خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - یادداشت

شیما غفاری

چرا برخی، از خبر اکران فیلم «عصبانی نیستم» به کارگردانی رضا درمیشیان عصبانی هستند؟! این پرسشی است که کنکاش برای پاسخ آن، برخی مباحث فرامتنی را می‌تواند درگیر کند و به نتیجه برساند که آیا برخی اعتراض‌ها و انتقادهای امروز به وزارت فرهنگ دولت یازدهم، با مبناهای عقلی و منطقی و غیر جناحی و سیاسی نسبتی دارد؟

هفته‌ی گذشته پس از انتشار ثبت قرارداد فیلم «عصبانی نیستم» در شورای صنفی نمایش، برخی جریان‌ها با وجود اطمینان خاطری که شخص رییس سازمان سینمایی در چند وقت اخیر درباره نسخه اصلاح شده این فیلم به آنها داده بود، باز هم اعتراضاتشان را به عصبانیت بیان کردند و نقدهای تندی را نسبت به محتوای این فیلم پیش کشیدند.

این در حالی بود که حجت‌الله ایوبی 2 تیر ماه در یک اظهار نظر صریح در نشست خبری‌اش درباره وضعیت نمایش فیلم «عصبانی نیستم» و مخالفت‌های برخی از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس با نمایش این فیلم به هر شکل اظهار کرد: «عصبانی نیستم» پروانه نمایش دارد و قرار نیست تصمیم جدیدی درباره فیلم گرفته شود. سازنده این فیلم آن‌را طی یک تفاهم بسیار خوب به یک فیلم اجتماعی تبدیل کرده است و «عصبانی نیستم» اکنون از نظر شورای پروانه نمایش، یک فیلم اجتماعی است؛ نه سیاسی.

حال در این میان با توجه به مباحث مطرح شده از سوی طیف مخالف اکران این فیلم، جای این تامل به‌وجود می‌آید که مرجع‌ تصمیم‌گیرنده برای اکران یک فیلم کجاست و قانون از نظر مخالفان، چه جایگاه و وجاهتی دارد؟

آیا وزارت ارشاد و شورای پروانه نمایش وقتی به اکران یک فیلم مجوز می‌دهد، همان مرجعی نیست که به اکران یک فیلم دیگر مجوز نمی‌دهد و این گروه مخالف از مجوز ندادن به آن فیلم خرسند می‌شوند؟!

با این حساب اگر قرار باشد همیشه نظر یک طیف خاص که قطعا نماینده افکار عمومی جامعه هم نیستند، لحاظ شود، تکلیف وظایف وزارت ارشاد و مشخصا ریاست سازمان سینمایی چه می‌شود؟! حدود اختیارات آن‌ها چه می‌شود؛ اگر نتوانند پای مجوزهایشان بایستند؟!

پس از اظهار نظرهای طیف مخالف اکران «عصبانی نیستم» در طول یک هفته گذشته و برخی حواشی دیگر، به نظر می‌رسد، رییس سازمان سینمایی در اختتامیه جشنواره‌ی منطقه‌ای سینما جوان طی دو روز گذشته و جشنواره یاس مواردی را مطرح کرد که پاسخی به همین منتقدانش است.

او مهم‌ترین سیاست را برای تنش‌زدایی و عبور از بحران‌ها در سینما، سیاست «صبر ایوب» دانست و گفت: من، ایوبی هستم و فکر می‌کنم، این سیاست کارساز بوده است.

با توجه به صحبت‌های اخیر حجت‌الله ایوبی و پاسخ به منتقدانش، باید امیدوار بود، این ‌بار روش رییس سازمان سینمایی برخلاف رویه‌ای که در جشنواره فیلم فجر برای اکران مشخصا «عصبانی نیستم» در پیش گرفته شد، باشد.

در جشنواره‌ی فیلم فجر علاوه بر اینکه به دلیل فضای رسانه‌ای برخی گروه‌های معدود، سئانس نمایش فیلم تغییر کرد،از رقابت و جوایز جشنواره فجر هم کنار گذاشته شد، درحالیکه نوید محمدزاده قرار بود سیمرغ بهترین بازیگری را بگیرد و به گونه‌ای فشارها پیش رفت که دقایقی از اختتامیه‌ی جشنواره‌ی فجر سپری شده بود که دست‌اندرکاران جشنواره‌ اعلام کردند، تهیه‌کننده این فیلم به خاطر حاشیه‌ها و برای حفظ آرامش سینما، فیلمش را از رقابت خارج کرده است.

«عصبانی نیستم!» داستان نوید ، دانشجوی ستاره‌دار و اخراجی است که برای فراهم آوردن حداقل شرایط زندگی در رویارویی با بی‌اخلاقی‌های جامعه با خود تمرین می‌کند تا «عصبانی» نباشد و در تلاش است تا دختر مورد علاقه‌اش «ستاره» را از دست ندهد...

حال این پرسش مطرح است که چرا برخی، از نقد بی‌اخلاقی‌ها و بی عدالتی‌های بدیهی و موجود در جامعه، از جنس همان «عدالت اجتماعی» که دست‌کم در زبان و گفتار، مورد توجه همین طیف فکری در چند سال گذشته بوده، ناراحتند و با این عصبانیت‌ها، خود را در ارتباط با بی اخلاقی‌ها و ناعدالتی‌های موجود در جامعه، در چه نسبتی قرار می‌دهند؟

انتهای پیام