مهدی بنیادی در گفت‌وگو با ایسنا، درخصوص شرایط نگه‌داری سازهای پوستی به‌ویژه کمانچه اظهار کرد: نباید با دستان چرب، ساز و مخصوصا آرشه‌ی آن مورد استفاده قرار گیرد؛ قرار گرفتن ساز در معرض رطوبت هوا، ممکن است باعث برگشتن رنگ ساز و بازشدن اتصالات آن شود، حتی ممکن است باعث زنگ‌زدن سیم‌های ساز شود.

وی با بیان این‌که کمانچه‌ها بر دو نوع کمانچه شهری و کمانچه محلی هستند، اظهار کرد: به کمانچه شهری، کمانچه سنتی و به کمانچه محلی، کمانچه پشت‌باز نیز گفته می‌شود؛ معمولا نوازندگان از کمانچه‌های شهری استفاده می‌کنند. لذا برای شروع یادگیری، استفاده از این نوع بهتر است اما برای نواختن لهجه‌های محلی و مقامی کمانچه‌های پشت‌باز مناسب‌تر هستند.

این نوازنده خاطرنشان کرد: برای ساخت سازهای استاندارد، باید جنس چوب مورد استفاده برای دهانه و کاسه‌ی ساز یکسان باشد و معمولا از چوب‌ درختان توت و گردو استفاده می‌شود؛ ولی چوب داخل کاسه که به آن واخوان نیز گفته می‌شود می‌تواند متفاوت باشد و معمولا از چوب درختان توت، گردو، چنار و سپیدار ساخته می‌شود.

بنیادی افزود: جنس چوب دسته‌ی کمانچه نیز بهتر است از درخت گردو باشد، کم‌ترین طول برای ساخت آن، 29.5 سانتی‌متر است و طول کم‌تر از آن، از محدوده‌ی صدایی خارج می‌شود. من یک نمونه از ساز جدیدی به‌نام تاج کمان ساخته‌ام که هنوز وارد بازار نشده‌است.

وی اضافه کرد: چوب‌ درختان گردو و راش برای ساخت آرشه مناسب هستند. با وجود این‌که ساز کمانچه قدمت زیادی دارد، اما هنوز استانداردی برای ساخت آرشه‌ی آن وجود ندارد؛ معمولا طول آن 66 سانتی‌متر ساخته می‌شود اما با توجه به خواسته‌ی افراد، جنس، طول و مقدار موی آن قابل تغییر است.

این نوازنده تشریح کرد: در گذشته با توجه به صدای ساز، آن را کوک می‌کردند اما امروزه با استفاده از دیاپازون‌های دهانی و دیجیتالی و هم‌چنین نرم‌افزارهای کوک مانند کوک‌یار کمانچه، می‌توان ساز را کوک کرد.

بنیادی تأکید کرد: افراد برای خرید ساز، باید با سازنده‌ها در ارتباط باشند و از اساتید مشورت بگیرند و اطلاعات زیادی کسب کنند؛ اگر ساز، متناسب با شخص و از سازنده خریداری شود، خیلی بهتر است.

انتهای پیام