به گزارش ایسنا به نقل از گیزمگ، این محققان با استفاده از اسکنرهای  MRIدریافتند که طی این فرآیند کدامیک از قسمت‌های مغز فعال می‌شود.

شنوایی انسان در مقایسه با حیواناتی مانند خفاش‌ها و دلفین‌ها که با استفاده از صدا به حرکت و مسیر خود ادامه می‌دهند بسیار کم است. اما طی گزارشات به دست آمده انسان‌ها نیز قادر به یادگیری استفاده از انعکاس صدا برای احساس محیط اطراف خود هستند.

این تیم در ابتدا خصوصیات آکوستیک یک کلیسای کوچک دارای اکو را ثبت کردند که این کار قبل از اینکه صدای مجازی اتاق را به صورت دیجیتالی بزرگ‌تر و یا کوچک‌تر کنند انجام شد.

این کار به این منظور انجام شد تا مشخص شود که آیا افراد توانایی پژواک یابی و تعیین اندازه محلی که در آن قرار داشتند را دارند یا خیر.

محققان در این پژوهش از 12 نفر استفاده کردند که 11 نفر از آنها بینا و 1 نفر نابینا بود. تمامی شرکت کنندگان به میکروفون و هدفون مجهز بوده و تحت اسکن ام‌آرآی قرار گرفته بودند.

هر شرکت کننده برای تعیین اندازه اتاق مجازی، صداهایی را به وسیله زبان در میکروفون تولید می‌کرد و هدفون‌ها نیز پژواک تولید شده از آن را در اندازه‌های مختلف مجازی پخش می‌کردند.

در این پژوهش هر شرکت کننده حتی قادر به درک تفاوت‌های کوچک در اندازه فضایی که در آن قرار داشت، بود.

 محققان دریافتند که ارزیابی دقیق اندازه اتاق، زمانی در شرکت‌کنندگان بهبود می‌یابد که افراد به جای استفاده از صدای ضبط شده زبانشان، مجددا به تولید صدا بپردازند.

طی روند آزمایش، اسکنر MRI این امکان را به دانشمندان می‌داد که داخل مغز شرکت کنندگان را بررسی کنند.

وقتی امواج صوتی حاصل از حرکت زبان به دیوار مجازی برخورد کرده و به گوش فرد بازمی‌گشت، قشر شنوایی در این افراد فعال می‌شد.

این اتفاق مدت کوتاهی پس از فعال شدن قشر حرکتی رخ داده و زبان و تارهای صوتی را برای تولید صداهای بیشتر تحریک می‌کرد.

جای شگفتی است که این پژوهش بر روی افراد نابینا نشان داد که صدای منعکس شده عمدتا در قشر بینایی پردازش می‌شود که این فعال سازی در افراد بینا نیز گزارش شده اما نسبتا ضعیف است.

این پژوهش نشان می دهد که انسان نیز همانند خفاشها می‌تواند با افزایش تمرین مهارت پژواک‌یابی خود را افرایش دهد.

گام بعدی این محققان استفاده از یافته‌های خود به منظور توسعه برنامه‌های آموزشی انعکاس صدا برای افرادی است که دارای اختلال بینایی هستند.

این پژوهش در Journal of Neuroscience به چاپ رسیده است.

انتهای پیام