یک روانشناس گفت: زنان باید در برقراری ارتباط با همسرانشان موقعیت را بسنجند و به حجم محتوای گفت‌وگو توجه کنند.

دکتر شهناز نوحی در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس «جوانان» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، افزود: زوجین باید هنگام گفت‌وگو به نیازها و ساختار روانشناختی هم توجه کنند. ساختار روانشناختی زنان وابسته به کلام است و زمانی که کسی نیست که صحبت‌های آنان را بشنود بسیار دچار ناراحتی می‌شوند و از ارتباط‌شان با همسر خود احساس رضایت نمی‌کنند.

وی در ادامه گفت: صمیمیت کلامی برای مردان آخرین قسمت روانشناختی است و تفاوت بین ویژگی‌های روانشناختی زنان و مردان باعث بروز اختلاف می‌شود. بنابراین در صورت آگاهی زوجین از این تفاوت‌ها‌ آنان کمتر دچار تنش می‌شوند. در این شرایط از سویی مردان باید ارتباط کلامی خود را با همسرشان افزایش دهند و از سوی دیگر زنان انتظار نداشته باشند که با همسرشان به اندازه هم‌جنس خود صحبت کنند.

این روانشناس درباره چگونگی برقراری ارتباط کلامی اظهار کرد: وقت‌شناسی و موقعیت‌سنجی در برقراری ارتباط کلامی بسیار مهم است. تحقیقات مختلف نشان داده است که مردان 20 تا 30 دقیقه پس از بازگشت به خانه، آماده برقراری ارتباط عاطفی و کلامی می‌شوند؛ چراکه پیش از این مدت هنوز در حال فکر کردن به فضای منطقی و کاری خود هستند. بنابراین بهتر است زنان به مردان پس از بازگشت به خانه فرصت تغییر فایل ذهنی را بدهند.

وی تاکید کرد: شوهر پس از مدتی از آمدنش به منزل آماده گفت‌وگو می‌شود و ممکن است خودش با گفتن «چه خبر؟» جویای اتفاقات رخ داده در منزل شود.

این روانشناس یادآور شد: زنان نباید یکباره حجم زیادی از اطلاعات را به همسر خود منتقل کنند؛ چراکه مردان موضوع به موضوع توانایی برقراری ارتباط کلامی را دارند.

نوحی با بیان اینکه یکی از موانع ارتباط کلامی موثر با همسر غر زدن است، گفت: برخی از زنان برای بیان خواسته‌های خود به همسرشان غر می‌زنند. بنابراین به جای دستیابی به خواسته خود، نتیجه معکوس می‌گیرند از سوی دیگر برخی زنان هم به جای ابراز خواسته‌هایشان با افعال مثبت، از افعال منفی استفاده می‌کنند به عنوان نمونه می‌گویند من این کار را نمی‌کنم، فلان جا نمی‌روم.

وی افزود: سرزنش، تهدید، انتقاد، پرخاشگری، تهمت و مهم‌تر از همه تخریب شخصیت همسر از موانع مهم برقراری ارتباط کلامی موثر با همسر است و این کار باعث رفع مشکل نمی‌شود.

نوحی در پایان با بیان اینکه سکوت همسران به چند دسته تقسیم می‌شود، گفت: اگر سکوت باعث کاهش چالش شود، می‌تواند بر ارتباط زوجین کمک کند، اما اگر به مدت طولانی ادامه پیدا کند، نه تنها کمک کننده نیست؛ بلکه موجب قطع ارتباط بیشتر زوجین می‌شود. زوجین می‌توانند با یکدیگر توافق کنند که سکوتشان در مقابل داد و فریاد یکدیگر به معنای بی‌توجهی به حرف طرف مقابل نیست، بلکه برای عصبانی‌تر نشدن همسر است که در این شرایط سکوت یک رفتار مخرب قلمداد نمی‌شود.

انتهای پیام