"من نصیحتی برای هم پیمانان آمریکا دارم که از جاسوسی آژانس امنیت ملی آمریکا از رهبرانشان خشمگین شده‌اند: به پا خیزید! منظورم با شماست: آلمان، فرانسه، برزیل، مکزیک، اتحادیه اروپا و سازمان ملل!"

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، "مکس بوت" تحلیلگر ماهنامه آمریکایی "کامنتری" درباره افشای جاسوسی‌های آمریکا نوشته است: «آیا آژانس امنیت ملی از رهبرانتان جاسوسی می‌کند؟ شاید. آیا شما از رهبران کشورهای همپیمان از جمله آمریکا جاسوسی می‌کنید؟ شاید. شما تنها منابع یا توانایی جاسوسی با کارآمدی آژانس امنیت ملی آمریکا را ندارید. اگر داشتید شما هم جاسوسی می‌کردید!

خود را برای انکار آن خسته نکنید. همه‌ کشورها بر اصلی که "لرد پالمرستون"، وزیر خارجه و نخست‌وزیر قرن 19 انگلیس بر زبان آورده صحنه می‌گذارند که گفته بود: ما هم پیمان ابدی نداریم. دشمن همیشگی هم نداریم. تنها منافع ما هستند که ابدی و همیشگی‌اند و وظیفه‌ی ماست که تابع آن منافع باشیم.

همه کشورها برای منافع‌شان به همان میزان اطلاعات درباره اقدامات و مقاصد دیگر کشورها احتیاج دارند(حتی باید به کنه آنها پی ببرند)؛ حتی (شاید به طور خاص) درباره آنهایی که در حال حاضر با آنها هم‌پیمان‌اند. اصلا هیچ کشوری وجود ندارد که بتوان به خودی خود روی وفاداریش حساب کرد. شاهد باشید چگونه هم‌پیمانان نزدیک ما مانند فرانسوی‌ها نپذیرفتند که از جنگ عراق حمایت کنند اما رهبری را در کشور مالی به دست گرفتند، یا چگونه آلمان‌ها در جنگ عراق شرکت نکردند، اما در افغانستان حضور داشتند. این تنها به خط‌مشی امنیتی برمی‌گردد؛ سیاست اقتصادی هم یک مساله بزرگ است. دلیل اینکه همه کشورهای پیشرفته مبالغ زیادی بر روی اطلاعات هزینه می‌کنند تا حدی این است که بتوانند به چنین سوالاتی پاسخ دهند.

مطمئنا بخش بسیار بزرگ‌تر بودجه اطلاعات، همان گونه که باید هم این گونه باشد، به ارزیابی اقدامات و مقاصد دشمنان اختصاص می‌یابد؛ اما حتی اگر موشکافانه بر بازیگران بد مانند ایران یا القاعده متمرکز شوید، باید اطلاعات درستی از اقدامات هم‌پیمانان‌تان داشته باشید: آیا آلمان‌ها از تحریم‌های سخت‌تر حمایت‌ می‌کنند؟ آیا ایتالیایی‌ها در اجرای آن همکاری می‌کنند؟ و از این قبیل سوالات. به همین خاطر است که کشورها در خفا از یکدیگر جاسوسی می‌کنند، در حالی که به طور علنی متعهد به دوستی همیشگی هستند.

و به همین علت است که جامعه اطلاعاتی آمریکا از نفوذ سرویس اطلاعاتی اسراییل(که یک هم‌پیمان است) می‌ترسد؛ دست کم به همان میزان که از نفوذ سرویس‌های اطلاعاتی دشمنان قسم‌خورده‌ای مانند ایران و کوبا می‌ترسد و این دلیل خوبی است.

اما یک استثنای جزیی وجود دارد: اتحاد پنج کشور آمریکا، انگلیس، کانادا، استرالیا و نیوزیلند. این کشورها که از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون همواره در حال تبادل اطلاعات بسیار حساس بوده‌اند، شاید از رهبران یکدیگر جاسوسی نکنند، اما از شهروندان یکدیگر جاسوسی می‌کنند. در واقع این تبادل اطلاعات به آنها اجازه می‌دهد ازممنوعیت‌های نظارت داخلی طفره روند: انگلیسی‌ها می‌توانند از شهروندان ما جاسوسی کنند و ما می‌توانیم از شهروندان آنها جاسوسی کنیم و پس از آن می‌توانیم نتایج را مبادله کنیم.

هر کشور دیگر-هر کشور بیرون از پنج کشور ذکر شده- طعمه‌ی مناسبی برای جاسوسی آمریکاست و ما طعمه مناسبی برای آنها هستیم. قطعا رهبران فرانسه، آلمان، برزیل و دیگر کشورها این را می‌دانند، اما رای‌دهندگان به آنها این را نمی‌دانند. بیشتر خشم آنها برای اذهان عمومی ساختگی است. تنها خشم واقعی در این است که همه خشمگین‌اند!»

انتهای پیام