به باور یوهان کرایف، روماریو "نابغه محوطه جریمه" بود.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روماریو دوسوزا فاریا 29 ژانویه سال 1966 در ریودو ژانیرو به دنیا آمد. او فعالیت حرفه‌ای خود را در سال 1985 در باشگاه واسکو دوگاما آغاز کرد و با این تیم دو بار قهرمان لیگ منطقه ریودو ژانیرو شد. از سال 1988 تا 1992 برای آیندهوون به میدان رفت. با این تیم نیز در سال‌های 1989، 1991 و 1992 قهرمان باشگاه‌های هلند شد و در سال 1989 به عنوان مرد سال فوتبال این کشور رسید. او در سال 1993 به بارسلونا پیوست و در این تیم آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شد و قهرمانی لیگا را به دست آورد. مربی او یوهان کرایف بود که روماریو را به عنوان "نابغه محوطه جریمه" توصیف ‌می‌کرد.

در سال 1995 ابتدا به صورت قرضی به برزیل برگشت و پیراهن باشگاه فلامینگو را به تن کرد. در فصل 1997 - 1996 در والنسیا مشغول فعالیت بود و پس از ‌آن دوباره به فلامینگو بازگشت. از سال 2000 دوباره عضوی از تیم واسکو دوگاما شد و با این تیم قهرمان کوپا مرکوسور (جام باشگاهی در آمریکای جنوبی که از سال 1998 تا 2001) شد و قهرمانی باشگاه‌های برزیل را به دست آورد. روماریو در همان سال به عنوان فوتبالیست سال آمریکای جنوبی برگزیده شد.

از سال 2002 تا 2004 در تیم فلومیننسه ریودو ژانیرو توپ می‌‍زد. در همان زمان مدتی کوتاه برای تیم السد قطر بازی کرد که این دوره تنها پس از 10 هفته در آوریل سال 2003 با فسخ پیش از موعد قراردادش به پایان رسید. در اکتبر سال 2004 روماریو که به داشتن طبعی احساساتی و تند معروف بود،‌ پس از اختلاف با مربی فلومیننسه از این تیم اخراج شد و دوباره به واسکو دوگاما بازگشت. در فصل 2005 در سن 40 سالگی 22 گل برای واسکودو گاما زد و به این ترتیب آقای گل لیگ فوتبال برزیل شد. این در حالی بود که وی از ابتدای فصل با انتقادهای شدید رسانه‌ها به عنوان کسی که به پایان دوران اوجش نزدیک شده،‌ مواجه بود.

در اواخر مارس سال 2006 به باشگاه میامی آمریکا پیوست که تحت مالکیت شرکت ورزشی برزیلی ترافیک بود. در پایان ماه سپتامبر قراردادی با تیم دسته اولی آدلاید یونایتد برای انجام چهار بازی در لیگ استرالیا امضا کرد.

روماریو از ژانویه سال 2007 دوباره با واسکو دوگاما قرارداد بست. او ابتدا از سوی فیفا اجازه بازی نداشت،‌ چرا که طبق قوانین فیفا یک بازیکن در یک فصل حداکثر در دو باشگاه می‌تواند بازی کند. در حالی که پس از میامی و آدلاید، واسکو دوگاما سومین تیم روماریو در یک فصل می‌شد اما پس از آن فیفا کوتاه آمد زیرا فصل فوتبال در برزیل با تقویم فوتبال در اروپا مطابق نبود.

در 20 مه 2007 روماریو هزارمین گل خود را در طول مدت فعالیتش به ثمر رساند. در پیروزی 3 بر یک تیمش در مقابل اسپورت رسیف وی با یک ضربه کاشته در دقیقه 48 بازی گل سوم تیمش را زد. البته گل شماری روماریو از سوی فیفا به رسمیت شناخته نشد زیرا وی 98 گلی را هم که در دوره نوجوانی زده به حساب آورده بود؛ در حالی که وی تنها موفق به زدن 902 گل در بازی‌های رسمی که شامل بازی‌های دوستانه هم می‌شود، شده بود.

در اکتبر سال 2007 در سن 41 سالگی آزمایش دوپینگ وی مثبت و حاوی مصرف ماده فیناسترید اعلام شد. به گفته خودش، او ماه‌ها از این دارو برای جلوگیری از ریزش مو استفاده می‌کرد که این ماده را در بر داشت. در فوریه سال 2008 روماریو اعلام کرد که در 30 مارس 2008 به فعالیت خود پایان می‌دهد. از آنجایی که او به دلیل استفاده از داروی ریزش مو تا اواسط آوریل 2008 از انجام بازی محروم بود، دیگر در هیچ بازی‌ای حضور نیافت. در آغاز فوریه 2008 به عنوان مربی - بازیکنان واسکو دوگاما، بعد از اختلاف با مالک باشگاه، اوریکو میراندا استعفا داد.

یکی از برترین بازیکنان تاریخ برزیل در 15 آوریل 2008 اظهار داشت: "دیگر بازی نخواهم کرد. این قطعی است!" دلیل این تصمیم را هم روی فرم نبودن خودش اعلام کرد؛ چرا که در طول مدت محرومیتش اصلا تمرین نکرده بود.

روماریو

روماریو پس از اعلام بازنشستگی به عنوان نماینده حامی مالی باشگاه آمریکا اف.سی مشغول کار شد. این تیم هم‌اکنون در لیگ دسته دو در منطقه رودو ژانیرو بازی می‌کند. در 13 آگوست سال 2009 روماریو که 43 سال داشت، اعلام کرد که می‌خواهد دوباره بازی کند: "می‌خواهم در یک یا دو بازی رسمی به میدان بروم تا آرزوی پدرم را تحقق بخشم." پدر روماریو، اده‌ وایر، هوادار این باشگاه بود!

فعالیت ملی

روماریو در 70 بازی برای تیم ملی برزیل، 55 گل وارد دروازه حریفان کرد و بدین ترتیب پس از پله و رونالدو سومین گلزن موفق تمام دوران تیم ملی برزیل است. او اولین بار در 23 مه سال 1987 در دوبلین در مقابل ایرلند به میدان رفت و اولین گلش را پنج روز بعد در هلسینکی برابر فنلاند به ثمر رساند. در بازی‌های المپیک تابستانی 1988 با تیم ملی کشورش به مدال نقره دست یافت و خودش در این تورنمنت 5 گل زد.

در جام جهانی 1990 در ایتالیا فقط در یک بازی به میدان رفت زیرا دچار مصدومیت از ناحیه قوزک پا شده بود. به علاوه با کادر رهبری تیم نیز اختلاف داشت؛ ‌چرا که او و چند بازیکن دیگر با فیزیوتراپ خودشان به مسابقات آمده بودند.

او در جام جهانی 1994 آمریکا نقشی تعیین کننده در قهرمانی برزیل داشت و خود نیز به عنوان بهترین بازیکن جام، برنده توپ طلا شد. او پنج گل در این جام زد که یکی از آنها گل تساوی در آخرین بازی مرحله گروهی در مقابل سوئد و یکی نیز گل از روی نقطه پنالتی در فینال مسابقات در برابر ایتالیا بود. او در کنار زوج خط حمله‌اش، به‌به‌تو در طول جام جهانی بسیار درخشید.

پس از جام جهانی رونالدوی جوان زوج او در خط حمله تیم ملی برزیل شد. آن دو در فینال جام کنفدراسیون‌ها در سال 1997 در ریاض هرکدام سه گل در پیروزی 6 بر 0 تیمشان به ثمر رساندند. روماریو خود با زدن هفت گل،‌ آقای گل تورنمنت شد. قرار بود در جام جهانی 1998 در فرانسه هم این دو در خط حمله برزیل حضور داشته باشند اما روماریو مصدوم شد و پزشکان گفتند نمی‌تواند تا جام‌جهانی به فرم ایده‌آل برسد و بدین ترتیب با وجود میلش‌ جای خود را به به‌به‌تو داد.

پس از آن با ماریو زاگالو،‌ سرمربی،‌ و دستیارش زیکو دعوای کوچکی را علنی‌ کرد. البته با زاگالو از زمانی که دستیار کارلوس آلبرتو پریرا بود، مشکل داشت؛ چرا که در آن زمان در یک بازی دوستانه مقابل آلمان در سال 1992 به روماریو اجازه نداده بود تا پیراهن شماره یازده را که بسیار آن را دوست می‌داشت، به تن کند. به دنبال آن با پله نیز جنگی رسانه‌ای را شروع کرد، زیرا او هم تغییر شیوه زندگی روماریو را به عنوان رفتاری غیرحرفه‌ای مورد انتقاد قرار داده بود.

قبل از جام جهانی 2002 و در حالی که 36 سال سن داشت، با بازی‌های عالی و نمایش‌های خوبش، هواداران و رسانه‌ها را وادار کرد که به شدت خواستار دعوت او به تیم ملی شوند، این در حالی بود که تیم ملی برزیل در مسابقات انتخابی جام جهانی عملکرد خوبی نداشت و در گروه خود در منطقه آمریکای جنوبی تنها به رتبه سوم بسنده کرده بود اما سرمربی تیم ملی در آن زمان، لوئیز فلیپه اسکولاری از دعوت او امتناع کرد و بدون روماریو راهی ژاپن و کره‌جنوبی شد.

در 27 آوریل سال 2005، تقریبا چهار سال پس از آخرین بازی ملی‌اش بازی خداحافظی‌اش را مقابل گواتمالا انجام داد که به پیروزی 3 بر صفر برزیل انجامید و وی نیز یکی از گل‌های این تیم را به ثمر رساند.

زندگی شخصی

روماریو به کسی که مدام و به طرزی افراطی زندگی‌اش را تغییر می‌دهد، معروف بوده و همین امر هم در تیم ملی و باشگاه‌های مختلفی چون بارسلونا و فلامینگو برایش مشکلاتی ایجاد می‌کرد.

او دو فرزند از ازدواج اول و یک فرزند از ازدواج دومش دارد.

او در سال 2005 نیز جنجال آفرید. وی در یک مسابقه فوتبال شرکت کرد که یک قاچاقچی معروف همبازی‌اش بود. روماریو در یک مصاحبه برای چندمین بار علاقمندی خود را برای ورود به دنیای سیاست اعلام کرد.

عناوین و موفقیت‌ها

تیم ملی:

مدال نقره المپیک: 1988

قهرمانی جهان: 1994

قهرمانی در کوپا آمه‌ریکا: 1989، 1997

قهرمانی در جام کنفدراسیون‌ها: 1997

مقام سوم جام جهانی فوتبال ساحلی: 2005

باشگاهی:

قهرمانی در جام حذفی هلند: 1989، 1990

قهرمانی در لیگ باشگاهی هلند: 1989، 1991، 1992

قهرمانی در لیگ باشگاهی اسپانیا: 1994

قهرمانی در جام مرکوسور: 1999، 2000

قهرمانی در لیگ باشگاهی برزیل: 2000

عناوین و افتخارات شخصی

مرد سال فوتبال جهان: 1994

بهترین بازیکن جام جهانی: 1994

بهترین بازیکن آمریکای جنوبی حاضر در اسپانیا: 1994

آقای گل مسابقات منطقه ریو دوژانیرو: 1986، 1987، 1996، 1997، 1998، 1999، 2000

آقای گل المپیک: 1988

آقای گل لیگ هلند: 1989، 1990، 1991

آقای گل جام حذفی هلند: 1989، 1990

آقای گل لیگ قهرمانان اروپا: 1990، 1993

آقای گل لیگ اسپانیا: 1994

آقای گل جام کنفدراسیون‌ها: 1997

انتهای پیام