به گزارش ایسنا، جلال میرزایی در ادامه یادداشت خود در روزنامه «اعتماد» نوشت: باید توجه داشت با آغاز دولت دوم حسن روحانی، رییس‌جمهوری در مسیر حل مشکلات گام برداشت ولی فشارها یکی پس از دیگری از سوی کشورهای غربی اعمال شد تا اینکه درنهایت دونالد ترامپ در قامت رییس‌جمهوری امریکا از توافق هسته‌ای خارج شد. برخلاف آنچه مخالفان داخلی دولت روحانی می‌گفتند، خروج ترامپ از برجام نه‌تنها به سود ایران تمام نشد؛ بلکه فروش نفت ایران، دسترسی به منابع مالی، مراودات بانکی و حتی سرمایه‌گذاری خارجی در ایران را با مشکلات بسیار جدی مواجه کرد، به‌طوری که امروز عملا سرمایه‌گذاری خارجی کاهش بسیار جدی یافته و در شرایطی که منابع داخلی نیز به حد کفایت وجود ندارد، این یعنی ایجاد فرصت‌های شغلی کمتر و افزایش نارضایتی عمومی.

با این حال و به‌رغم مشکلات بسیار زیادی که درنتیجه تحریم‌های یکجانبه ایالات‌متحده امریکا برای ایران ایجاد شد، بازهم مخالفان دولت دست از کار نکشیده و به اصطلاح نجابت به خرج ندادند. آنان که در دوران فعالیت دولت متبوع خودشان تمام مشکلات کشور را به تحریم‌هایی نسبت می‌دادند که از لحاظ نوع و وسعت به مراتب کمتر از امروز بود، این روزها نه تنها چنین نکردند، بلکه کوشیدند تا قوای مجریه و مقننه را مسوول تمام مشکلات نشان دهند.

این گروه با انتشار کلیپ‌هایی در فضای مجازی مشروعیت دولت را مستقیما هدف قرار دادند تا قدرت‌طلبی خود را بیش از پیش در معرض نمایش بگذارند. این جریان برای آنکه بار دیگر قدرت را به دست گیرد از هیچ اقدامی فروگذار نیست و حتی حاضر است هزینه‌های بسیار سنگینی را به نظام جمهوری اسلامی تحمیل کند.

اما در این میان ممکن است برخی بپرسند که چرا رییس‌جمهوری از ابتدا واقعیت تحریم‌ها را با مردم در میان نگذاشت. در پاسخ باید به لزوم القای حس امید به جامعه اشاره کرد. رییس‌جمهوری به معنای حقیقی کلمه کوشید تا پیامی مثبت به جامعه مخابره کرده و از نمایش وخامت اوضاع پرهیز کند ولی حتی سکوت روحانی و پرهیز او از موضع‌گیری‌های ناپخته نظیر سایران نیز باز هم با واکنش مناسب از سوی جریان مقابل همراه نشد.

رییس‌جمهوری با سفرهای متعدد به کشورهای خارجی در صدد ارتقای جایگاه دیپلماسی ایرانی برآمد ولی همواره از سوی مخالفانش تخریب شد؛ حال آنکه نظیر این موضوع در سایر کشورها عملا امری تکرارنشدنی محسوب می‌شود. در تمام کشورهای جهان دو یا چند جناح وجود دارد و این‌گونه نیست که دولت و حکومت به‌طور کلی یک‌دست باشند و اختلاف‌سلیقه و نظری وجود نداشته باشد ولی همواره اصل، منافع ملی است ولی در جمهوری اسلامی نه‌تنها این اتفاق رخ نمی‌دهد، بلکه همان‌طور که گفته شد جریانی خاص برای رسیدن به امیال و مقاصد خود منافع ملی و عمومی را یکی پس از دیگری قربانی می‌کند.

انتهای پیام