به گزارش ایسنا و به نقل از ای‌اس‌ای، سیاه‌چاله‌ها را نمی‌توان دید، اما زمانی که شروع به فعالیتی کنند، می‌توان آنها را شناسایی و رصد کرد.

دو زبانه‌ای که در تصویر مشاهده می‌شود، حاصل از ترکیب پلاسمای داغ و با انرژی بالا است که از مرکز کهکشان بیضوی "هرکول A" پرتاب شده است.

این فرآیند، فرآیندی است که توسط یک ابرسیاه‌چاله یا سیاه‌چاله کلان‌جرم، پنهان در قلب کهکشان هدایت می‌شود.

این سیاه‌چاله حدود 2.5 میلیارد برابر جرم خورشید است و حدود هزار برابر بزرگتر از سیاه‌چاله موجود در مرکز کهکشان راه شیری ما است.

سیاه‌چاله کهکشان "هرکول A"، ماده را گرم می‌کند و سرعت آن را تقریبا به سرعت نور می‌رساند، سپس آن را با سرعت بسیار بالا به فضا پرتاب می‌کند.

این زبانه‌های بسیار متمرکز، در حین این سفر، انرژی خود را از دست می‌دهند، سرعت‌شان کاهش می‌یابد و در نهایت به شکل توده‌های ابر مانند دیده می‌شوند.⠀

سیاه‌چاله‌ها می‌توانند بزرگ یا کوچک باشند. دانشمندان معتقدند که کوچکترین سیاه‌چاله‌ها تنها به کوچکی یک اتم هستند. این سیاه‌چاله‌ها بسیار کوچک هستند، اما جرم یک کوه بزرگ را دارند!

بنابراین سیاه‌چاله‌ها چطور شکل می‌گیرند؟ دانشمندان معتقدند کوچکترین سیاه‌چاله‌ها زمانی شکل گرفته‌اند که جهان آغاز شده است. سیاه‌چاله‌های ستاره‌ای زمانی ایجاد شده‌اند که هسته یک ستاره بسیار بزرگ از هم پاشیده است. وقتی که این اتفاق می‌افتد، باعث ایجاد یک ابرنواختر می‌شود.

زبانه‌های موازی از موثق‌ترین شواهدی هستند که اثبات می‌کند که یک ابرسیاه‌چاله در قلب اغلب کهکشان‌ها موجود است.

به نظر می‌رسد بعضی از این سیاه‌چاله‌ها فعال هستند و مواد را از محیط اطراف‌شان قورت می‌دهند و زبانه‌های با سرعت بسیار بالا را به فضا پرتاب می‌کنند. در حالی که دیگر سیاه‌چاله‌ها یا ساکت هستند و یا حتی خاموش هستند.

این تصویر مفهومی از هسته یک کهکشان فعال، محیط اطراف گرد و غباری پیراشکی شکلی را نشان می‌دهد که "چنبره"(torus) نامیده می‌شود و زبانه‌ها از مرکز آنها پرتاب می‌شوند.

میدان‌های مغناطیسی به طور مشخص، گرد و غبار را در این چنبره گیر انداخته‌اند. این میدان‌های مغناطیسی می‌توانند با استفاده از محدود کردن گرد و غبار در چنبره‌ها و به اندازه کافی نزدیک نگه داشتن آنها به سیاه‌چاله گرسنه، به تامین قدرت سیاه‌چاله‌های مخفی در هسته کهکشان‌ها کمک کنند.

انتهای پیام