یک روانشناس گفت: افزایش مهارت همدلی و افزایش آگاهی فرزندان نسبت به رنجی که بر اثر پرخاشگری آنها در افراد یا حیوانات بوجود می‌آید، یافتن الگویی مطلوب برای خود و اجرایی کردن رفتارهای الگوی انتخاب شده از مهمترین اقداماتی است که می‌توان برای درمان پرخاشگری کودکان به کار برد.

علی سلیمانی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه کردستان، اظهار کرد: کنترل خشم به شیوه شناختی رفتاری، فراهم ساختن شرایط تفریح سالم، ‌استراحت کافی و به موقع، ورزش مناسب از دیگر اقداماتی است که می‌توان برای درمان پرخاشگری کودکان به کار برد.

وی اضافه کرد: از عوامل مؤثر در ایجاد پرخاشگری در کودکان می‌توان به وجود مدلهای پرخاشگرانه در محیط، مشاهده حالت پرخاشگرانه سایر اطفال و تقلید این حالات، بروز اضطراب و گناه که با آشکار کردن تظاهرات خصمانه همراه باشد و خانواده‌های سختگیر که تنبیه بدنی را اعمال می‌کنند، اشاره کرد.

این روانشناس اظهار کرد: عده‌ای، پرخاشگری را ناشی از عوامل روانی و محیطی دانسته‌اند و عامل اصلی ایجاد کننده پرخاشگری را ناکامی معرفی کرده‌اند. بر اساس نظریه غریزه ذاتی بودن پرخاشگری، بعضی از محرکها به طور ذاتی به وجود می‌آیند و سبب ظهور رفتار پرخاشگرانه می‌شوند که در انواع مختلف موجودات تظاهرات متفاوت دارد. عده‌ای از دانشمندان پرخاشگری را غریزه ذاتی دانسته‌اند که برای بقاء موجود ضروری است.

وی افزود: جنس موجودات نیز در تمایلات پرخاشگرانه تأثیر دارد که معمولاً جنس نر پرخاشگرتر از جنس ماده است.

سلیمانی ادامه داد: میزان پرخاشگری بر حسب زمان، مکان و موقعیت کودک تغییر می‌کند، برای مثال میزان آن در زمان خستگی و گرسنگی و خواب آلودگی شدیدتر است، یا در حضور آشنایان بیشتر بروز می‌کند.

وی با اشاره به اینکه سطح پرخاشگری میان سه تا پنج سالگی به حداکثر خود می‌رسد، تصریح کرد: توقعات اجتماع در شکل، سبک، میزان و شدت پرخاشگری اطفال مؤثر است. در اکثر جوامع نه تنها به پسران اجازه پرخاشگری داده می‌شود، بلکه غالب والدین پسرهایشان را به زد و خورد با کودکان دیگر تشویق می‌کنند، در صورتی که برای دختران، ظرافت و لطافت پسندیده تر تلقی می‌شود.

سلیمانی تاکید کرد: نیرومندی جسمانی کودک و موفقیت اجتماعی خانواده نیز در تنوع تظاهرات پرخاشگرانه مؤثر هستند.

سلیمانی درباره علائم ظاهری پرخاشگری خاطرنشان کرد: رفتار پرخاشگرانه به صورت رفتار خصمانه و به منظور ایجاد ضرب و جرح به فرد دیگر و به صور مختلف مانند کتک زدن، لگد زدن، از بین بردن لوازم و وسایل، نزاع، آزار دادن، فحاشی و انجام ندادن خواسته‌های دیگران در کودکان ظاهر می‌شود.

انتهای پیام