در روزگاری که منتهای خواسته‌های اهالی فوتبال بالا رفتن سقف بودجه باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال است، این سقف آرزوهای فوتبال ایران است که پایین مانده و همین روزهاست بر سر اهالی‌اش خراب شود.

به گزارش ایسنا، پس از کش و قوس‌های فراوان، کارلوس کی‌روش قراردادش را با فوتبال ایران تمدید کرد تا یک بار دیگر نیمکت تیم ملی ایران "پرتغالی" شود. حالا فوتبال ایران پا به مسیری طولانی گذاشته که یک سرش جام ملت‌های آسیا و سر دیگرش جام جهانی 2018 روسیه است.

پیش از این، فوتبال ایران چهار بار طعم صعود به جام جهانی را چشیده است؛ یک بار در سال 1978 و سه بار از 1998 تا 2014. همچنین ایران سه بار قهرمان آسیا شده که هر سه بار پیش از پیروزی انقلاب اسلامی بوده است. هرچند پس از انقلاب هم در چند دوره شایستگی قهرمانی داشته‌ایم اما هر بار در مرحله نیمه نهایی یا یک چهارم نهایی به سد سنگینی برخورده‌ایم.

اینک، در آستانه آغاز راهی جدید و طولانی، فوتبال ایران در آزمونی حساس قرار گرفته است، پرسش اصلی آزمون این است که "هدف مهم و اصلی فوتبال ایران در افق چهار ساله پیش‌رو چیست؟"

پیش‌تر گفته‌ایم که هدف فوتبال ایران، امروز دیگر باید صعود از مرحله گروهی جام جهانی و رسیدن به جمع 16 تیم برتر دنیا باشد. این هم گفتیم که اگر برای پیشرفت لازم است، می‌شود جام ملت‌های آسیا را کمرنگ دید اما چنین اندیشه‌ای نباید باعث رکود و بهانه‌ای برای کم کاری و سهل‌انگاری شود. هر کدام از کشورهای آسیایی در جام ملت‌های آسیا دنبال هدف خاصی هستند. عربستان سعودی، نزدیک‌ترین و سنتی‌ترین رقیب ایران در آسیا می‌خواهد اعتبار از دست رفته‌اش را بازیابد. ژاپن می‌خواهد تعداد قهرمانی‌هایش را بیشتر کند تا ایران را باز هم پشت سر بگذارد و به تنهایی پرافتخارترین تیم آسیا شود.

استرالیا، میزبان رقابت‌هاست و هدفی جز رسیدن به قله فوتبال قاره کهن ندارد. شاید – بخوانید حتما – فوتبالیست‌های سرزمین کانگوروها دوست دارند در نیمه نهایی با ایران روبه‌رو شوند و انتقام شکست تاریخی سال 1997 را بگیرند.

کره جنوبی در میان آسیایی‌ها چندان اهمیتی به جام ملت‌های آسیا نمی‌دهد و به این رقابت‌ها بیشتر به عنوان یک تورنمنت تدارکاتی بزرگ برای پیشرفت‌های آینده نگاه می‌کند. صد البته که کره‌ای‌ها مزد این نگاه خود را هم بارها گرفته‌اند و در جام‌های جهانی حضوری دائمی و موفق داشته‌اند.

در جلسه‌ای که نخستین توافق برای تمدید قرارداد بین کی‌روش و کفاشیان شکل گرفت، هر دو نفر گفتند که هدف اصلی تیم ملی صعود به جام جهانی 2018 است و جام ملت‌ها چندان اهمیت ندارد.

ای کاش، قربانی کردن جام ملت‌ها در اندیشه فدراسیون‌نشین‌ها و سرمربی پرتغالی تیم ملی نه به قیمت صعود به جام جهانی روسیه، که به قیمت صعود به جمع 16 و حتی 8 تیم برتر جام جهانی بود تا دست کم هواداران فوتبال ایران به آینده دلگرم می‌شدند و ناکامی احتمالی در جام ملت‌ها را با رویای موفقیت در جام جهانی راحت‌تر هضم می‌کردند.

متاسفانه در روزهایی که منتهای خواسته اهالی فوتبال بالا رفتن سقف بودجه باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال است، این سقف آرزوهای فوتبال ایران است که پایین مانده و عنقریب است که بر سر اهالی فوتبال ایران آوار شود.

حالا که کارلوس کی‌روش – پس از حرف و حدیث‌ها و کش و قوس‌ فراوان – به ایران بازمی‌گردد تا به کارش ادامه دهد، باید سقف آرزوهای فوتبال ایران و سطح انتظار مسئولان فدراسیون فوتبال از سرمربی پرتغالی و تیم ملی بالاتر برود.

قطعا و یقینا مردم ایران – که فوتبال را خوب می‌فهمند – دیگر با صعود حرف به جام جهانی به سقف خواسته خود نمی‌رسند و شاید دیگر با صعود به جام جهانی به خیابان هم نریزند. آن‌ها دیگر انتظار دارند که فوتبال خود را در جمع بهترین‌های دنیا ببینند.

اهالی فوتبال و به ویژه دست‌اندرکاران فوتبال ملی ایران باید باور کنند که روزگار سروری فوتبال ایران در آسیا چندین سال است به سر آمده و این رشته حتی در آسیا هم دیگر نمی‌تواند چندان سرش را بالا بگیرد.

فوتبال ایران اگر می‌خواهد یک بار دیگر در آسیا آقایی کند و مردم را همچنان شیفته خود نگاه دارد، تنها راهی که پیش‌رو دارد این است که نگاه درستی به مسابقه‌ها پیش‌رو داشته باشد و اسیر احساسات نشود.

صعود به جام جهانی 2018 روسیه، هدف خوب و قابل احترامی است اما ساده لوحی است که فکر کنیم نهایت آرزوی فوتبال ایران است. اگر کسی چنین عقیده‌ای دارد یا می‌خواهد بذر چنین اندیشه‌ای را در ذهن هوادار فوتبال در ایران بکارد، نمی‌تواند ادعا کند که به فوتبال ایران خدمت کرده است.

انتهای پیام