به گزارش ایسنا، در سرمقاله روزنامه ایران ورزشی به قلم آرمن ساروخانیان آمده است: «در روزهایی که کرونا ویروس دوردستی در ووهان بود، خطرات آن برای کشورهای دیگر ناشناخته بود و چندان جدی گرفته نمی‌شد. در آمار اولیه نرخ مرگ مبتلایان حدود دو درصد اعلام شده بود و در آمار تفکیکی هم اکثر قربانیان بیماران مسن بودند. با چنین تصوری ورزشکاران خودشان را مصون از کرونا می‌دانستند و نیازی به تعطیلی مسابقات احساس نمی‌شد.

تنها تصمیم احتیاطی مسئولان برگزاری مسابقات فوتبال از ایتالیا تا ایران، حذف تماشاگران بود و البته امیدوار بودند که یکی - دو هفته بعد اوضاع به شرایط عادی برمی‌گردد. این خوشبینی اما خیلی زود از بین رفت و مشخص شد که کرونا به جوان و ورزشکار هم رحم نمی‌کند. با مشخص شدن اولین پاسخ‌های مثبت تست کرونا در میان بازیکنان و مربیان، چاره‌ای جز تعطیلی مسابقات نبود.

پپه رینا، دروازه‌بان اسپانیایی آستون‌ویلا درباره تجربه عجیب ابتلا به ویروس کرونا و نشانه‌های آن می‌گوید: «یک بار ۲۵ دقیقه حس کردم اکسیژن به من نمی‌رسد. انگار که دهانم قفل شد و اجازه ورود هوا به ریه‌ام نمی‌داد. ترس واقعی وقتی بود که حس می‌کردم هیچ اکسیژنی به من نمی‌رسد. واقعاً به حدی ترسیدم که تاکنون تجربه‌اش نکرده بودم.»

میثم بائو هم اوضاع بهتری نداشته و به ایران ورزشی می‌گوید: «من ۵ شب در بیمارستان زیر اکسیژن بودم که با دعای خیر مردم، پدر و مادرم و خانواده‌ام خدا به من زندگی دوباره بخشید. همچنان شرایطم خیلی خوب نیست و مثلاً ۴، ۵ روز خوب هستم اما یک روز حالم بد می‌شود. در هفته حداقل یک روز حالم بد است.»

با گذشت چند ماه از پیدایش کرونا، شناخت از عوارض آن خیلی بیشتر شده است. با خطراتی که جهان‌گیری کرونا به وجود آورده، ورزش فعلاً در اولویت نیست و لیگ‌های فوتبال، یورو ۲۰۲۰، المپیک توکیو، تور دو فرانس، مسابقات بزرگ فرمول یک و گرنداسلم‌های تنیس یکی بعد از دیگری به تعویق افتاد.

کرونا دنیای تازه و غریبی به وجود آورده و به ورزش و دنیای آن هم با عینک متفاوتی نگاه می‌شود. ستارگان فوتبال و ورزش جهان دیگر چندان به فکر تمرینات و مسابقات نیستند. خبری از کرکری با رقیبان و چانه زدن در رسانه‌ها برای نحوه برگزاری ادامه مسابقات یا تعیین قهرمان نیست.

این روزها آنها بیشتر روی کمک به مراکز درمانی و نیازمندان تمرکز کرده‌اند و با رعایت موازین بهداشتی و قرنطینه تلاش می‌کنند الگویی برای دیگران باشند. موارد تخلف انگشت‌شمار بوده و با واکنش‌های منفی زیادی روبه‌رو شده است.

در فوتبال ایران اما هنوز این نگاه جدید کاملاً حاکم نشده است. تقریباً هر روز مصاحبه‌هایی می‌بینیم که در آن مربی یا بازیکن سرنوشت ادامه مسابقات را در فرمولی می‌بیند که به نفع تیم خودش باشد. آنها که موقعیت بهتری دارند، روی ادامه لیگ نوزدهم اصرار می‌کنند و آنها که موقعیت‌شان در خطر است، حامی تعطیلی و نیمه‌کاره ماندن مسابقات هستند. درباره روش تعیین قهرمان هم در رسانه‌ها شاهد بگومگوهای زیادی بوده‌ایم.

هرچند موارد ابتلا به کرونا در ایران خیلی بالاست، خطرات آن از سوی خانواده فوتبال خیلی جدی گرفته نمی‌شود. برگزاری مخفیانه تمرینات برخی تیم‌ها، در حالی که ستاد مبارزه با کرونا دستور به تعطیلی تمام فعالیت‌های گروهی ورزشی داده، بیش از آنکه تلاشی برای رسیدن به موفقیت ورزشی باشد در تضاد با منافع جامعه و حتی همان تیم است.

فرصت‌طلبی در فوتبال هرچند گاهی از سوی برخی مربیان توصیه می‌شود و می‌تواند به موفقیت تیم‌ها کمک کند ولی حد و مرزی دارد و در این مورد خاص کاملاً غیر اخلاقی است. ریسک این تمرینات بالاست و در صورت ابتلای یک یا چند بازیکن به کرونا، ضربه بزرگی به این تیم‌ها خواهد بود.

اگر در آلمان تیم‌ها تمرینات‌شان را در گروه‌های کوچک شروع کرده‌اند، موارد ایمنی کاملاً رعایت می‌شود و مقرر شده هر چند روز یک بار از بازیکنان تست گرفته شود. در ایران نه وضعیت شیوع ویروس با آلمان یکی است، نه امکانات مشابهی برای بررسی مرتب وضعیت سلامتی بازیکنان در نظر گرفته شده. جدی نگرفتن کرونا می‌تواند عواقب تلخی داشته باشد و چند جلسه تمرین بیشتر ارزش چنین ریسک بزرگی را ندارد. با شیوع ویروس کرونا، خانواده فوتبال هم مثل گروه‌های دیگر در معرض آزمون سختی قرار گرفته و نباید از آن بازنده خارج شود.»

انتهای پیام