به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، گروهی از محققان موسسه فناوری ماساچوست(MIT) یک حسگر شفاف را ارائه داده اند که بیماران ALS را قادر می سازد احساسات مختلف خود از جمله ابراز علاقه یا گرسنگی را اعلام کنند.

این حسگر که به صورت بیمار می چسبد، حرکات کوچک صورت از جمله لبخند زدن و باز کردن دهان را اندازه گیری می کند.

بیماران ALS زندگی دشواری دارند. آنها مبتلا به یک بیماری عصبی هستند که به مرور زمان توانایی کنترل عضلات خود را از دست می دهند و در بدترین حالت، در نهایت توانایی تکلم خود را نیز از دست می دهند.

بیماری ALS مخفف اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (Amyotrophic lateral sclerosis) ، یک بیماری نورون‌های حرکتی یا (MND یا Motor Neuron Disease) است که موجب تخریب پیشرونده و غیرقابل ترمیم در دستگاه عصبی مرکزی (مغز و نخاع) و دستگاه عصبی محیطی می‌شود. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک شایعترین بیماری نورون‌های حرکتی (MND) است. بنابراین این بیماری هم علایم نورون محرکه فوقانی و هم نشانه‌های نورون محرکه تحتانی را ایجاد می‌کند. در حقیقت در ALS نشانه‌های فلج مرکزی و محیطی توامان ایجاد می‌شود.

این بیماری منجر به از دست رفتن تدریجی عملکرد عضلات (به ویژه عضلات مخطط) می‌شود و با تضعیف ماهیچه‌ها به تدریج فرد به فلج عمومی مبتلا می‌شود. به‌طوری‌که توانایی هرگونه حرکتی از شخص سلب خواهد شد.

مبتلایان به این بیماری معمولاً مدت زمان زیادی زنده نمی‌مانند. اگر چه این مدت برای "استیون هاوکینگ" دانشمند فقید، بین ۲ تا ۳ سال پیش‌بینی شده بود، اما او علی‌رغم همه مشکلات و ناراحتی‌ها تا سال‌ها به زندگی خود ادامه داد و برای فرارسیدن مرگ لحظه‌شماری نمی کرد و ALS در نهایت بعد از ۵۵ سال او را از پا درآورد. بیماران مبتلا به این بیماری معمولاً دچار ناتوانی‌های حرکتی شده و ۳ تا ۵ سال پس از ابتلا به این بیماری جان خود را از دست می‌دهند. اگر چه ۲۰ درصد این بیماران تا ۵ سال و ۱۰ درصد آن‌ها تا ۱۰ سال زنده خواهند ماند. در این بیماری دستگاه عصبی مرکزی و ماهیچه‌ها به ویژه ماهیچه‌های دست، پا، ساعد، سر و گردن به شدت صدمه می‌بینند.

علت این بیماری نامشخص است، اما به نظر می‌رسد فرآیندهای التهابی که در موتور نورون ها اتفاق می‌افتد، دلیل بروز آن باشد.

حسگر جدید محققانMIT بر روی دو بیمار مبتلا به ALS که یک زن و یک مرد هستند، آزمایش شده است.

"کانان داگدویرن" سرپرست این تیم تحقیقاتی ایده توسعه این حسگر را پس از ملاقات با "استیون هاوکینگ" در دانشگاه هاروارد الهام گرفت.

آنچه در مورد این حسگر کاربردی جدید مفید است، ساده بودن آن است. این دستگاه به تجهیزات حجیم مانند تجهیزات موجود در اندازه گیری فعالیت الکتریکی اعصاب نیاز ندارد. کار کردن با این دستگاه ها بسیار سخت است و دستگاه های حجیمی هستند و حتی دچار اختلال در نمایش نتیجه نیز هستند و ممکن است حتی در یک روز، نتیجه بیماران یکسان را متفاوت اعلام کنند.

در این حسگر جدید، یک نوار سیلیکونی نازک به عنوان پایه دستگاه کار می کند و چهار حسگر پیزوالکتریک ساخته شده از آلومینیوم نیترید نیز در این نوار تعبیه شده است. به این ترتیب، این حسگر، تغییر شکل مکانیکی پوست را تشخیص داده و آن را به یک ولتاژ الکتریکی برای سنجش تبدیل می کند و بدین ترتیب، لبخند، باز شدن دهان و جمع شدن لب ها را از هم متمایز می کند.

از آنجا که تولید اجزای این حسگر، آسان است، بنابراین قیمت هر کدام تقریباً 10 دلار خواهد بود و به راحتی می تواند برای افراد زیادی قابل دسترسی باشد.

این تحقیق در مجله Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.

انتهای پیام