به گزارش ایسنا؛ برای ضبط صدا سوزن روی ابتدای استوانه قرار می‌گرفت. گوینده باید در دهانه قیف صحبت می‌کرد و با دسته‌ای استوانه را می‌چرخاند. دندانه‌های به کار رفته در دستگاه باعث می‌شد استوانه تغییر محل بدهد. به این ترتیب به تدریج و با ضبط صدا از طریق سوزن بر روی استوانه قلع اندود، سوزن از ابتدای استوانه به انتهای آن می‌رسید. صدای دمیده شده در قیف شیارهای ناصافی بر روی استوانه قلع اندود ایجاد می‌کرد. هر زمان که صدا بالا می‌رفت، شیار عمیق‌تر می‌شد و زمانی که صدا آهسته بود، شیاری کم عمق بوجود می‌آمد.

برای شنیدن صدا کافی بود سوزن و قیف را در ابتدای شیارها قرار داده و دسته دستگاه را چرخاند. این بار همانطور که سوزن این خط‌های موج را تعقیب می‌کرد، دریچه متحرک در قیف با همان الگو، به ارتعاش در می‌آمد که به نوبه خود باعث حرکت هوا در قیف می‌گردید و صدای ضبط شده شنیده می‌شد. برای بالا بردن میزان صدا در مرحله شنیدن، بعدها به جای قیف از لوله بلندی شبیه شیپور استفاده شد.

ادیسون اولین طرح خود را در دسامبر 1877 ارائه داد. او دستگاه خود را فونوگراف اسم گذاشت. این دستگاه بتدریج توسط خود او و بعد بوسیله دیگر صنعتگران تکمیل و تکمیل‌تر و بالاخره به گرامافون و ضبط صوت تبدیل گردید. گرچه فونوگراف ادیسون، توجه جهانی را به خود جلب کرد اما تنها دو سال پس از فونوگراف در سال 1879، ادیسون لامپ برق را ارائه کرد که این اختراع نامش را در تاریخ جاودانه ساخت.

انتهای پیام