به گزارش ایسنا، سید رسول موسوی در نشست "آمریکا پژوهی و نخبگان ایرانی" که صبح روز یکشنبه در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد، گفت: حضور آمریکا در ایران قبل از انقلاب به صورت جریانی در هیات حاکمه ایران بوده است. اولین درخواست برای حضور آمریکا در ایران برای جلوگیری از نفوذ روسیه و انگلیس بوده است. بنا بر این باید گفت ورود آمریکا به ایران به عنوان نیروی متعادل کننده در مقابل روسیه و انگلیس بود، البته در دوران رضاشاه این آلمان‌ها بودند که چنین نقشی را بازی می‌کردند.
وی ادامه داد: در دوران پهلوی بحث شناخت آمریکا آغاز می‌شود. رویکرد کتاب‌هایی که در این دوره درباره آمریکا به نگارش درآمده است در مجموع مثبت است درست بالعکس بعد از انقلاب که رویکردها و نگاه‌ها منفی می‌شود. بعد از انقلاب البته جنبه‌های دیگری از آمریکا در حوزه سیاست، اقتصاد، فرهنگ و غیره مورد توجه قرار گرفته است.
موسوی گفت: در فاصله انقلاب و بعد از انقلاب ادبیات پژوهشی درباره آمریکا بسیار سیاسی شد و در کنار آن این ادبیات چپ با ریشه مارکسیستی که با قدرت کار می کند و ضعف این نگاه از این جهت است که باعث تک بعدی‌نگری به آمریکا می شود.
این کارشناس مسایل منطقه و بین‌الملل ادامه داد: در آن دوره یعنی اویل انقلاب شکلی از تعارض نسبت به اینکه هر کس حرف شدیدتر بزند جایگاه بهتری دارد وجود داشت. بعد از انقلاب ادبیات موجود درباره آمریکا به حوزه جنگ‌ها و جنایات آمریکا و جنبه ستیزجویانه آن محدود شد. حتی دانشگاه شیراز که در سال ۵۶ میز آمریکاشناسی راه‌اندازی کرد و با دانشگاه فلوریدا موافقت نامه داشت و امیدوار بود تا در رابطه با آمریکا پژوهی موثر باشد در سال ۵۷ این میز تعطیل شد. از این رو باید گفت بعد از انقلاب ادبیات آمریکایی زیاد داریم اما پژوهش کم داریم.
وی با تاکید بر اینکه مهم است بدانیم با کدام آمریکا درگیر هستیم، اظهار کرد: نگاهی که آمریکا شناسان در آلمان دارند در فرانسه و روسیه متفاوت است. آمریکا چهره ژانوسی دارد یعنی چندین چهره دارد که باید همه چهره‌های آن را در نظر گرفت و در عین حال باید دید کدام چهره او در جامعه ایران نقش بیشتری داشته و دارد.
موسوی تصریح کرد: ما در ایران با بعد امنیتی آمریکا بیشتر مواجه هستیم. در عین حال که آمریکا حضور تاریخی در ایران داشته است. اما آن بخش از آمریکا که جامعه ما با آن سر و کار دارد کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
این دیپلمات وزارت خارجه با اشاره به کتاب نیکسون، کسینجر و شاه گفت: بهترین روابط ایران و امریکا در دوران نیکسون و کسینجر اتفاق افتاد اما در همان دوران همان طور که این کتاب می‌گوید با آنچه موجب قدرت ایران می‌شد مخالفت کردند؛ چرا که ساختار آمریکا از اینکه ایران به توانمندی هسته‌ای برسد مخالف بوده است.
وی در ادامه تاکید کرد: ما در ارتباط با شناخت آمریکا باید تجدید نظر اساسی داشته باشیم. اینکه برخی می‌گویند تعارض دو کشور ایدیولوژیک است این طور نیست، این تعارض ریشه در منابع قدرت دارد که متاسفانه به لحاظ پژوهشی به این بخش کمتر پرداخته شده است. آمریکا با ایران تعارض ماهوی در قدرت و امنیت ملی دارد.
انتهای پیام