به گزارش ایسنا، اتحادیه فوتبال انگلیس در ۲۳ اکتبر سال ۱۸۶۳ به صورت رسمی شروع به کار کرد. سپس کشورهای همسایه همچنین کاری کردند و برای خود فدراسیون فوتبال تشکیل دادند. اسکاتلند در سال ۱۸۷۳ تأسیس کرد، ولز در سال ۱۸۷۶ و ایرلند در سال ۱۸۸۰ این کار را انجام دادند. سپس هواداران فوتبال در قاره سبز بیشتر شدند و فدراسیون‌هایی در اطراف کانال مانش ساخته شدند. فرانسه، هلند، دانمارک، ایتالیا و سوئیس از جمله آنها بودند. این روند تا جایی پیش رفت که یک جنبش برای یکی کردن این فدراسیون‌ها و تأسیس یک سازمان واحد برای تعیین قوانین، برقراری روابط بین باشگاه‌ها یا تیم‌های ملی مختلف به وجود آمد.

پس از جلسه‌های مختلف در نهایت فدراسیون بین‌المللی فوتبال پایه گذاری شد. فرانسه، بلژیک، دانمارک، هلند، سوئد، سوئیس و اسپانیا در این سازمان نام نویسی کردند. یکی از قوانین فیفا این بود که از هر کشور تنها یک سازمان می‌تواند حضور داشته باشد. مقر این سازمان در پاریس قرار داشت و رابرت گوئرین ریاستش را بر عهده گرفت.

انگلیسی‌ها وارد آن سازمان نشدند اما در نهایت در سال ۱۹۰۶ تصمیم گرفتند جزئی از فیفا باشند چون این سازمان را مهم دانستند. بازی‌های المپیک ۱۹۰۸ قرار بود به میزبانی لندن برگزار شود. حضور انگلیس در فیفا به اهمیت فوتبال در بازی‌های المپیک افزود. گوئرین سمتش را به دنیل وولفال انگلیسی واگذار کرد. رئیس جدید اعلام کرد که چهار فدراسیون بریتانیایی جدا نام نویسی کنند و تنها با نام بریتانیا در این سازمان حضور نداشته باشند.

انگلیسی‌ها دو بار دیگر هم فیفا را ترک کردند. نخستین بار این اتفاق در سال ۱۹۲۰ افتاد چون خواستار حذف کشورهای شکست خورده جنگ جهانی اول از این سازمان بودند اما به هدف خود نرسیدند. آنها در سال ۱۹۲۶ بازگشتند اما باز هم فیفا را در سال ۱۹۲۸ ترک کردند چون تعریف حرفه‌ای‌گری را نپذیرفتند و برای آن دلیل داشتند. آنها زمین‌های بیشتری نسبت به دیگر کشورها داشتند. در نهایت در سال ۱۹۴۶ به فیفا برگشتند و پس از آن هرگز از این سازمان جدا نشدند.

نخستین جام جهانی که انگلیس در آن شرکت کرد، در سال ۱۹۵۰ بود و این تیم در آن رقابت‌ها موفق نبود. در آن زمان فوتبال انگلیس بهترین نبود و حتی در میان یکی از بهترین‌ها هم نبود آنها تنها یکی از ده‌ها کشور پیشرفته در زمینه فوتبال بودند.

انتهای پیام