ماجرای شیوع ویروس کرونا جدی است، اما هولناک نیست. رعایت نکات بهداشت فردی و اجتماعی می تواند در جلوگیری از روند انتشار این ویروس ناشناخته موثر باشد.  

به گزارش ایسنا؛ با شیوع ویروس کرونا، کادر درمان بیمارستان‌ها بدون شک در خط مقدم مبارزه با کرونا هستند، افرادی که شبانه روز خود را وقف خدمت رسانی و بهبود بیماران درگیر با ویروس کرونا کرده اند.  

وقتی هم وارد بخش قرنطینه بیمارستان فاطمه الزهرای نجف آباد شدم، چیزی که بیش از همه به چشم می آمد تلاش پرستاران برای بهبود بیماران بستری شده بود. خستگی را می شد در چشم هایشان دید، ولی انرژی و نشاطی ستودنی در صدایشان موج می زد، حتی لبخند های کمرنگشان را می شد از پشت ماسک هایشان دید.

یکی از پرستاران بیمارستان فاطمه الزهرای نجف آباد می گوید: امروز با برخی از بیماران ترخیص شده تماس گرفتم و پیگیر روند بهبود آنها شدم. از اینکه می شنوم حالشان خوب شده انرژی می گیرم تا با قوت بیشتری به پرستاری از دیگر بیماران ادامه دهم.

به سراغ پرستار دیگری می روم که مشغول آماده کردن داروی بیماران در ایستگاه پرستاری است، می گوید: اینجا ساعت های زیادی در معرض ابتلا به کرونا هستیم، ولی تنها دغدغه و نگرانی ما این است که بیمارانمان بهبود پیدا کنند.

وقتی از یکی دیگر از پرستارها پرسیدم برخورد مردم در خارج از محیط بیمارستان با شما چگونه است؟، کمی مکث کرد و بعد لبخندی زد و گفت: مردم مهربانی داریم؛ تماس می گیرند و در حقمان دعا می کنند، احوالمان را می پرسند، همین ها به ما انرژی می دهد و باعث می شود با توان مضاعف به محیط کارمان برگردیم.

یکی از پرستاران مرد بیمارستان می‌گوید: اینجا همیشه شلوغ بوده و همه چیز مثل قبل است، فقط نوع بیماران فرق کرده و خطر سرایت بیماری بیشتر است.

یکی دیگر از پرستاران بیمارستان فاطمه الزهرای نجف آباد هم دقایقی کوتاه در کنارم می ایستد و می گوید: از روزی که بیمارستان قرنطینه شده، ما هم به نوعی خودمان را قرنطینه کرده ایم. با وجود اینکه تمام نکات بهداشتی را به دقت رعایت می کنیم، باز هم سعی می کنیم از افراد خانواده هایمان تا جایی که می توانیم دوری کنیم.  

وقتی از تنها فرزندش حرف زد، به زحمت توانست از حلقه بستن اشک در چشم هایش جلوگیری کند. دلتنگ در آغوش کشیدن فرزندش بود، ولی در حال حاضر سرنوشت بیماران برایش مهم تر است.

پرستارها با تمام انرژی و انگیزه ای که دارند، از برخی بی مهری ها هم گله داشتند و از برخی تصاویر منتشر شده در فضای مجازی دل آزرده بودند.  

یکی از پرستارها در این باره گفت: بعضی ها به ما می گویند شما که دائم در حال رقص و شادی هستید و مشکلی ندارید! این قضاوتی ناعادلانه در حق کسانی است که زندگیشان را پای سلامت جامعه گذاشته اند.  

پزشک دیگری از این بیمارستان اضافه می کند: فکر می کنند اینجا خوش می گذرانیم، مردم نمی دانند نفس کشیدن زیر این ماسک ها چقدر سخت است. نمی دانند پوشیدن چندین ساعته این لباس ها چقدر دشوار است!

در حال خروج از بخش قرنطینه بودم و به این فکر می کردم که گزارشم را چگونه باید به پایان برسانم که نگاهم به تقویم روی میز ایستگاه پرستاری افتاد. روز گذشته وفات حضرت زینب کبری(س) بود. کسی که روز میلادش را به عنوان روز پرستار انتخاب کرده اند. کسی که در آن خطابه معروف در توصیف واقعه عاشورا گفت "ما رایت الا جمیلا". 

پشت سرم را نگاه کردم، پرستارها مشغول انجام فعالیت های درمانی بودند و این جمله مدام در ذهنم تکرار می شد...

 "ما رایت و الا جمیلا"

گزارش از محسن مرادی خبرنگار ایسنا منطقه اصفهان