به گزارش ایسنا به نقل از گیزمگ، سایه ایجاد شده توسط سیستم به جای مسدود کردن پرتوهای خورشید،  نور ستاره‌های دوردست را مسدود می‌کند و به تلسکوپی موجود بر روی ماهواره همراهش چشم‌انداز بهتری از سیاره‌های فراخورشیدی که احتمالا حول این ستاره‌ها می‌چرخند، ارائه می‌دهد.

در سال‌های اخیر هزاران سیاره فراخورشیدی کشف شده‌اند و اکثر آن‌ها با استفاده از شیوه "انسداد" (occlusion) شناسایی شده‌اند؛ در این روش تیرگی‌های مکرر در نور ستاره، نشان‌دهنده وجود سیاره‌ای است که از مقابل آن عبور می‌کند. اما در حالی که درخشندگی ستاره در چنین روشی کارآمد است، مشاهده مستقیم سیارات را برای منجمان دشوار می‌کند.

با مشاهده مستقیم این سیارات دانشمندان می‌توانند ترکیب شیمیایی آنها را مشخص و علائم فعالیت زیستی بالقوه حیات بر روی آن‌ها را شناسایی کنند. به همین منظور، تیم دانشگاه استنفورد به دنبال اجرایی کردن پروژه‌ای موسوم به "تلسکوپ/مسدودکننده توزیع‌شده مینیاتوری" (mDOT) است؛ این پروژه شامل یک میکروماهواره 100 کیلوگرمی است که سایه ایجاد می‌کند و یک نانوماهواره 10 کیلوگرمی مجهز به یک تلسکوپ کوچک است.

پس از پرتاب، میکروماهواره تا می‌شود و در مدار بالایی زمین به عرض کامل 3 متر باز می‌شود. شکل گل‌مانند این سیستم امکان انداختن تاریک‌ترین سایه‌ ممکن را بر روی نانوماهواره همراه و تلسکوپ متصل به آن که کمتر از 1000 کیلومتر دورتر از آن مدارگردی می‌کند،  فراهم می‌کند. این شکل‌ گل‌مانند موجب می‌شود که نور ستاره حول آن پراکنده شده و سایه‌ای بسیار  عمیق در مرکز ایجاد شود به طوری که نور ستاره در مشاهدات مستقیم سیاره فراخورشیدی تلسکوپ مداخله ایجاد نکند.

انداختن سایه‌ای با چنین دقتی بر روی نانوماهواره و تلسکوپ، نیازمند جای‌گیری دقیق دو ماهواره است. بهترین نما در نقطه‌ای در مدار این دو سامانه رخ می‌دهد یعنی جایی که دو ماهواره با کندترین سرعت نسبت به یکدیگر حرکت می‌کنند و این موضوع به منجمان نمایی یک ساعته از سیارات هدف ارائه می‌دهد. پس از آن دو ماهواره دوباره می‌توانند در جای اول خود آرایش یابند.

انتهای پیام