یک کارشناس مسایل بین‌الملل گفت: تصرف مناطق مختلف در عراق و سوریه نتیجه همکاری چندین گروه بعثی و بازمانده‌های گروه‌های حامی صدام با مخالفان اسد بود و داعش به تنهایی چنین توانی ندارد.
حسین رویوران در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خارجی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) با اشاره به افزایش حملات گروه‌های بعثی - تکفیری در منطقه خاطرنشان کرد: این طور نیست که داعش توان حمله به چند کشور و تصرف بخش‌هایی از خاک آنها را به طور همزمان داشته باشد ولی متاسفانه پوشش رسانه‌یی در این زمینه به گونه‌ای بود که گویا این گروه چنین قدرتی را دارد ولی در حقیقت در مورد توان آنها بزرگنمایی شد.
او با بیان این که گروه بعثی - تکفیری داعش شاخه‌ای از القاعده است گفت: بعد از اشغال عراق القاعده وارد این کشور شد و تحت عنوان "القاعدة ببلاد الرافدین" به ریاست ابومصعب الزرقاوی شکل گرفت. پس از مدتی این گروه ابتدا با عنوان "دولت اسلامی عراق" و در سه سال آخر با نام "دولت اسلامی عراق و شام" شناخته می‌شد به همین دلیل حکومت اسلامی عراق و شام یا همان "داعش"، شاخه‌ای از القاعده محسوب می‌شود که در گذشته با بن‌لادن و پس از آن با ایمن ظواهری بیعت کردند.
وی ادامه داد: پس از مدتی میان اعضا "دولت اسلامی عراق و شام" در سوریه و سایر اعضا اختلاف نظر به‌وجود آمد زیرا ایمن الظواهری در نامه‌ای به ابوبکر بغدادی گفته بود که سوریه را رها کند و اداره مناطق در آن کشور را به "جماعه النصره" واگذار کند. ولی آنها دستورات را نپذیرفتند و در نهایت از القاعده جدا شده و به صورت یک رقیب برای القاعده درآمدند.
رویوران با تاکید بر این که گروه بعثی- تکفیری داعش آن طور که در رسانه‌ها بازتاب داشته توان اشغال چند استان را به صورت همزمان ندارد، افزود: آن چه به آنها اجازه داد چند استان عراق را به طور همزمان تحت کنترل خود درآورند این است که حدود هشت تا نه گروه با یکدیگر متحد شده و در نهایت موفق به انجام این کار شدند. البته عمده‌ترین نیروهایی که در این راه به داعش کمک کردند بعثی‌های عراق بودند که به دو شاخه جیش الاتباع النقشبندیه (ارتش پیروان طریقه نقشبندیه) به رهبری عزت ابراهیم الدوری و شاخه‌ای از حزب بعث به رهبری یونس احمد تقسیم می‌شدند از سوی دیگرنظامی‌های قدیم صدام و گارد ریاست جمهوری عراق هم از آنها حمایت می‌کردند. بنابراین عمده نیروهای تروریستی که در عراق وارد عملیات شدند نیروهای سیاسی و نظامی بعثی، هوادارحزب بعث عراق بودند.
این کارشناس مسایل بین‌الملل گفت: طبق اطلاعات به‌دست آمده، نیروهای داعش بیش از یک سوم نیروهایی را تشکیل می‌دهند که بخش‌هایی از عراق را به تصرف خود در آورده‌اند و این در حالی است که اکثراین نیروها را بعثی‌ها تشکیل می‌دهند ولی از آن‌جا که بعثی‌ها در عراق وجهه خوبی ندارند فعلا تحت عنوان داعش در این عملیات حضور یافته‌اند. بنابراین آن چه در عراق اتفاق افتاد کار یک گروه نبود بلکه تمام گروه‌های مخالف دولت مرکزی این کشور بر سر این کار متحد شدند.
رویوران با بیان این که در مناطق سنی‌نشین عراق هم‌چنان تشکل‌های حزب بعث باقی مانده‌اند و همین گروه‌ها به نیروهای بعثی - تکفیری برای تصرف موصل و کرکوک کمک کردند، خاطرنشان کرد: این گروه هم‌چنان از نظر تشکیلاتی در مناطق سنی‌نشین عراق فعال هستند و زمانی که به آنها اعلام شد، هر کس در منطقه خود پرچم داعش را بالا برد و عملا این مناطق سقوط کردند. ولی این گونه نبود که یک حرکت نظامی به صورت استان به استان صورت بگیرد. بلکه هر گروه در شهر خود به اماکن دولتی حمله کرد و پرچم داعش را بالا برد ولی در اخبار اعلام شد که داعش از شهری به شهری دیگر پیشروی کرده که این حرف درستی نبود. چرا که در واقع تشکل‌های بعثی خاموش که در شهرهای مختلف عراق حضور داشتند ولی فعالیت محسوسی نداشتند بر اساس طرح‌های تشکیلاتی به اماکن دولتی عراق حمله کردند و برخی شهرها را به تصرف خود درآوردند.
این کارشناس مسایل بین‌الملل در بخش دیگری از این گفت‌وگو در رابطه با تأثیر اختلافات میان کشورهای بزرگ منطقه با افزایش قدرت گروه‌های تکفیری و بعثی در منطقه گفت: قطعا این اختلافات و تعارض‌ها تأثیر بسیاری در قدرت‌گیری این گروه‌ها دارد، زیرا قطب‌بندی منطقه میان جبهه مقاومت و جبهه هم‌پیمان با غرب عاملی شده است تا عربستان سعودی از هر گروه و یا کشور مخالف ایران حمایت کند و بحث سوریه هم به نوبه خود این زمینه را برای آنها فراهم کرد و در همین راستا ترکیه، قطر و عربستان از مخالفان دولت سوریه حمایت کردند و در نهایت این تضادها زمینه را برای بروز حملات مجموعه‌ای از گروه‌های تروریستی از جمله القاعده فراهم کرد.
او با اشاره به اختلاف‌ها میان گروه‌های سیاسی داخلی عراق برای تعیین رییسان‌جمهور، پارلمان و نخست‌وزیر در این کشور، افزود: اولین کاری که باید در عراق صورت بگیرد تشکیل جلسه پارلمان است تا رییس این مرجع قانونی مشخص شده و اعضای پارلمان در مقابلش سوگند یاد کنند و پس از آن اکثریت پارلمان نخست‌وزیر را انتخاب کرده و رییس‌جمهور آن را معرفی کند ولی تا زمانی که جلسه پارلمان عراق تشکیل نشود، دولت جدید عراق هم نمی‌تواند کار خود را آغاز کند.
این کارشناس مسایل بین‌الملل در پایان با بیان این که اختلاف زیادی در عراق برای ماندن یا نماندن مالکی به عنوان نخست‌وزیر وجود دارد، تاکید کرد: در حال حاضر این کشور با مشکل دیگری هم مواجه است و آن این است که آنها یا باید نتیجه انتخابات را مبنا قرار دهند و یا افرادی در عراق روی کار بیایند که باعث ایجاد تنش در جامعه نشوند.
انتهای پیام
نظرات