به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، "وویجر ۲" بیش از ۴۰ سال است که با قدرت پیش می‌رود، اما به تازگی شروع به نشان دادن علائم پیری کرد.

چندی پیش ناسا اعلام کرد که یک نقص باعث شده است این فضاپیما خود را در حالت ایمن قفل کند و مهندسان در حال تلاش هستند تا دوباره آن را به کار بیاندازند.

طبق گفته ناسا، کاوشگر فضایی "وویجر ۲" نتوانست مانور برنامه‌ریزی شده روز شنبه ۲۵ ژانویه خود را انجام دهد. این فضاپیما قرار بود یک چرخش ۳۶۰ درجه را برای تنظیم ابزار میدان مغناطیسی خود انجام دهد، اما به دلایلی این عمل به تأخیر افتاد. این اتفاق به این دلیل افتاد که دو سامانه پرمصرف همزمان در حال کار بودند که از منبع تغذیه بیش از حد کار کشیدند.

از آنجا که نمی‌شود یک دستگاه ناظر یا تعمیرکار را به ۱۸.۵ میلیارد کیلومتری زمین(جایی که اکنون "وویجر ۲" واقع است) برای بررسی آن فرستاد، "وویجر ۲" به گونه‌ای طراحی شده است که با ورود به حالت کم مصرف، به طور خودکار در برابر این شرایط واکنش نشان داد و از آسیب دیدگی جلوگیری کرد.

مهندسان مستقر در ناسا توانستند با این کاوشگر ارتباط برقرار کرده و مشکل را برطرف کنند.

مهندسان از تاریخ ۲۸ ژانویه موفق به خاموش کردن یکی از آن سامانه‌های پرمصرف شده‌اند که اجازه می‌دهد برخی از ابزارهای علمی کاوشگر فعال شوند. مهندسان با تجزیه و تحلیل داده‌ها، وضعیت بقیه سامانه‌ها را بررسی کردند و نحوه خاموش کردن سامانه دوم و بازگشت کاوشگر به کار عادی را در پیش گرفتند.

فرآیند تعمیر با توجه به فاصله بسیار زیاد "وویجر ۲" از زمین، کند پیش رفت. از آنجا که "وویجر ۲" و دوقلوی آن(وویجر ۱) در فضای بین ستاره‌ای قرار دارند، ارتباط با آن حدود ۱۷ ساعت طول می‌کشد و ۱۷ ساعت هم طول می‌کشد تا پاسخ کاوشگر دریافت شود.

با این وجود ناسا توانست این فضاپیمای تاریخی را دوباره راه اندازی کند تا داده‌های حاشیه منظومه شمسی را طی سال‌های آتی به زمین ارسال کند.

وقتی یک کاوشگر در فضای بین ستاره‌ای و میلیاردها کیلومتر دور از زمین قرار دارد و با یک مولد حرارتی رادیوایزوتوپی به مدت ۴۳ سال در حال حرکت است، مستعد خراب شدن است. هفته گذشته "وویجر ۲" پس از یک تاخیر غیرقابل توضیح در یک مانور، باعث شد دو سامانه پرمصرف آن همزمان به کار خود ادامه دهند و منبع تغذیه آن را با مشکل مواجه کنند، بنابراین در حالت ایمن قفل شد و به خواب رفت.

فهمیدن اینکه چه مشکلی رخ داده و تصمیم گیری در مورد اقدامات لازم کار دشواری بود، چرا که هر بار ارتباط با "وویجر ۲" و دریافت پاسخ از آن ۳۴ ساعت طول می‌کشد. بنابراین هر زمان که به این فضاپیمای خارق العاده دستور دهید، باید حدود ۳۴ ساعت صبر کنید تا بدانید که آیا اثر مطلوب را داشته است یا خیر.

اکنون ناسا اعلام کرده است که ابزارهای علمی "وویجر ۲" را مجدداً راه اندازی کرده تا ارسال داده‌های علمی را از سر بگیرد. باقی ابزارها هنوز در حال بررسی است و گروه مهندسان ناسا به آرامی در حال بررسی و تشخیص مشکلات هستند تا مشخص شود چه زمانی این کاوشگر به طور کامل می‌تواند روشن شود.

به هر حال این‌ها مشکلاتی است که در کار با اولین ماشین‌های بین ستاره‌ای بشریت پیش می‌آید، به ویژه با توجه به اینکه این فضاپیماهای دوقلو(وویجر ۱ و وویجر ۲) در سال ۱۹۷۷ زمین را ترک گفته‌اند و سفر باورنکردنی آنها تاکنون مشاهداتی از قسمت‌های بیرونی منظومه شمسی را به ما ارسال کرده است. در حالی که فناوری آنها مربوط به زمانی است که هنوز حتی رایانه‌های شخصی ساخته نشده بودند.

این نوع مشکلات رایج‌تر هم خواهند شد. زیرا منبع تغذیه آنها متکی به اکسید رادیو اکتیو پلوتونیوم است که در زمان راه اندازی قادر به تأمین توان ثابت ۴۷۰ وات بودند و با فاسد شدن منبع سوخت، این رقم به مرور زمان کاهش یافته است.

"وویجر ۲" در حال حاضر حدود چهار وات در هر سال از دست می‌دهد. در اواسط سال ۲۰۱۹، قدرت آن به حدود ۲۸۰ وات کاهش یافته بود و ناسا تصمیم گرفت یکی از بخاری‌های آن را که برای حفظ ابزار زیرسیستم اشعه کیهانی در شرایط عملیاتی مطلوب طراحی شده بود، خاموش کند. اما شگفت آور این که این زیرسیستم به رغم کاهش دمای بسیار زیادتر از آنچه برای آن طراحی شده بود، همچنان به کار خود ادامه داد و وویجر هنوز هم سال‌ها بعد از آنکه هر کسی انتظار داشته باشد هنوز با آن در ارتباط باشیم، داده‌ها را از هر پنج ابزار خود ارسال می‌کند.

"وویجر ۲"(Voyager ۲) یک کاوشگر فضایی بی‌سرنشین میان‌سیاره‌ای است که در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ در قالب برنامه "وویجر" برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده‌ است. این کاوشگر ۷۲۲ کیلوگرمی تا تاریخ ۲۹ ژانویه ۲۰۲۰ به مدت ۴۲ سال و ۵ ماه و ۹ روز در مأموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه می‌دهد. اگرچه "وویجر ۲" ۱۶ روز پیش از "وویجر ۱" به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت که در نهایت پرواز از کنار اورانوس-نپتون را ممکن می‌ساخت، توسط همتای خود "وویجر ۱" پشت سر گذاشته شد.

ماموریت "وویجر ۲" بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای است. این فضاپیما نخستین فضاناوی بود که از سیاره‌های غول یخی یعنی اورانوس و نپتون دیدار کرد. "وویجر ۲" در ۲۹ ژوئن ۱۹۷۹ به برجیس رسید و همچنین در ۲۶ اوت ۱۹۸۱ از کنار کیوان و در ۲۶ ژانویه ۱۹۸۶ از کنار اورانوس گذر کرد.

در نهایت این کاوشگر در بعضی مواقع، دیگر انرژی کافی برای گرم کردن خطوط سوخت خود را نخواهد داشت و این موجب خواهد شد نتواند آنتن خود را برای ارتباط به سمت زمین بگیرد. اما در هر حال "وویجر ۲" خدمت بزرگی به بشریت کرده است و باعث افتخار بوده است.

انتهای پیام