به گزارش ایسنا، کمتر حوزه‌ای را در قرن 21 می‌توان یافت که به فناوری‌های جدید اطلاعاتی و ارتباطاتی نیاز نداشته نباشد یا به عبارتی از آن‌ها استفاده نکنند؛ در این بین شهرها به دلیل وجود مسائل خاص و بسیار پیچیده‌ای که در خود دارند، از همه بیشتر به فناوری‌های جدید وابسته هستند. اکنون مباحث شهروند هوشمند، خانه هوشمند، اقتصاد هوشمند، حمل و نقل هوشمند و انرژی هوشمند از جمله مباحث مربوط به هوشمندسازی شهرها هستند که درصورت تحقق یافتن می‌توانند در کنار هم پازل شهر الکترونیکی یا هوشمند را کامل کنند.

در کشور ما اما هوشمندسازی شهرها در ابعاد کلان قبل از هر چیز نیازمند تعامل دستگاه‌های مربوطه است؛ وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات با ایجاد بسترهای زیرساختی می‌تواند زمینه‌های لازم را برای ورود شهرداری‌ها به این مقوله شهر هوشمند فراهم کند. در همین راستا اخیرا وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، تاکید کرده بود که حرکت به سمت شهر هوشمند و هوشمندسازی شهر در سراسر کشور به گفتمان‌سازی نیاز دارد و این همایش‌ها و نمایشگاه‌ها می‌تواند بر گفتمان‌سازی و آشنایی دست‌اندرکاران این عرصه با اهمیت شهر هوشمند موثر باشد.

شهر هوشمند؛ ضرورت حکمرانی آینده

محمدجواد آذری جهرمی همچنین با بیان اینکه شهر هوشمند، کالای لوکس، فرصت و موقعیت نیست و ضرورت حکمرانی آینده شهرهاست تصریح کرده بود که حوزه تخصصی شهر هوشمند و تاثیر آن در زندگی بشر به عنوان الزاماتی است که باید به آن پرداخته شود و اگر بخواهیم مدیریت منابع را بهتر و برای مردم رفاه ایجاد کنیم و همچنین به مبارزه با فساد و بهبود شاخص‌های مدیریتی بپردازیم، چاره‌ای جز روی آوردن به شهر هوشمند نداریم. بخش عمده‌ای از رشد اقتصادی در دنیا با نگاه بهره‌وری بوده که یکی از پیشران‌هایش حوزه فناوری است.

وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات در بخش دیگری از صحبت‌هایش به حوزه تاثیرگذار فیبر اشاره کرد و گفت: در برنامه ششم توسعه برنامه‌ریزی کردیم که متوسط سرعت دسترسی مردم به شبکه‌ها به حداقل ۲۰ مگابیت در ثانیه برسد و مفهوم این است که دیگر ADSL جایگاهی در تکنولوژی روز ما ندارد و باید فیبر را تا منازل ببریم اما ظرفیت ایجاد شده در حال حاضر کافی نیست زیرا مشکلاتی وجود دارد که یکی از این مشکلات سرمایه‌گذاری و دیگری تعامل با شهرداری‌هاست. البته این رویکرد در مجموعه شهری وجود دارد تا جلسات موثری با شهرداری‌ها برگزار کردیم تا بتوانیم با این تعاملات تغییرات جدی در زندگی مردم و به واسطه مدل همکاری و نوع دیدگاه شهر هوشمند ایجاد کنیم.

شهر هوشمند اما کالای لوکس، فرصت و موقعیتی نیست بلکه ضرورت حکمرانی آینده شهری بوده که باید صورت پذیرد. ورود فناوری اطلاعات در عرصه‌های مختلف که یکی از آن‌ها مدیریت شهری است، با بهبود بهره‌وری همراه بوده است. بنابراین نتیجه ترویج فناوری اطلاعات و مدیریت شهری، بهبود بهره‌وری است که این مهم می‌تواند در عرصه‌های مختلف وجود داشته باشد.

سال جاری ۲۰۱۸ میلادی سال شهرهای هوشمند

وب سایت i-HLS،  در گزارشی بیان کرده که اینتل با همکاری موسسه ‌پژوهشی جونیپر به تازگی اعلام کرده است که سال ۲۰۱۸ میلادی سال شهرهای هوشمند و توسعه زیرساخت‌های لازم برای آن خواهد بود چراکه این روزها شهرها و کشورهای بسیاری در جهان درصدد برقراری اینترنت اشیا و تبدیل شهرهای کنونی پیشرفته به شهرهای هوشمند هستند تا به شهروندان خود سرویس و خدمات هوشمند و جدیدی را ارائه کنند. تحلیلگران بر این باورند که سال ۲۰۱۸ میلادی سال شهرهای هوشمند و توسعه زیرساخت‌های لازم برای آن خواهد بود.

 موسسه Smart Cities Index  هم به تازگی در جدیدترین گزارش خود به بررسی فهرست شهرهای هوشمند در جهان و شاخص‌هایی که برای انتخاب این شهرها در نظر گرفته شده، پرداخته است که از این شاخص‌ها می‌توان به ساختمان هوشمند، جمع‌آوری هوشمند زباله، حفظ محیط زیست، دیجیتالی شدن تمامی امور دولت و کارهای اداری، دسترسی کامل، راحت و همگانی به اینترنت ۴G LTE، فراوانی دسترسی به هات اسپات اینترنت وای فای، استفاده همه‌گیر از گوشی‌های هوشمند و دستگاه‌های الکترونیکی، چگونگی توسعه فرآیند هوشمند شدن شهرها، سرویس به اشتراک گذاری خودرو و تاکسی آنلاین، هوشمند کردن سیستم ترافیک، آموزش، مشارکت شهروندان، پارکینگ هوشمند، انرژی پاک، توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی برقی و الکتریکی، سرعت بالای اینترنت و حمل و نقل عمومی هوشمند اشاره کرد.

شهر هوشمند در واقع یک منطقه شهری است که از انواع مختلف سنسورهای الکترونیکی برای جمع‌آوری اطلاعات و تحلیل آنها استفاده می‌کند که این اطلاعات برای مدیریت دارایی‌ها و منابع شهری کارآمد است. این پروسه، شامل اطلاعات جمع‌آوری شده از شهروندان، دستگاه‌ها و منابع شهری است که پردازش و تجزیه و تحلیل می‌شود تا به نظارت و مدیریت ترافیک و حمل و نقل، سیستم، نیروگاه، آب، تأمین شبکه های، زباله، مدیریت، قانون اجرای سیستم‌های اطلاعاتی و مدارس و کتابخانه‌ها و بیمارستان‌ها و دیگر خدمات اجتماعی کمک کند.

انتهای پیام