاسی‌ بوده و به ‌نوعی سایه سیاست بر اقتصاد برتری داشته ‌است.

انتهای پیام