"در میان صحبت‌های رییس جمهوری آمریکا درباره سوریه در مجمع عمومی سازمان ملل شما می‌توانید تاییدیه‌ای ناراحت کننده از یک شکست را بشنوید: آمریکا قادر نبوده تا یک استراتژی پیروزمندانه را برای مقابله با داعش سازمان دهی کند. شاید ما باید به روسیه اجازه بدهیم تا در این مسیر قدم بردارد."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روزنامه واشنگتن‌پست در تحلیلی به قلم دیوید ایناتیوس نوشته است: «سخنرانی باراک اوباما، رییس جمهوری آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل دو نکته کلیدی داشت. ایالات متحده در یک دهه گذشته متوجه شده که خودش به تنهایی نمی‌تواند در منطقه‌ای بیگانه به اعمال ثبات بپرازد و در باتلاق سوریه هم آماده همکاری با هر کشوری شامل ایران و روسیه است تا به حل این درگیری بپردازد.

ورود ولادیمیر پوتین، رییس جمهوری روسیه به صحنه و سخنرانی او در سازمان ملل خود حامل سرزنشی تلخ برای آمریکا به خاطر کارهایش برای از بین بردن دولت‌های عراق، سوریه، یمن و لیبی بدون داشتن توانایی در احیا و برقراری قانون و مقررات بود.

پوتین این سوال را مطرح کرد:‌ "آیا آنچه را که انجام دادید، قبول دارید؟" او تناقضات موجود در سیاست آمریکا را که مدعی است بشار اسد، رییس جمهوری سوریه باید برود اما هنوز جایگزینی معتبر برای مقابله با داعش ندارد، زیر سوال برد.

رایان کروکر،‌ دیپلمات بازنشسته آمریکایی که در مناطق درگیر در خاورمیانه فعال بوده و درمیان تحلیلگران ارشد درباره این منطقه است، می‌گوید: روسیه به صورتی ماهرانه بازی کرده است. اما ما در این بازی گیج شدیم. روس‌ها قادرند تا از یک موقعیت دفاعی به یک موقعیت دفاعی دیگری تغییر مسیر دهند، چون ما غیبت داشتیم.

روسیه ظاهرا به موفقیتهای نظامی در سوریه و عراق بیش از آمریکا نخواهد رسید اما در حال حاضر، پوتین مطمئنا در این بازی فرضی در حال پیروزی است. خطر این است که قدرتهای منطقه این رخدادهای اخیر را یک ضربه و شکست کامل برای آمریکا می‌دانند نظیر خروج بریتانیا از مقرهای نظامی خود در سوئز شرقی به سال 1971 که آخرین نفس‌های امپراتوری بریتانیا محسوب می‌شد.

مداخله نظامی مسکو در حالی صورت می‌گیرد که آمریکا با شکستهایش در سوریه و عراق در مقابله با داعش روبه رو است. بررسی و ارزیابی صورت گرفته در جلسه شهادت در ژوئن 2015 توسط لیندا رابینسون از کمپانی "راند" چنین چیزی را مطرح می‌کند.

قضاوت‌های تحلیگر کمپانی "راند" بسیار کوبنده بود: نیروهای امنیتی عراقی که ستون اصلی استراتژی آمریکا هستند، یک نیروی موثر نیستند. پیشمرگهای کرد توانمند هستند اما نه به شیوه‌ای دفاعی و آن گونه که برخی آرزوی آن را دارند. نیروهای قبیله‌ای سنی نیز هنوز تازه کارند. در سوریه نیز آموزش و تجهیز نیرو توسط آمریکا بسیار کم و خیلی دیر است.

رابینسون می‌گوید که استراتژی آمریکا نیازمند تعدیل و اصلاح است، خواه با طراحی الگوهای جدید و افزودن یکجانبه نیروهای آمریکایی یا حرکت به سمت یک استراتژی مهارکننده محدود.

با اجرای این تغییرات در سیاست آمریکا، آیا دولت باراک اوباما،‌ رییس جمهوری آمریکا باید خود را به روسیه ببازد؟ به عقیده من، این یک اشتباه فاحش است. به دلیل وجود خودستایی‌های پوتین،‌ روسها نمی‌توانند داعش را شکست دهند. برعکس، مداخله روسیه ممکن است باعث دامن زدن به آتش شبه نظامی‌گری سنی‌ها شود و اگر شرکای نظامی آمریکا در منطقه نظیر عربستان،‌ مصر،‌ ترکیه و حتی اسرائیل واقعا فکر کنند که واشنگتن توپ را به زمین مسکو انداخته است، منطقه ممکن است بیش از اینها آشوب زده شود.

اوباما هنوز گزینه‌های دیگری هم دارد، گزینه‌هایی کم خطر اما اگر از آنها استفاده کند. آمریکا و متحدانش می‌توانند از "مناطق امن" در شمال و جنوب سوریه برای اجازه دادن به ورود کمکهای بشردوستانه و امنیتی بیشتر استفاده کنند. ولید الزوبی، رهبر مخالفان روز دوشنبه در واشنگتن گفت که اگر این مناطق امن ایجاد شوند،‌ اپوزیسیون با سازمان‌های دولتی سوری برای احیای خدمات اولیه همکاری می‌کنند. این مناطق امن تضمین کننده این می‌شوند که اسد نمی‌تواند کنترل بیش از نیمی از سوریه را داشته باشد حتی با وجود بمب‌های روسی.

درحالیکه روسیه مذاکره می‌کند، آمریکا می‌تواند جنگ علیه داعش را تشدید کند. باید سریعا از 25 هزار نیروی کرد سوری و 5000 نیروی قبیله‌ای سنی در رقه حمایت کند. اینها باعث ایجاد انگیزه و تعهد نیروها می‌شود. حتی پوتین روز دوشنبه گفت که کردهای سوریه نیروهای راستین در مقابله با دعش و سایر سازمانهای تروریستی در سوریه هستند. آنها استحقاق کمک بیشتر آمریکا را دارند.

پوتین به رشد جاه طلبی‌های روسیه در خاورمیانه اشاره دارد و آیا این بازخوردی از صحبت‌های جورج بوش، رییس جمهوری سابق آمریکا پیش از حمله 2003 به عراق نیست؟ قانون پیامدهای ناخواسته برای روسیه هم صدق می‌کند.

بهترین برون داد برای پوتین که در حال حاضر جور مقابله با داعش را می‌کشد،‌ این است که تنها فرصت موفقیتش یک سازش دیپلماتیک است که گذار سیاسی آسیب دیده را برای سوریه پس از اسد آغاز کند. درغیر اینصورت، او یک حادثه ناگوار را آغاز کرده است.»

انتهای پیام