حسین راغفر در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه به نظر می‌رسد پرداخت مبلغ ۱۰۵ هزار تومانی سبد حمایت معیشتی با فرض این بوده است که دولت بعد از گرانی بنزین همه حامل‌های انرژی اعم از گاز، برق و گازوئیل و ... را گران کند و از آنجا منابعی را تامین کند گفت: به این ترتیب از ابتدا قرار نبود که این مبلغ بین مردم توزیع شود بلکه از ابتدا قرار بود با این اقدام بخشی از کسری بودجه دولت تامین شود، اما وقتی واکنش‌های تند مردم به ویژه روز اول گرانی بنزین دیده شد، تصمیم گرفتند تا این کمک معیشت را به عنوان مُسکِن به جامعه معرفی کنند که کار مثبتی هم نکرده است.

وی با بیان اینکه افزایش یارانه نقدی ضد منافع مردم است و به ضرر طبقات پایین منتهی می‌شود، گفت: به همین دلیل به نظرم به جای افزایش یارانه باید بخش قابل توجهی از کسانی که یارانه بگیر هستند را حذف می‌کردند و منابعش را به صورت یارانه دستمزد به کارفرماها می‌پرداختند تا اشتغالزایی شود.

این استاد دانشگاه افزود: پرداخت کمک معیشت به همراه یارانه مبلغ بزرگی است که در شرایط کنونی سالیانه حدود ۶۵ هزار میلیارد تومان برآورد می‌شود که البته کمک چندانی هم برای رفع فقر نمی‌کند.

راغفر با اشاره به اینکه مردم باور نداشتند و ندارند که این آخرین دفعه‌ایست که قیمت کالاها افزایش می‌یابد تصریح کرد: به همین دلیل پرداخت این کمک شاید فقط به دولت کمک کند که برنامه‌های بعدی خودش را پیش ببرد. اولا در شرایط کنونی دولت با کسری بودجه شدید روبرو است و پرداخت همین مبالغ هم معلوم نیست در طول سال‌های بعد برای دولت امکان پذیر باشد ضمن اینکه این احتمال نیز وجود دارد که ممکن است کمک معیشت با این نیت پرداخت شود که قیمت حامل‌های دیگر انرژی را بالا ببرند.

وی ادامه داد: چه بسا تمام افرادی که هم‌اکنون یارانه و کمک معیشت دریافت می‌کنند واجد شرایط نیستند؛ به همین دلیل پیشنهاد می‌شود این منابع به سمت ایجاد اشتغال برای مردم یا ارائه خدمات رایگان صرف شود؛ یعنی تعهدات دولت در قانون اساسی برای اجرای آموزش و پرورش رایگان، حمل و نقل ارزان و ... اجرا شود. این اقدامات اگر صورت می‌گرفت هم برای مردم بهتر بود و هم موجب اشتغالزایی می‌شد اما دولت به جای اجرای تعهداتش به سراغ پرداخت نقدی رفته که ساده‌ترین راه است اما موثرترین راه نیست نتیجه آن هم اتلاف منابع و ایجاد تورم است.

انتهای پیام