حجت‌الاسلام و المسلمین محمد واحدیان‌عظیمی در گفت‌وگو با ایسنا درخصوص شیوه رهبری نظام تشیع در زمان امام باقر(ع) اظهار کرد: امام باقر(ع) به تقیه اهتمام می‌ورزیدند؛ طوری رفتار نمی‌کردند که اصل دین از بین برود و در کنار گسترش احادیث و فقه شیعی، به حساسیت‌های آن زمان توجه زیادی داشتند.

وی ادامه داد: با وجود این‌که امام باقر(ع) نسبت به سایر ائمه از آزادی بیش‌تری برخوردار بودند و راحت‌تر می‌توانستند علم دین را منتشر کنند؛ اما باز هم امام به تعبیر ما «شمشیر را از رونمی‌بستند». به طوری که یکی عواملی که باعث شده‌ فقه شیعی باقی بماند، مبحث تقیه است.

مسئول آموزش مدرسه علمیه آیت‌الله موسوی‌نژاد بیان کرد: در بسیاری از احادیث گفته شده‌ کسی که از دشمن تقیه نکند، دین ندارد. در حال حاضر نیز افرادی هستند که خود را به دین نسبت می‌دهند اما با فرهنگ ائمه آشنایی ندارند.

واحدیان عظیمی با اشاره به اینکه این افراد ممکن است طوری رفتار کنند که نه تنها باعث جذب افراد به دین و تشیع نشود، بلکه دافعه نیز ایجاد کند؛ به صورتی که این رفتارها برای مکتب اسلام و مکتب تشیع ضرر ایجاد می‌کند، خاطرنشان کرد: امام محمدباقر (ع) در اولین روز ماه رجب متولد شده‌اند؛ نام ایشان «محمد» و کنیه ایشان «ابوجعفر» است. القاب مختلفی مانند شاکر، هادی و ... به ایشان نسبت داده شده‌است که مشهورترین آن‌ها، «باقر» است.

این کارشناس مذهبی افزود: پیامبر اکرم(ص) در روایت جابربن‌عبدالله‌ انصاری، به جابر می‌فرمایند: تو زنده خواهی‌ماند و فرزندی از نسل من، که از اولاد حسین است را ملاقات خواهی‌کرد؛ او را محمد می‌نامند و او کسی است که علم دین را می‌شکافد.

واحدیان‌عظیمی تشریح کرد: شکافنده علم دین به معنای کسی است که علم دین را آشکار می‌کند؛ یکی از وجوه این لقب، برای امام باقر(ع) این است که پیامبر اکرم(ص) ایشان را با این لقب خطاب کردند. در این روایت زمانی‌که جابر، امام باقر(ع) را ملاقات می‌کند؛ به ایشان می‌گوید: حقیقتاَ لقب باقر برازنده شماست.

وی تصریح کرد: امام محمدباقر(ع) و امام صادق(ع) در اواخر حکومت امویان و ابتدای حکومت عباسیان، امامت می‌کردند؛ در این زمان، امویان مشغول حفاظت از پایه‌های حکومت خود بوده و با عباسیان درگیر بودند.

مسئول آموزش مدرسه علمیه آیت‌الله موسوی‌نژاد اضافه کرد: لذا شرایط برای امام محمد باقر(ع) و امام صادق(ع) به گونه‌ای بوده‌است که کم‌تر مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند و از آزادی نسبی برخوردار بودند. در نتیجه فرصت بیش‌تری برای آشکار کردن علم دین داشته‌اند.

واحدیان‌عظیمی اظهار کرد: به همین دلیل، امام محمدباقر (ع) و امام صادق (ع) توانسته‌اند شاگردان فراوانی، تربیت کنند، به طوری که  قسمت اعظم روایاتی که به دست ما رسیده‌، به نقل از آن‌ها است.

وی گفت: از دیگر ویژگی‌های ایشان می‌توان به حلم و بردباری اشاره کرد؛ به طوری که در روایتی بیان شده‌است که روزی یک مرد نصرانی نزد امام آمد و به ایشان توهین کرد و صفت بقر را به ایشان نسبت داد؛ امام باقر (ع) با شکیبایی به او فرمودند: نام من باقر است. سپس نصرانی به مادر ایشان توهین کرده و گفت: تو پسر طباخه هستی. امام باقر(ع) پاسخ دادند: حرفه‌ی ایشان آشپزی است. مرد نصرانی دوباره به امام محمدباقر (ع) گفت: تو فرزند آن کنیز سیاه بدزبان هستی. امام فرمودند: اگر این چیزی که درباره مادر من می‌گویی، درست باشد؛ امیدوارم خدا ایشان را ببخشد. اما اگر چیزی که گفتی دروغ باشد خداوند تو را ببخشد و بیامرزد. زمانی که مرد نصرانی این سعه صدر را از امام دید، شهاتین گفت، مسلمان شد و به امام ایمان آورد.

واحدیان‌عظیمی با اشاره به روایتی اضافه کرد: امام صادق(ع) در روایتی در خصوص مهربانی امام محمدباقر(ع) با مردم می‌فرمایند: پدرم وقتی که سختی و رنج مملوکان و عبدهای خود را در هنگام انجام کاری مشاهده می‌کردند؛ خود نیز مشغول انجام همان کار شده و به آن‌ها کمک می‌کردند.

انتهای پیام