به گزارش ایسنا، در کشورهای در حال توسعه، سرعت رشد جمعیت سالمند بالا است و می‌توان حدس زد که آمار سالمندان ایرانی نیز رو به افزایش است. زمین خوردن و صدمات ناشی از آن، یکی از مشکلات سلامت سالمندان و جوامع دارای جمعیت سالمند است. محققان در پژوهشی راهکاری را برای پیشگیری از زمین خوردن سالمندان پیشنهاد کرده‌اند.
در این پژوهش که توسط مرادعلی زارعی پور، عضو مرکز تحقیقات نظام سلامت دانشگاه علوم پزشکی ارومیه و سید سعید مظلومی محمودآباد از مرکز تحقیقات عوامل موثر بر سلامت دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد انجام شده، آمده است:« پیامدهای ناشی از زمین خوردن سالمندان، نه تنها زندگی خود آنان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و منجر به عوارضی از جمله ترس از افتادن مجدد، محدودیت در فعالیت‌ها، انزوای اجتماعی، افزایش وابستگی به دیگران و مشکلات اقتصادی می‌شود، بلکه تاثیرات مهمی نیز بر روی سیستم‌های بهداشتی- درمانی و اقتصادی جامعه می‌گذارد.»
بر اساس آن چه در این مقاله بیان شده است، این پژوهش یک مطالعه تجربی بوده که جامعه پژوهش آن شامل سالمندان بالای ۶۰ سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی شهری ارومیه در سال ۱۳۹۶ بود. با توجه به مطالعات گذشته و برآورد میزان زمین خوردن سالمندان، در سطح اطمینان ۹۵ درصد. تعداد نمونه ۲۰۰ نفر تعیین شد.
نویسندگان این مقاله می‌گویند:« کل مراکز بهداشتی درمانی شهری، شهر ارومیه ۳۷ مرکز است. برای انجام مطالعه حاضر، از روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای استفاده و ۱۰ مرکز جهت نمونه‌گیری انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات در این پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته که شامل مشخصات جمعیت‌شناختی از جمله سن، جنس، وضعیت تاهل، سابقه زمین خوردن سالمندان در یک سال اخیر، مکان و زمان زمین خوردن و ... بود.»
پژوهشگران در این مقاله می‌گویند:« مداخله آموزشی فقط در گروه تجربی انجام گرفت. ابتدا پرسشنامه پیش آزمون طی مصاحبه توسط پژوهشگر تکمیل و سپس برنامه‌های آموزشی طی سه جلسه ۴۵ دقیقه‌ای براساس دانش و خودکارآمدی پیشگیری از زمین خوردن صورت گرفت.»
مداخله آموزش به دو روش مستقیم ( گروهی و با استفاده از سخنرانی و پرسش و پاسخ، وایت برد و پاورپوینت) و غیرمستقیم(جزوه و پمفلت آموزشی) انجام شد. در آموزش به روش مستقیم سه جلسه ۴۵ دقیقه‌ای برگزار شد. جلسه اول و دوم در مورد دانش(آشنایی با سالمندی، زمین خوردن، راه‌ها و روش‌های پیشگیری از زمین خوردن و عوامل موثر بر زمین خوردن) و جلسه سوم خودکارآمدی در مورد پیشگیری از زمین خوردن ( اعتقاد و عقیده فرد در مورد توانایی پیشگیری از زمین خوردن) آموزش داده شد.
قبل از مداخله آموزشی در هر دو گروه مورد و شاهد، اطلاعات از طریق پرسشنامه مذکور جمع‌آوری و سپس مداخله آموزشی برای گروه کنترل انجام و شش ماه بعد از آموزش مجددا پرسشنامه تکمیل شد. قبل از اجرای طرح، اهداف، شیوه انجام پژوهش و محرمانه ماندن اطلاعات برای افراد مورد مطالعه توضیح داده شد.
در این پژوهش آمده است:« نتایج حاکی از افزایش معنی‌دار میانگین نمره دانش سالمندان گروه مداخله بعد از مداخله آموزشی بود، که نشان‌دهنده تاثیر مثبت برنامه آموزشی ارائه شده در این زمینه است. در مطالعه حاضر، میانگین نمره خودکارآمدی نیز پس از مداخله آموزشی در گروه مداخله افزایش یافت.»
محققان در بخش پایانی این مقاله بیان کرده‌اند:« با توجه به نقش دانش و خودکارآمدی درک شده در پیشگیری از زمین خوردن در سالمندان در مطالعه حاضر، پیشنهاد می‌شود که در طراحی و توسعه مداخلات برای این گروه جهت کارایی بیشتر به این موارد توجه ویژه‌ای شود. همچنین برای تاثیر بیشتر طراحی دقیق‌تر مداخلات آموزشی ( از جمله اصلاح وضعیت ایمنی منزل، تحرک و فعالیت بدنی) پیشنهاد می‌شود.»
این مقاله در چهارمین شماره‌ی هفتمین دوره‌ی مجله ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت‌ها منتشر شده است.
انتهای پیام
نظرات