حجت‌الاسلام والمسلمین رضا برنجکار رئیس انجمن کلام اسلامی حوزه علمیه در گفتگو با ایسنا در پاسخ به اینکه  چرا در برخی موارد مانند دفاع از وطن یا دین باید جانمان را به خطر بیاندازیم؟ گفت: دفاع از وطن، دفاع از جامعه و عموم انسانهاست. وقتی دشمن حمله می کند، قصد نابودی یک ملت و کشور را دارد، از این رو باید عده ای جانشان را فدای همه کنند. پس در اینجا هم به خطر افتادن جان برخی ، برای حفظ جان یک جامعه و انسانهای آن است.

وی افزود: گذشته از این که دین و باورهای دینی یک جامعه دینی، جان معنوی آن جامعه است، جانی که با آسیب دیدنش، هویت آن جامعه آسیب می بیند. از سوی دیگر، دین و عمل به دستورات آن، حافظ جان دنیوی و مادی انسانها نیز هست.

وی در پاسخ به این سوال که اگر حرم ها دارالشفاست، چرا در جریان ویروس کرونا ضریح‌هارا ضدعفونی کردند و حتی درب آنها را بستند؟ گفت: مورد اول اینکه حرم و ضریح شفا نمی‌دهند بلکه پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) او شافی هستند و البته شفا دادن آنها هم به خداوند و شافی بودن خدا بر می‌گردد، چرا که هر حول و قوه‌ای از سوی خداست( لا حول و لا قوه الا بالله ).

استاد دانشگاه تهران یادآورشد: مورد دوم اینکه احترام و تبرک به ضریح و حرم به جهت احترام به صاحب حرم و معصوم(ع) است نه خود ضریح و حرم.

وی گفت: مورد بعدی اینکه شافی بودن خدا و معصومان به این معنا نیست که هر وقت از آنان شفا بخواهیم حتما شفا بدهند، زیرا گاه حکمتی در شفا نیافتن است که مانع از استجابت از دعا می‌شود.

وی یادآورشد: مورد چهارم اینکه فرش و دیوار حرم و مسجد هم مانند دیگر فرش و دیوارها ممکن است کثیف یا میکربی یا خراب شود و از این رو مسلمانان باید مساجد و حرم هارا تمیز نگه دارند و وقتی نجاست یا میکروب و ویروسی به این مکان ها سرایت کرد فورا آنجا را پاک و ضدعفونی کنند.

رئیس انجمن کلام اسلامی حوزه علمیه بیان کرد: مورد آخر هم اینکه بستن حرم‌ها به جهت این است که هنگام ازدحام، ویروس کرونا از انسانها به یکدیگر منتقل می شود و منتقل کردن بیماری به دیگران از نظر شرع مقدس حرام است. انتقال ویروس در شرایط ازدحام ارتباطی به مسجد و حرم ندارد و امری طبیعی است، مثل آتش گرفتن فرش که فرقی میان فرش مسجد و غیر مسجد ندارد.

وی در پاسخ به این سوال که اگر همه چیز مثل بیماری و درمان آن بر اساس سنت‌ها و نظام علیت است، چگونه خدا و معصومان(ع) می‌توانند در عالم دخالت کرده و مردم را از کرونا و دیگر امراض شفا دهند؟ اظهارکرد: اول سنت‌ها قوانینی هستند که خداوند در جهان جاری کرده و به طور معمول جهان بر اساس این سنت‌ها اداره می‌شود. خداوند می‌توانست سنت‌های دیگری نیز در جهان جاری کند. اما همه این سنتها در چارچوب اصل علیت است، یعنی این مطلب که هر حادثه‌ای علتی دارد و تصادف محال است.

وی افزود: ثانیا خداوند می‌تواند با معجزه سنتی را نقض کند و علتی را جایگزین علتی دیگر کند. مثلا وقتی نمرود، حضرت ابراهیم(ع) را در داخل آتش افکند، آتش به امر الهی: "قلنا یا نار کونی بردا و سلاما علی ابراهیم"(انبیاء 69)، بر حضرت ابراهیم(ع) سرد شد و آسیبی به او وارد نکرد.

برنجکار تصریح کرد: مورد سوم اینکه غیر از جایگزین کردن علتی به جای علتی دیگر، خداوند می‌تواند مستقیما در جهان تاثیر بگذارد. در اینجا نیز علیت نقض نشده است، زیرا علت خداست.

وی گفت: مورد آخر هم اینکه دخالت خدا و معصومان(ع) می‌تواند در چارچوب همین سنت‌های رایج، و بدون معجزه نیز باشد، مثلا خدا و معصومان راه درمان را به ذهن دانشمندی خطور دهند و او داروی یک بیماری‌را کشف کند. یا این که دارویی در طبیعت را از راه‌هایی وارد بدن بیمار کنند و او بدین ترتیب شفا یابد.

انتهای پیام