اگر به سهم جمعیت مناطق شهری و روستایی از جمعیت کشور طی سال های 1335 تا 1390 که آخرین سرشماری نفوس و مسکن انجام شده است نگاهی بیندازیم متوجه سرعت نجومی نابودی روستاها یا به دلیل مهاجرت بی رویه و یا تبدیل آنها به شهر می شویم، پدیده ای که شاید علت بسیاری از مشکلات امروز و فردای کشور در آن نهفته باشد.
جمعیت کشور در سال 1335 نزدیک به 19 میلیون نفر بود که از این میان نزدیک به 6 میلیون نفر یعنی معادل 31.4 درصد جمعیت شهری و بیش از 13 میلیون نفر یعنی معادل 68.6 درصد جمعیت کشور را روستاییان تشکیل می‌دادند؛ اما در سال 1395 جمعیت کشور طبق آمارها بیش از 75 میلیون نفر اعلام شد که سهم شهر نشینی با بیش  به 71.4 درصد رسید و سهم روستاییان نیز به 28.6 درصد رسید و پیش بینی می شود در سرشماری نفوس و مسکن سال 1395 این نسبت باز هم فاصله بیشتری خواهد گرفت و جمعیت روستانشین کشور کاهش پیدا خواهد کرد.
با توجه به همین آمار و گزارش جامعی که موسسه مطالعاتی «یورو مانیتور» منتشر کرده است، ایران یکی از سریع‌ترین کشورهای جهان در رشد شهرنشینی بوده است. از دیدگاه کارشناسان یکی از مهم‌ترین عوامل نابودی اقتصاد تولیدی همین نابودی روستاها است. در حقیقت به موازات مهاجرت گسترده روستاییان به شهرها و جذب آنها در ادارات دولتی و مشاغل خدماتی نه‌تنها تعداد شاغلان به حرفه‌های تولیدی نظیر کشاورزی ریزش قابل توجهی تجربه کرده بلکه تغییر کاربری زمین‌های کشاورزی و تبدیل روستاها به شهر باعث شد روستاییان مهاجرت‌نکرده نیز از کار کشاورزی دست کشیده و در مشاغل خدماتی و اداری شهرهای جدیدالتأسیس مشغول به کار شوند.
به گفته مجید عبداللهی مدیر کل وقت دفتر هماهنگی عمرانی و خدمات روستایی سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور متأسفانه تبدیل روستاها به شهر یا منطقه متصل و منفصل شهری بیشترین اتفاقی بوده که از سال 75 تا 95 به وقوع پیوسته است. اکنون تعداد شهرها به یک هزار و 243 شهر افزایش یافته و به طور طبیعی باعث کاهش جمعیت روستایی کشور نیز شده است. از سال 90 تاکنون حدود 50 شهر در کشور تشکیل شده است؛ این درحالی است که رشد جمعیت روستایی واقع در حریم مراکز استان‌ها و کلان شهرها حدود 6 درصد و در سایر شهرهای بزرگ 4 درصد است، در حالی که متوسط رشد جمعیت کشور 1.29 درصد است.

این آمارها درحالی مطرح می‌شود که به گفته مصطفی آقایی معاون آموزش و ترویج سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی تنها نیمی از ساکنان باقیمانده در روستاها به کشاورزی اشتغال دارند و ٧٠‌درصد کشاورزان باقیمانده نیز سالخورده و بی‌سواد هستند. در شرایطی که جمعیت ایران ازسال ٣٥ تاکنون تقریبا ٣,٥ برابر شده است و با گسترش خیره‌ کننده شهرنشینی در کشور و رویگردانی جوانان از کشاورزی روبه‌رو هستیم، تنها راهکار تأمین غذای این جمعیت کثیر شهرنشین، باز شدن دروازه‌های ایران روی واردات مواد غذایی بوده است. در نتیجه حجم عمده‌ای از درآمدهای نفتی صرف واردات غذا می‌شود و بالاترین نرخ بیکاری جوانان تحصیلکرده به دانش‌آموختگان رشته کشاورزی تعلق می گیرد. بنابراین سالخوردگی جمعیت کشاورز و آب رفتن روستاها و تغییر کاربری گسترده زمین‌های کشاورزی نگرانی‌های جدی برای امنیت غذایی کشور ایجاد می کند. به گفته کارشناسان از بین رفتن هر هکتار زمین کشاورزی روستایی امنیت غذایی ٢٠ نفر را به مخاطره می‌اندازد.
نگرانی از روند تبدیل روستاها به شهر از سوی بسیاری از مسئولین و نمایندگان مجلس شورای اسلامی بارها و بارها مطرح شده است اما آنچه که در قوانین مرتبط با روستاها تصمیم گیری می شود متفاوت از اظهارنظرهاست به طوری که در سال‌های گذشته دولت نه‌تنها از تثبیت جمعیت روستاییان و پایداری مشاغل روستایی حمایت چندانی انجام نداده که امتیازات ویژه برای ایجاد شهرها قایل شده است.
در ٢٦ دی‌ماه‌ سال ٩١ کمیسیون اجتماعی مجلس طرحی را به تصویب رساند که براساس آن روستاهایی با جمعیت بیشتر از ٣٥٠٠ نفر می‌توانستند به شهر تبدیل شوند. این درحالی است که مصوبه قبلی که درسال ٧٢ در مجلس وضع شده بود به روستاهایی با جمعیت بیشتر از ١٠‌هزار نفر اجازه می‌داد تا به شهرها بپیوندند.
نگاهی به خدمت رسانی به روستاها در انقلاب اسلامی
اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران خدمات گسترده ای در حوزه های مختلف به روستانشینان داده شده است؛ به طوری که روستاهای برخوردار از آب آشامیدنی از 4700 روستا در سال 1358 به 32هزارو 500 روستا در سال 1393 رسیده است. همچنین تعداد مراکز بهداشتی درمانی روستایی از 518 مرکز به 2500 مرکز در همین مدت رسیده است. در بخش هایی همچون پوشش بیمه اجتماعی روستاییان و عشایر نیز در سال 1393 برای یک میلیون و 250 هزار خانوار در نظر گرفته شده است، در ایجاد واحدهای آموزشی، فضاهای ورزشی، طول راه های روستایی و روستاهای برخوردار از گاز و برق شبکه نیز روستاها شاهد افزایش چشمگیری بوده اند.
بی تردید حمایت از تشکیل شهرهای کوچک به خالی شدن روستاهای کشور می انجامد، در کنار این امر ، مهاجرت بی رویه روستاییان، تغییر کاربری زمین های کشاورزی، عدم تمایل روستاییان باقی مانده برای کشاورزی و سالخوردگی کشاورزان موجود علاوه بر تهدید امنیت غذایی شهروندان کشور آثار زیست محیطی و بسیاری مشکلات دیگر را برای کشور به همراه خواهد داشت؛ لذا باید هرچه زودتر برنامه ریزی طولانی مدتی برای توقف سیل تبدیل روستاها به شهر انجام شود.
انتهای پیام