روح الله زال پور در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: روز گذشته توسط یگان حفاظت محیط زیست 4 قلاده سیاه گوش در حین گشت و کنترل منطقه مشاهده شده  که از این تعداد قلاده، یک قلاده سیاه گوش نر به صورت مجزا و 3 قلاده سیاه گوش شامل سیاه گوش ماده و دو توله بوده اند.

وی با بیان اینکه آمار دقیقی از تعداد گونه سیاه گوش در منطقه حفاظت شده آلمابلاغ نداریم افزود: احتمال وجود  تعداد بیشتری از گونه نادر سیاه گوش در این منطقه وجود دارد که ضمن گشت و کنترل ،در آینده نزدیک در راستای اطلاع از این امر نسبت به کاشت دوربین های تله‌ای در منطقه حفاظت شده آلمابلاغ اقدام خواهیم کرد.

زال پور اضافه کرد: سیاه گوش به عنوان یکی از هشت گربه سان وحشی ایران از گونه های  بسیار نادر و کمیاب بوده که در این منطقه مشاهده شده است.

وی با اشاره به وجود گونه‌های مختلف حیوانات و پرندگان و نیز مراتع و پوشش گیاهی غنی منطقه حفاظت شده خاطرنشان کرد: منطقه حفاظت شده آلمابلاغ  در سال 85 به عنوان منطقه شکارممنوع اعلام شده و در سال 89 این منطقه  به مساحت 7738 هکتار به منطقه حفاظت شده ارتقاء سطح یافته است.

به گزارش ایسنا، سیاهگوش، یکی از هشت گربه سان وحشی ایران و بسیار نادر و کمیاب است و  پیش از این، گونه سیاهگوش در استان همدان فقط در منطقه شکار ممنوع کرفس رزن دیده شده بود.

سیاهگوش یا لینکس با نام علمی "Euracian lynx" از راسته گوشتخواران و در زمره ۴ گربه سان کوچک ایرانی است و دست و پایی بلند و دمی بسیار کوتاه با توک پهن و سیاه رنگ و یک دسته مو به طول ۴ سانتیمتر روی گوش‌ها دارد که به علت داشتن جثه‌ای بزرگ و خال‌های روی بدنش، معمولا با پلنگ اشتباه گرفته می‌شود. غذای مورد علاقه آن معمولا بچه‌های گراز، شوکا، مرال و پستانداران کوچک است. 

از 10 گربه سان شناخته شده در حال حاضر هشت گربه سان در کشور ما زیست دارند. گربه کارکال یا سیاهگوش شتری رنگ است؛ طول بدن این گربه سان ارزشمند 55 تا 90 سانتیمتر، طول دم 22 تا 34 سانتیمتر و ارتفاع بدن آن 40 تا 50 سانتیمتر است.

 وزن این گونه نادر در لیست حمایت سازمان های بین المللی، معمولا 8 تا 22 کیلوگرم است.

متاسفانه به خاطر فقدان اطلاعات جامع و قابل اتکاء جمعیت شناختی از برخی گونه ها و از جمله گربه کاراکال، نمی توان اطلاعات دقیق در مورد این گونه به دست داد و به دلیل وضعیت تخریب زیستگاه ها در ادوار گذشته، وجود ناامنی در زیستگاه ها، تصادفات جاده ای و کمبود طعمه این گونه همانند بسیاری از گونه های حیات وحش کشور از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست.

 بر اساس داده های پژوهشی از طریق واحد تنوع زیستی و حیات وحش سازمان محیط زیست که در فاصله 6 ساله 86 تا 92  انجام شده،77 درصد دلایل تلف شدن این گونه کمیات در ایران، تصادفات جاده ای بوده است که نشان از جدی بودن این خطر دارد.

 سگ های گله نیز عامل 23 درصد از تلفات این گونه بوده و  برپایه داده های این تحقیق مهمترین عامل مرگ و تهدید پیش روی این گونه در کشور ما تخریب زیستگاه های این گونه و توسعه جاده های بین زیستگاهی بوده است.

 کمیاب شدن طعمه به عنوان یکی از عوامل منجر به افزایش تلفات این گونه است. ورود جوامع انسانی به زیستگاه این گونه از طریق ایجاد جاده های بین زیستگاهی و ورود دامداران به مراتع زیستگاه ها سبب شده که این گونه با کاهش طعمه برای تامین غذای خود به دام های دامداران حمله کند و همین باعث شده که احتمال شکار این گونه از سوی افراد بیشتر شود.

انتهای پیام