به گزارش ایسنا، ساخت یک نیروی هسته‌ای اروپایی از نظر فنی پیچیده، از نظر سیاسی حساس و پرهزینه خواهد بود، در حالی که مستلزم رعایت معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT) است. ماکرون در سال ۲۰۲۲ یک رزمایش هسته ای مخفی را در پاریس رهبری کرد، پیام جسورانه فرانسه به مسکو بود.
دو هفته پس از آغاز جنگ در اوکراین، امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، ۲۰ طبقه زیر پاریس رفت تا پیامی به مسکو بفرستد. او وارد پناهگاه هسته‌ای فرانسه در اعماق زیرین کاخ ریاست جمهوری شد تا رزمایشی به نام «پوکر» را رهبری کند.
وال استریت ژورنال در گزارشی نوشت: مقام‌های فرانسه آن شب را در مارس ۲۰۲۲ به دلیل آسمان صاف انتخاب کرده بودند. آنها می‌خواستند به «ولادیمیر پوتین»، رئیس‌جمهور روسیه که چند روز قبل از آماده باش نیروهای هسته‌ای کشورش خبر داده بود ، پاسخ دهند.
به گفته مقامات فرانسوی، فرماندهان این رزمایش منتظر بودند تا یک ماهواره جاسوسی روسی از فرودگاهی دوردست که آنها می‌خواستند این علمیات را انجام دهند، عبور کند و زمانی مانورها را آغاز کردند که مطمئن شدند کرملین آنها را تماشا خواهد کرد. جنگنده‌های رافال با حمل سلاح به پرواز درآمدند تا حملات به کشوری ناشناس را شبیه‌سازی کنند؛ این بخشی از یک بازی پرمخاطب است که استراتژیست‌ها آن را «سیگنال‌دهی هسته‌ای» می‌نامند.
از بین ۸ قدرت هسته‌ای اعلام شده جهان، فقط فرانسه و انگلیس در اروپا هستند. آلمان، ایتالیا، هلند، بلژیک و ترکیه میزبان تسلیحات هسته‌ای آمریکا در پایگاه‌هایی در داخل مرزهای خود هستند.
حالا پس از اقدامات دیپلماتیک ترامپ در قبال روسیه، توقف موقت کمک به اوکراین و خصومت با اروپا، رویکرد ایالات متحده در قبال حفاظت از اروپا به طور فزاینده‌ای متزلزل به نظر می‌رسد و این مساله به درخواست‌های فزاینده برای چتر هسته‌ای اروپا منجر شد که از زرادخانه‌های فرانسه و انگلیس جدا از ایالات متحده استفاده می‌کند.
«فردریش مرتز» صدراعظم منتخب آلمان اخیرا با اشاره به کشورهای اروپایی گفته بود: « به اشتراک گذاشتن سلاح‌های هسته‌ای موضوعی است که باید درباره آن صحبت کنیم.»
ایجاد یک قابلیت هسته‌ای در اروپا سیستم‌ها و رویه‌های چند دهه‌ای را که توسط ایالات متحده در ناتو در طول جنگ سرد ایجاد شده بود، به هم خواهد زد. این امر از نظر فنی پرهزینه خواهد بود، اجرای کامل آن سال‌ها طول می‌کشد و نیازمند هدایت دقیق معاهدات جهانی تسلیحات هسته‌ای است که قبلا توسط قدرت‌های نوپا از جمله کره شمالی ضربه خورده است. همچنین کشورهای اروپایی را مجبور خواهد کرد که تصمیمات سختی در مورد اشتراک در حاکمیت داشته باشند.
دولت ترامپ هیچ نشانه‌ای از تمایل به کنار گذاشتن سلطه خود بر موضع هسته‌ای اروپا نشان نمی‌دهد. پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا در اوایل سال جاری در مقر ناتو گفت که اروپا باید امنیت متعارف قاره سبز را با امنیت متعارف به معنای تسلیحات غیرهسته‌ای در اختیار بگیرد.
هنگامی که هگست به بروکسل رفت، دو بمب افکن B-۵۲ Stratofortress ایالات متحده که قابلیت حمل بمب هیدروژنی دارند، به یک فرودگاهی در انگلیس رسیدند تا با جنگنده‌های کشورهای متحد پروازهای آموزشی انجام دهند.
یکی از محققان در اندیشکده چتم هاوس گفت: «حضور این بمب افکن‌ها بر فراز استکهلم خوب است اما به منزله بازدارندگی هسته‌ای نیست. بازدارندگی به تعهد سیاسی رئیس جمهور ایالات متحده بستگی دارد.»
در نشست اخیر در مقر ناتو، آندژی دودا، رئیس جمهور لهستان گفت که هرگونه چتر هسته‌ای به نفع امنیت لهستان خواهد بود. او گفت که همکاری با فرانسه، متحد ناتو در این موضوعات کاملا بدیهی و طبیعی است.
مته فردریکسن، نخست وزیر دانمارک نیز در پاسخ به سوال خبرنگاران در مورد همکاری تسلیحات هسته‌ای اروپا از کنار گذاشتن همکاری تسلیحات هسته‌ای خودداری کرد.
آلمان از دهه ۱۹۵۰ به ایالات متحده اجازه داده تا تسلیحات هسته‌ای را در خاک خود مستقر کند و مقامات آلمانی گفته‌اند که می‌خواهند این حفاظت را تا زمانی که ممکن است حفظ کنند، حتی اگر ترتیبات مشابهی با فرانسه یا انگلیس انجام شود.
تسلیحات هسته‌ای آمریکا در اروپا همچنان تحت کنترل ایالات متحده است و توسط خدمه ایالات متحده تحت فرماندهی ایالات متحده در هواپیماهای آمریکایی حمل می‌شود، اگرچه می‌توان آنها را برای استفاده در زمان جنگ تحت نظارت ناتو در اختیار متحدان غیرهسته‌ای قرار داد.
مبادله کشورهای حافظ هسته‌ای، حتی در داخل ناتو، آسان نخواهد بود. انگلیس فقط از زیردریایی‌ها می‌تواند تسلیحات هسته‌ای پرتاب کند. متخصصان می‌گویند، تسلیحات هسته‌ای فرانسه برای پرتاب از هواپیماها یا پایگاه‌های زیرزمینی بجز فرانسه به طراحی مجدد گسترده‌ای نیاز دارند. ماکرون گفته است که تصمیم برای حمله همیشه در دست رئیس جمهور فرانسه خواهد بود.
برای پایبندی به توافقات بین‌المللی از جمله معاهده ۱۹۷۰ در مورد منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای که از طریق آن ۱۹۱ کشور متعهد شده‌اند از گسترش سلاح‌های هسته‌ای جلوگیری کنند، فرماندهی و کنترل بر تسلیحات هسته‌ای فرانسه یا انگلیس باید در پاریس یا لندن باقی بماند. پذیرفتن کنترل هسته‌ای واشنگتن در طول جنگ سرد برای اروپایی‌ها یک مساله بود، اما واگذاری سطحی از این حق کنترل به یک همسایه اروپایی هم امروزه می‌تواند از نظر سیاسی مضر باشد.
لندن در طول جنگ جهانی دوم به آغاز پروژه منهتن کمک کرد، که به اختراع بمب اتمی در سال ۱۹۴۵ منجر شد. انگلیس پس از آن بمب خود را توسعه داد و به سومین کشور دارنده تسلیحات اتمی پس از ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شد. از آن زمان، ذخایر سلاح‌های هسته‌ای لندن کمرنگ شده است.
انگلیس در حال حاضر برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای خود تنها به چهار زیردریایی متکی است. این کشور دارای کوچکترین زرادخانه هسته‌ای در بین کشورهای اصلی هسته‌ای است و حدود ۲۵۰ کلاهک دارد. دولت انگلیس می‌گوید هدفش حفظ «حداقل، معتبر و مستقل بازدارندگی هسته ای» است و برای مدیریت نیروی هسته‌ای خود تلاش می‌کند.
در این میان، فرانسه به سرمایه گذاری سالانه میلیاردها دلار برای حفظ زرادخانه هسته‌ای که ۲۹۰ کلاهک تخمین زده می‌شود، ادامه داده است، که مستقل از ایالات متحده عمل می‌کند. فرانسه تمام اجزای لازم را در داخل کشور تولید می‌کند.
برخلاف زرادخانه‌های هسته‌ای عظیمی که واشنگتن و مسکو توسعه دادند، زرادخانه‌های فرانسه و انگلیس مکمل چتر هسته‌ای آمریکا بر سر اروپا بودند.
برخی از مقامات سابق پنتاگون می‌گویند که اگر هدف اروپایی‌ها مطابقت با انعطاف‌پذیری زرادخانه هسته‌ای ایالات متحده باشد، زرادخانه‌های هسته‌ای فرانسه و انگلیس باید تحت یک ارتقاء گسترده چند میلیارد دلاری قرار گیرند. آنها می‌گویند که یک نگرانی خاص این است که نیروهای هسته‌ای در انگلیس و فرانسه در حال حاضر سلاح‌های کم بازدهی هستند که می‌تواند برای بازدارندگی یا پاسخ به یک حمله هسته‌ای کوچک از سوی روسیه به امید اجتناب از تشدید بیشتر استفاده شود.
کارشناسان دیگر می‌گویند که نیروهای فعلی آنها ممکن است کافی باشد، به خصوص اگر فرانسه و انگلیس به صراحت اعلام کنند که به دفاع از ناتو متعهد هستند و در برنامه‌ریزی نظامی این اتحاد ادغام شده‌اند.
«جیمز دیویس»، رئیس روابط بین‌الملل دانشگاه سنت گالن در سوئیس گفت، اینکه ایالات متحده در پاسخ به حمله اتمی روسیه به اروپا، سلاح‌های هسته‌ای پرتاب خواهد کرد یا نه، همیشه نامعلوم بوده است، زیرا می‌تواند مسکو را به حمله به آمریکا وادار کند.
انتهای پیام
نظرات