به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: «مارلون براندو، مشهورترین بازیگر سینما در نیمه دوم قرن بیستم بود. بازیگری حرفه‌ای را از ۱۹۴۴ و با بازی در چند تئاتر شروع کرد و با نمایش اتوبوسی به نام هوس (۱۹۴۷) بود که در این عرصه جدی گرفته شد. چند سال بعد، پاییز ۱۹۵۱ با نسخه سینمایی همین نمایش به شهرت و اعتبار هم رسید. اما اولین فیلم سینمایی‌اش مردان (۱۹۵۰) بود که او در آن نقش مجروحی از جنگ برگشته را بازی می‌کرد. نوشته‌اند برای ایفای هر چه بهتر این نقش، یک ماه زندگی در بخش آسیب‌دیدگان نخاعی بیمارستان را تجربه کرد. با ایفای نقش بهتر مالوی در فیلم در بارانداز (۱۹۵۴) اولین جایزه اسکار بازیگری‌اش را برد. پیش از بازی در پدرخوانده، نزدیک به یک دهه بود که هیچ فیلم موفقی در کارنامه‌اش نداشت و از این‌ رو برخی عوامل سازنده فیلم، حداقل در بدو کار درباره انتخاب او برای بازی در نقشی چنان سخت و پیچیده تردید داشتند. اما سرانجام به خواست کاپولا نقش ویتو کورلئونه به براندو رسید و او فراتر از همه توقعات، یکی از بهترین و به‌یادماندنی‌ترین بازی‌های خود را ارایه کرد. در همکاری با فرانسیس کاپولا و ایفای نقش دُن کورلئونه بود که به دومین اسکار بازیگری‌اش هم دست یافت.

یکی از اعضای فعال جنبش حقوق مدنی اقلیت‌ها، به ویژه سرخ‌پوستان بود و پای ثابت برنامه‌ها و اعتراضات آنان شناخته می‌شد. در مراسم اسکار سال ۱۹۷۳ شرکت نکرد و به جای خودش، دختری سرخ‌پوست را برای دریافت جایزه روی صحنه فرستاد و به این شکل، اعتراض خود را به تصویر کلیشه‌ای و تحریف‌شده‌ای که صنعت فیلمسازی آمریکا از بومیان این کشور عرضه می‌کرد، نشان داد. بسیار بیشتر از آن چه اعتراف می‌کرد به بازیگری عشق می‌ورزید و نبوغ کم‌نظیری هم در این کار داشت. تنسی ویلیامز که براندو را برای بازی در نمایش اتوبوسی به نام هوس محک زده و انتخاب کرده بود می‌گفت که «او ذاتا این کاره است.» نامش در فهرست صدتایی مجله تایم از چهره‌های مهم و اثرگذار قرن بیستم، با عنوان «بازیگر قرن» جای گرفت و در حرفه‌اش با غول‌هایی مثل همفری بوگارت و کری گرانت مقایسه می‌شد. هرچند شاید هیچ بازیگر بزرگی به اندازه او - حداقل در حرف - به حرفه بازیگری طعنه نزده و توهین نکرده باشد. بهار ۱۹۲۴ در شهر اوماها واقع در ایالت نبراسکا متولد شد و سال ۲۰۰۴ در چنین روزی، در بیمارستانی در لس‌آنجلس بر اثر ایست قلبی از دنیا رفت.»

انتهای پیام