به گزارش ایسنا، امروزه توسعه صنعت الکترونیک، گجت‌های همراه (موبایل، ساعت هوشمند، آی پاد) با انرژی مصرفی کمی را در اختیار ما قرار داده است، اما اتمام سریع شارژ موبایل یا سایر وسایل الکترونیکی مشکل مشترک تمام گجت‌های همراه است.

بنابراین حذف باتری و دسترسی به منبع انرژی دائمی و پاک که همیشه همراه ما باشد ایده وسوسه‌کننده‌ای برای دانشمندان به شمار می‌رود. این ایده باعث ظهور تکنولوژی برداشت‌کننده‌های انرژی پوشیدنی شده است. به زبان ساده این برداشت‌کننده‌های انرژی در لباس یا کفشی که می‌پوشیم یا حتی در داخل بدن کار گذاشته می‌شوند و می‌توانند انرژی تلف‌شده بدن ما را به انرژی الکتریکی تبدیل کنند، مانند: انرژی راه رفتن، انرژی حرکت دست‌ها، تپش قلب و حرکت شش‌ها؛ به عبارت دیگر بدن ما باتری‌های نسل آینده خواهند بود.

نانوژنراتورهای پیزوالکتریک یکی از انواع برداشت‌کننده‌های انرژی هستند که برای تبدیل انرژی مکانیکی به الکتریکی در سال‌های اخیر به شدت مورد توجه قرار گرفته اند.

دکتر محمدمهدی ابوالحسنی، عضو هیئت علمی دانشگاه کاشان با همکاری مؤسسه تحقیقاتی ماکس پلانک آلمان، دانشگاه دکین و آر ام آی تی استرالیا و دانشگاه ایونینا یونان در تیم مشترکی در حال تحقیق برای توسعه برداشت‌کننده‌های پوشیدنی بر پایه نانوژنراتورهای پیزوالکتریک هستند.

در تحقیقی که به تازگی توسط این تیم تحقیقاتی بین المللی منتشر شده است راهکار جدیدی برای افزایش توان خروجی نانوژنراتورهای پیزوالکتریک پیشنهاد شده است؛ با استفاده از این متد جدید توان خروجی نانوژنراتورهای پلیمری ۵۰۰ برابر نمونه‌های مشابه تجاری افزایش یافته است. در این روش نانو ساختار برداشت‌کننده‌های انرژی با استفاده از تئوری‌های ترمودینامیکی به صورتی طراحی می‌شود که ساختار داخلی نانوژنراتورها دارای تخلخلی با ابعاد کوچک‌تر از ۱۰۰ نانومتر باشد.

وجود تخلخل‌های نانومتری داخل ساختار نانوژنراتورها باعث تغییر پارامترهای پیزوالکتریک این برداشت‌کننده‌های انرژی می‌شود که در نهایت منجر به افزایش بازده و توان الکتریکی نانوژنراتورها می‌شود. این تیم تحقیقاتی با موفقیت انرژی حاصل از راه رفتن فردی به وزن ۸۰ کیلوگرم را ذخیره و برای شارژ موبایل استفاده کردند.

طبق اعلام روابط عمومی وزارت علوم، از نتایج این طرح آزمایشگاهی می‌توان برای شارژ گجت‌های الکترونیکی همراه استفاده کرد. نتایج این تحقیق به تازگی در مجله Nano Energy با ضریب تأثیر ۱۳.۱۶ منتشر شده است.

انتهای پیام