به گزارش ایسنا، در سال ۱۹۲۶ در اسپانیا قانونی در بند ۲۳ فوتبال حرفه‌ای وضع شد که بازیکنان خارجی تنها به عنوان هوادار می‌توانستند در باشگاه‌ها فعالیت کنند. آنها برای بازی کردن به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای در رقابت‌های رسمی باید نام خود را پیش از تاریخ اعلام شده در این قانون می‌نوشتند و تنها با دو سال اقامت در اسپانیا می‌توانستند در رقابت‌های رسمی بازی کنند. فصل ۲۹-۱۹۲۸ با چنین شرایطی شروع اما لیگ بدون بازیکن خارجی آغاز شد. این قانون روی بازیکنان اسپانیایی که خارج از کشور متولد شده بودند تاثیر نمی‌گذاشت. ساگی-باربا و اوردونیس چنین شرایطی داشتند و رنه پتیت تابعیت اسپانیایی گرفته بود. در شروع لیگ تنها سه بازیکن خارجی حضور داشتند که می‌توانستند تحت شرایطی بازی کنند؛ ساپریسا (کاستاریکایی) بازیکن اسپانیول، والتر آلمانی و پلاتکوی مجارستانی، بازیکنان بارسلونا. در هفته نخست هیچ‌یک بازی نکردند. ساپریسا در هفته دوم فرصت بازی پیدا کرد. بازیکنان بارسا به دلیل آسیب دیدگی دیرتر به میدان رفتند.
در سال‌های نخست لالیگا درباره حضور بیشتر بازیکنان خارجی بحث‌های زیادی وجود داشت. بارسلونا از این موضوع حمایت می‌کرد و روی خرید دو بازیکن برزیلی به نام‌های ژاگواره (دروازه‌بان) و دوس سانتوس تاکید داشت. با این حال بارسا تنها می‌توانست از آنها در بازی‌های دوستانه بهره ببرد. ژاگواره می‌توانست جایگزین پلاتکوی پا به سن گذاشته شود. دوس سانتوس، عنکبوت سیاه در جام جهانی اروگوئه به میدان رفت و هدایت برزیل را در میانه میدان بر عهده داشت. سال به سال حضور بازیکنان خارجی رد می‌شد تا این که جلسه‌هایی در تابستان ۱۹۳۳ برگزار و با این موضوع موافقت شد.
بر این اساس بازیکنان خارجی می‌توانستند در فصل ۳۵-۱۹۳۴ در لالیگا بازی کنند. مادرید با دروازه‌بان مجاری به نام آلبرتی قرارداد امضا کرد. این تیم به دنبال جایگزینی برای سامورا بود. بارسلونا با دیگر بازیکن مجاری به نام برکسی قرارداد امضا کرد. از آن کشور کسادا به اسپانیول پیوست. آلونسو و فوئنته مکزیکی برای راسینگ بازی کردند. لاویدیا که اهل این کشور بود با اویدو قرارداد امضا کرد. والنسیا پلاتکو و آلبرتی مجاری را جذب کرد. تنها با هشت بازیکن خارجی قرارداد امضا شد و فقط دو باشگاه بارسلونا و راسینگ از بیشترین حد مجاز خود استفاده کردند. هیچ‌یک از آنها بازیکن بزرگی نبودند و ستاره‌ای از جام جهانی ایتالیا در لالیگا پا به توپ نشد. اسپانیا جنگ داخلی را به خود دید. تقریبا همه بازیکنان خارجی فرار کردند. تنها آلبرتی بازگشت که برای فرول بازی کرد. این تیم نخستین فینالیست کوپا دل ری پس از جنگ بود.
لالیگا در فصل ۴۸-۱۹۴۷ به روی بازیکنان خارجی باز شد و بازیکنانی همچون دومینگو، بن بارک، کوبالا، کارلسن، هون، دی استفانو، ویلکس و... در این رقابت‌ها پا به توپ شدند. در این میان در سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۶ اجازه بازی به بازیکنان خارجی داده نشد. سپس دوباره راه برای آنها تا سال ۱۹۶۲ باز شد. کوپا، پوشکاش، کوسیچ، سیبور، اواریستو، واوا و مندونسا در لالیگا بازی کردند. دوباره در سال ۱۹۷۴ مانع از ورود بازیکنان خارجی شدند و سپس برای همیشه آنها توانستند در این رقابت‌ها به میدان بروند. هر باشگاه تنها می‌توانست از یک یا دو بازیکن خارجی بهره ببرد تا این که قانون بوسمن همه چیز را تغییر داد و دیگر محدودیتی برای آنها وجود نداشت.
انتهای پیام
نظرات