به گزارش ایسنا، نشریه آمریکایی "دِ ویک" در مقاله‌ای با اشاره به بالا گرفتن گمانه‌زنی‌ها در مورد کنار رفتن مایک پامپئو از سمت وزیر امور خارجه این کشور به منظور کاندیداتوری برای کرسی مجلس سنا از ایالت زادگاهش یعنی کانزاس می‌نویسد: «این می‌تواند شانسی برای بهتر کردن امور باشد. وزیر خارجه بعدی کشور ما می‌تواند و باید یک حامی دیپلماسی باشد.

پامپئو هرگز حامی دیپلماسی نبود. او خودش را یک فرد بی‌محابا و ناصادق و یک حامی جنگ‌های پیشگیرانه و تغییر دادن اجباری حکومت کشورها نشان داده است. دیپلماسی او اغلب در سطح اعمال ناشیانه فشار و تحریم پشت تحریم بدون اهمیت دادن به رنج بردن شهروندان کشورها صرفا به خاطر طرح خواسته‌های مطلق‌گرای محکوم به شکست بوده است. این الگو عمدتا در تعاملات پامپئو با ایران در به اصطلاح سیاست فشار حداکثری دولت واشنگتن بارزتر بوده است؛ سیاستی که انجام مذاکرات موثر را غیرممکن ساخته و مشکلات اقتصادی شدیدی را برای زندگی از پیش دشوار شده ایرانی‌ها به وجود آورده و در عین حال احتمال جنگ را هم افزایش داد.

همچنین اگرچه پامپئو در قبال کره شمالی در مواقعی شکیبای قابل تحسینی در پیش گرفت اما در این مورد نیز وی رویکرد عملگرایانه و متعهدی نسبت به دیپلماسی مورد نیاز ما نشان نداده و به جای تاکید بر مسائلی نظیر عادی سازی روابط، مذاکرات در سطح کاری و تعیین اهداف قابل دستیابی، همراه رئیس جمهوری در عکس گرفتن‌ها و انتشار بیانیه‌های مطبوعاتی بود؛ حوزه‌ای که در آینده پیش رو فعلا شامل خلع سلاح هسته‌ای نخواهد شد.»

روی کار آوردن یک وزیر امور خارجه متعهد به احیای دیپلماسی به عنوان جواهر درخشان تاج سیاست خارجی آمریکا می‌تواند روند تضعیف نهاد وزارت امور خارجه را برعکس کند. این روند به طرزی باور نکردنی دشوار خواهد بود و در صورتی میسر می‌شود که این وزیر امور خارجه از هرگونه اخراج شدن به دست رئیس جمهوری مصون بماند هر چند که نسبت به آن تردید وجود دارد. تضعیف خرد و پویایی در وزارت امور خارجه آمریکا یک روند چند دهه‌ای بوده و نمی‌توان آن را یک شبه اصلاح کرد.

جرمی سوری، یک کارشناس در دانشگاه تگزاس در نشریه فارِن پالِسی عنوان می‌کند: سیستم انتخاباتی آمریکا از دیپلمات‌ها و امتیازاتی که آنها در سیاست خارجی به آهستگی رقم می‌زنند حمایت نمی‌کند و آمریکا در حوزه قدرت نظامی خیلی بیشتر از دیگر حوزه‌هایی که پویایی کمتر دارند، سرمایه‌گذاری می‌کند.

همانطور که در دو دهه گذشته به طرزی دردناک آشکار شد، ما نمی‌توانیم در قبال تمامی تهدیدهای امنیتی قرن بیست‌ویکم با بمباران راهمان را باز کنیم. در حالی که پامپئو احتمالا از وزارت خارجه کنار خواهد رفت، ما به شکلی مستاصل نیازمند وزیر خارجه‌ای هستیم که بتواند نفوذ و سلامت سازمانی و بودجه وزارت امور خارجه را بازیابی کند.»

انتهای پیام