"ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه همانند رهبران شوروی سابق مشتاق است تا نفوذ روسیه در سطح منطقه و جهان را حفظ کند. شاید به همین دلیل است که او سال‌ها از ویکتور یانوکوویچ، رئیس‌جمهوری مخلوع اوکراین حمایت کرده و اکنون نیز نیروهایش را در مرز با اوکراین به برگزاری رزمایش موظف کرده و به شبه جزیره کریمه فرستاده است. علاوه بر این پوتین، یانوکوویچ را از اوکراین نجات داده و در روسیه مامن داده است. اما این موضوعات از سوی دیگر، اجتناب پوتین از پایان دادن به حمایت از دولت سوریه را نیز توضیح می‌دهد."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، "باربارا اسلاوین" در تحلیلی برای اندیشکده "آتلانتیک کانسیل" نظریاتش را اینگونه نوشته است: «پیش از برگزاری بازی‌های المپیک زمستانی سوچی، برخی در غرب اینگونه پیش‌بینی کردند که ممکن است برگزاری موفقیت‌آمیز این بازی‌ها، اعتماد به نفس پوتین را به حد کافی افزایش داده و باعث شود که او شدت سیاستش در قبال اوکراین و سوریه را کاهش دهد. یک پیامد مثبت المپیک سوچی این بود که پیش از اتمام بازی‌ها، روسیه قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل که همه طرف‌های درگیر در سوریه را به تسهیل دسترسی غیرنظامیان به کمک‌های بشردوستانه ترغیب می‌کرد، وتو نکرد.

این قطعنامه- اولین قطعنامه‌ای که روسیه پس از گذشته سه سال از جنگ سوریه اجازه داد تا صادر شود- همچنین از طرف‌های درگیری می‌خواهد تا حملات علیه غیرنظامیان را متوقف کنند و از استفاده بدون هدف از تسلیحات در مناطق پر جمعیت همچون پرتاب خمپاره و بمباران هوایی با استفاده از بمب‌های بشکه‌ای دست بردارند زیرا چنین حملاتی باعث جراحات و رنج‌هایی نابجا برای غیر نظامیان می‌شوند. این قطعنامه همچنین تهدید می‌کند که در صورت عدم پایبندی به این مواد، اقداماتی اتخاذ خواهد شد.

این در حالی است که موضع روسیه در کنفرانس اخیر ژنو نشان از هیچ عقب‌نشینی در حمایت از سوریه نداشت و این در تناقض با توافق پیشین مسکو برای مذاکره چند جانبه در خصوص دوره پس از انتقال قدرت در سوریه بود.

البته روسیه حق دارد نسبت به ماهیت اپوزیسیون سوریه و گسترش فعالیت گروه‌های تندرو سنی نگران باشد. اما پوتین و دیپلمات‌هایش با خودداری از حمایت از تشکیل دولتی جدید در سوریه در واقع مجوز ادامه جنگ و خونریزی را صادر کردند و چنین درگیری‌هایی به مثابه مدرسه ‌آموزشی برای افراطیونی محسوب می‌شود که از خود روسیه و دیگر کشورها در سوریه حضور دارند.

به گفته جیمز کلاپر، مدیر اطلاعات ملی آمریکا، در حال حاضر بیش از هفت هزار مبارز خارجی در سوریه حضور داشته و با دولت بشار اسد می‌جنگند.

ویتالی نائومکین، مدیر موسسه مطالعات شرق دانشگاه علوم روسیه، نوشته است: صدها تن از روسیه به گروه تروریستی دولت اسلامی عراق و شام و دیگر گروه‌های افراطی پیوسته‌اند. این افراد شامل روس‌ها و چچن‌ها می‌شوند. در همین راستا نگرانی‌هایی وجود دارد که ممکن است این افراد برای اجرای حملات تروریستی همچون حملاتی که پیش از بازی‌های المپیک زمستانی سوچی رخ داد، به روسیه باز گردند.

هر چه این جنگ ادامه یابد، سوریه بیشتر به مامنی برای خشونت افراطیون تبدیل خواهد شد و خلاء سیاسی آن نیز بزرگتر خواهد شد.

نتایج یک بررسی چهار ماهه، اخیرا نشان داد که دولت سوریه و اپوزیسیون خارج‌نشین این کشور که در رسیدن به توافق در مذاکرات ژنو شکست خوردند، حمایت کمتر از 15 درصد از ساکنان حلب را که پرجمعیت‌ترین شهر سوریه است، پشت سر خود دارند. این در حالی است که دولت اسلامی عراق و شام، یک پنجم حومه این شهر را تحت کنترل خود دارد و با برخی از گروه‌های اسلامی دیگر از جمله جبهه النصره که شاخه رسمی القاعده در سوریه است نیز تنش‌هایی پیدا کرده است.

دیوید کیلکولن، کارشناس استرالیایی ضد شورش که پیشتر مشاور ژنرال بازنشسته، دیوید پترائوس بوده است، اخیرا در نشستی در واشنگتن اظهار داشت که جبهه النصره از تاکتیک‌های خاصی برای جلب حمایت استفاده می‌کند: فراهم آوردن خدمات اجتماعی برای کسانی که تحت کنترل ‌آن هستند.

در حالی که هیچ کشوری حاضر نیست برای آرام کردن سوریه قدم پیش بگذارد، جامعه جهانی نمی‌تواند اجازه دهد که این جنگ به طور نامشخصی ادامه یابد. علی‌رغم کمک‌های بین‌المللی، هزینه رسیدگی به پناهندگان سوری بسیار بالا بوده و آینده یک نسل سوخته از جوانان سوری نیز غیرقابل تصور است.»

انتهای پیام