وقتی قلم شرافتی یافت که خداوند به آن سوگند یاد کرد، امانت‌داری باید آن را پاس می‌داشت و خبرنگاران امانت‌داران قلم شدند تا با دستانی خالی از هر متاع دنیایی، به قلم شأنی والاتر بخشند.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، امروز خبرنگاران، قلم‌دارانی هستند با نگرشی عمیق، بینشی وسیع و نگاهی ژرف، اندیشه‌هایشان گسترده‌تر از آن است که به نظر آید.

خبرنگار، از زمانی که روزش به‌نام شهید مزین شد، قلمش سنگینی وظیفه حفظ حرمت آن را نیز یافت، توان می‌خواهد پاسداشت این قلم‌ها، اگرچه همواره بوده و هستند سایه‌هایی که خود را درشت دیده‌اند و این احساس وهمی در وجودشان افکنده که خبرنگار هستند! حرمت شکسته‌اند، قلم‌هایشان به مزدوری گرفتار شده است و در دام مانده‌اند، هرچند خود را آزاد می‌نامند.

هفدهم مردادماه، روز خبرنگار است، خبرنگاری که شرافت قلمش را پاسداشته، حرمت آن را نگه‌داشته و به بیراهه کشیده نشده است. خبرنگاری که مزدش را به خبرش گره نمی‌زند، پی دریوزگی نیست و آن‌قدر داشته‌هایش را پاس می‌دارد که نداشته‌هایش، اگرچه بسیار و بسیار، اما به‌چشم و ذهنش متبادر نمی‌شوند.

روز خبرنگار، روز پاسداشت قلم‌ها و قدم‌هایی است که در مسیر آگاهی بخشی گام برداشته‌اند، قلم‌هایی که به قوت آنها ترکه بیداد و ستم خرد شده است و ناتوان.

روز خبرنگار، زمان یادآوری آنانی است که به حرمت قسمی که خداوند به قلم یاد می‌کند، همواره به وقت نوشتن با وضو هستند و مراقب! خبرنگارانی که هستند، حضور دارند، بی‌شمار، در سراسر ایران زمین و جهان، مردان و زنان بی‌تکلفی که همه سال از همه می‌گویند و به خود که می‌رسند، سکوت می‌کنند، سکوتی سرشار از ناگفته‌ها.

خبرنگار تعریفی به وسعت همه اندیشه‌های آزاد دارد و رنگی به زیبایی آسمان و...

اما این‌بار، به سراغ مخاطبان رسانه‌ها رفتیم، جای آن‌که با مسئولان و خبرنگاران و فعالان عرصه رسانه هم‌کلام شویم، مردم را در معرض این پرسش قرار دادیم که هفدهم مرداد چه روزی است؟ و وظیفه خبرنگار چیست.

به گزارش ایسنا، تعداد کسانی‌که هفدهم مرداد و مناسبت آن را نمی‌دانستند، هنوز هم زیاد است، از 10 شهروندی که مورد پرسش قرار گرفتند 5 نفرشان، به یاد نداشتند که 17 مرداد چه روزی است؟ دو نفر با زحمت به‌خاطر آوردند و تنها سه نفر از نام‌گذاری این روز آگاهی داشتند.

اما هر 10 نفر هنوز به خبرنگار اعتماد دارند، او را از جامعه می‌دانند و به‌عنوان نماینده مردم قبول دارند.

مهدی مسعودی، که به شغل آزاد مشغول است، به یاد نمی‌آورد که 17 مرداد چه روزی است، اگرچه وقتی متوجه می‌شود، لبخند می‌زند و می‌گوید: واقعا، شما هم خبرنگار هستید، روزتان مبارک، و جعبه شکلات را از زیر پیشخوان مغازه‌اش بیرون آورده و تعارف می‌کند.

این شهروند جوان می‌گوید: خبرها را بیشتر می‌شنوم تا بخوانم، اما مدام تکرار می‌شود، هر ساعت و هر روز، اما خبرهای هسته‌ای را هم خواندم، هم شنیدم و هم دیدم!

مسعودی گفت: معمولا رادیوی مغازه روشن است و من شنونده برنامه‌های آن هستم، روزنامه‌ و بیشتر مجله می‌خوانم و خبرگزاری‌ها را کمتر دنبال می‌کنم.

او گفت: احساس می‌کنم خبرنگاران افرادی متمایز هستند، شغل سختی دارند، البته شنیده‌ام که چه دردسرهایی هم برایشان ایجاد می‌شود، اما حتما آن‌قدر درآمد دارند که به زحمتش بیارزد!

رسول کشاورزی، شهروند دیگری است که می‌داند روز هفده مرداد، روز خبرنگار است، سخت به‌یاد می‌آورد شهید صارمی را و این روز را به شهید آوینی پیوند می‌دهد! اما با لبخند می‌گوید که خبرنگاران را دوست دارد و خصوصا حرفه آنان را.

او که به میانه راه زندگی رسیده است، اعتقاد دارد که در ایران بیشتر وقت‌ها از مسئولان گفته می‌شود و همه اخبار در مورد افراد دارای مسئولیت است و از زندگی و کار و مشکلات مردم کمتر گفته می‌شود.

این شهروند شیرازی تاکید دارد که نمونه بارز این اعتقاد آن است که تا به‌حال ندیده که خبرنگاری از مردم سئوال و جواب کند، جز در زمان راهپیمایی‌ها و برنامه‌های خاص!

صفری، خود را فارغ‌التحصیل مهندسی برق معرفی می‌کند و معتقد است که رسانه، پل ارتباط بین مردم و دستگاه‌های مسئول در جامعه است، اگرچه گاه این پل یک‌طرفه می‌شود.

این جوان جویای کار، تاکید دارد که در ایران هنوز رسانه‌ها بیشتر به انتشار خبر اشتغال دارند و رویکردشان به دیگر وظایف رسانه، کمتر مشهود بوده است.

او خبرنگار را مورد اعتماد می‌داند و اعتقاد دارد که هرچه خبرنگار بیشتر با بدنه جامعه ارتباط داشته باشد، تاثیرگذارتر است.

این شهروند معتقد است که رسانه‌ها هنوز هم در پیچ و خم گفتن‌ها و نگفتن‌ها مانده‌اند، اگرچه در سال‌های اخیر شاهد رشد و رونق فعالیت‌های خبری و رسانه‌ای بوده‌ایم.

محمدمهدی احمدی، پزشک است و مطلع از این‌که هفده مرداد چه روزی است. او ویژگی امروز جهان را استیلای رسانه‌ها بر جامعه عنوان کرده و معتقد است که امروزه دیگر منش‌های سنتی و فرهنگی در هویت یک فرد نقش چندانی ندارند؛ چرا که انسان‌ها به راحتی تحت تاثیر جریان‌های مختلف قرار می‌گیرند و با هر موجی به این سو آن سو متمایل می‏‌شوند.

او افزود: رسانه‌ها می‌توانند منش‌ها، کنش‌ها و حتی واکنش‌ها را بسازند، اما این‌که چه میزان در این زمینه نقش ایفا کرده‌اند نیازمند تحلیل است.

این پزشک جوان که رسانه‌ها را در روز دنبال می‌کند، به‌نظر می‌رسد بحث استقلال مالی، ضعف زیرساختی و نبود قوانین حمایتی، ازجمله عواملی است که امکان رشد بیشتر و انتقال آزادانه‌تر اطلاعات را از رسانه‌ها سلب کرده است، اگرچه شرایط امروز با گذشته بسیار تفاوت دارد.

احمدی اعتقاد دارد که بسیاری از رسانه‌ها به علت درآمدزا نبودن به نهادهای دولتی و غیردولتی وابستگی مالی پیدا کرده و این موضوع استقلال‌شان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

او خبرنگاران را همچنان معتمد مردم می‌داند و تاکید دارد که حفظ و ارتقاء سطح اعتماد مردمی یکی از مهم‌ترین و خطیرترین وظایف خبرنگاران است.

بنه‌ای، خود را دانشجوی دانشگاه شیراز معرفی می‌کند و تصویری خاکستری از رسانه‌ها دارد و معتقد است که خبرنگار نویسنده‌ای است که لزوما باید ضمن داشتن شم خبری، با هوش باشد و برای تاثیرگذاری، شاخص‌های حرفه‌ای بودن را بداند و بر مدار آن عمل کند.

این جوان دانشجو معتقد است که محدودیت انعکاس خبر توسط خبرنگاران بر اکثر مردم جامعه پوشیده نیست.

جمالی‌فر، شهروند دیگری است که ابتدا زیاد تمایلی به‌گفت‌وگو ندارد اما سر حرف که باز می‌شود، گفته‌های زیادی دارد!

او اعتقاد دارد که خبرنگاران همه از دولت هستند و به همین دلیل کمتر در میان مردم حضور دارند.

این شهروند شیرازی می‌گوید: کدام مشکل از مشکلات مردم به‌واسطه خبرنگاران رفع شده است؟ خبرنگاران همیشه دنبال سر مسئولان هستند تا هرچه گفتند را بنویسند و عکس بگیرند، ولی هیچ‌وقت دنبال سر مردم نمی‌دوند که چه گرفتاری‌هایی دارند.

او که می‌گوید مشکلاتش، مثنوی هفتادمن کاغذ می‌شود، معتقد است که حتی اگر خبرنگاران با مردم حرف هم بزنند!! آنچه که خودشان می‌خواهند را می‌نویسند.

جمالی گفت: یک روز خانمی سر راه من را گرفت و گفت می‌خواهم با تو مصاحبه کنم، من این سئوال را می‌پرسم تو هم این جواب را می‌دهی!!؟

این شهروند تاکید دارد که مردم آن‌قدر گرفتار هستند که به فکر روز خبرنگار و معلم و مدیر نیستند، آنها به‌فکر یک لقمه نان، یک سقف و یک زندگی بی‌دردسر هستند!

به گزارش ایسنا، مجید زارع، مرد میانسالی است از شهروندان شیراز که خبرنگاری را پیشه‌ای با وجاهت بالا می‌داند و به آن احترام می‌گذارد، اما تاکید دارد که حقیقتا تا به‌حال خبرنگاری را از نزدیک ندیده و با او صحبت نکرده است؟

این شهروند تنها بر لزوم گفتن از درد مردم تاکید دارد، این‌که خبرنگاران باید آن دنیا جواب پس بدهند که چرا از فرصت و موقعیت‌شان استفاده نکرده‌اند. او بی‌آن‌که حرف دیگری بزند، دور می‌شود و در همان حال انگشت سبابه خود را به سمت آسمان نشانه می‌رود...

انتهای پیام