گوگل تلاش‌های فراوانی را در راستای محبوب‌کردن اتومبیل خودکار خود صورت داده است.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، هر روز صبح آنتونی لواندوسکی از منزلش در برکلی خارج می‌شود و با خودروی لگسوز سفیدرنگ خود به سر کار می‌رود.
وی مانند اکثر افراد هر روز این فرایند را تکرار می‌کند اما تجربه‌اش اندکی متفاوت از دیگران است زیرا راننده وی یک ربات است.
لواندوسکی از مسیر حومه‌ای خارج شده و وارد خیابان می‌شود. به محض این که وی وارد خیابان می‌شود، خودرو از جی پی اس و دیگر حسگرهایش برای تعیین مکان اتومبیل استفاده می‌کند. بر روی داشبورد یک نمایشگر با پروفایل پایین وجود دارد.
در لحظه‌ای که لواندوسکی وارد آزادراه می‌شود، یک گرافیک رنگی بر روی نمایشگر ظاهر می‌شود.
این گرافیک نمایی طرحواره از جاده است: دو خط عمودی سفیدرنگ مرزهای بزرگراه را نشان می‌دهند و سه خط تیره بزرگراه را به چهار لین تقسیم می‌کنند.
پیغامی برای رانندگی خودکار ظاهر می‌شود: دو لاین بر روی بزرگراه وجود دارند که بر روی نمایشگر به رنگ سبز دیده می‌شوند.
همچنین خودروی لواندوسکی و خودروهای اطرافش به صورت مربع‌های سفیدرنگ کوچک نمایش داده می‌شوند.
دو دگمه «خاموش» و «روشن» بر روی فرمان خودرو وجود دارند و صدای یک زن با اعلام واژگانی آغاز رانندگی خودکار را نوید می‌دهد.
از این لحظه به بعد لواندوسکی دست از کنترل وسیله نقلیه بر می‌دارد و آن را به نرم‌افزاری به نام «شوفر گوگل» می‌سپارد.
وی پایش را از پدال بر می‌دارد و آن گاه رایانه خودرو آن را می‌راند.
خودروهای خودکار از دهه 1970 به یک شکل عرضه شده‌اند اما سه «چالش بزرگ» دارپا در سال‌های 2004، 2005 و 2007 ، این حوزه از فناوری را رسما آغاز کرد.
«چالش بزرگ» هم‌اکنون آزمایشگاه‌های خودکار را در سراسر جهان محبوب کرده و فقط گوگل نیست که این فناوری را توسعه می‌دهد، بلکه بسیاری از تولیدکنندگان بزرگ از قبیل تویوتا، جی ام، ولوو، نیسان، بی ام دبلیو و بسیاری غول‌های دیگر در حال توسعه این تکنولوژی هستند. مهم‌ترین نتیجه حوزه دارپا توسعه «یابنده طیف لیزری» قابل اعتماد بود.
این یابنده بر روی خودروی گوگل وجود دارد و در تقریبا تمامی سیستم‌های خودکار آزمایشی که تاکنون ساخته شده، به کار می‌رود.
در صورتی که شوفر لواندوسکی کامل بود، وی می‌توانست در درون اتومبیل چرت بزند، اما در واقعیت باید بیدار بماند و پشت فرمان باشد، زیرا هنگامی که شوفر با موقعیتی مواجه می‌شود که در آن به خود اطمینان ندارد، از راننده می‌خواهد خود کنترل فرمان را به دست بگیرد.
بر اساس سیاست گوگل، راننده باید در میان جاده‌های مسکونی و خیابان‌های سطحی خود اتومبیل را براند و شوفر فقط در بزرگراه‌ها عمل کند.
در طول مسیر، راننده فقط اندک دقایقی دستش بر روی فرمان است: در آغاز، در پایان و در طول مبادلاتی که در بزرگراه صورت می‌گیرد. مابقی اوقات وی می‌تواند استراحت کند.
لواندوسکی در نشست بین‌المللی SAE در سال 2012 به مهندسان خودروهای خودکار گفت، زمانی که وی با اتومبیل مزبور به سر کار می‌رسد، کاملا از روحیه تازه و خوبی برخوردار است.
لواندوسکی در دفتر مرکزی گوگل در Mountain View کالیفرنیا کار می‌کند و رهبر تجاری پروژه اتومبیل خودکار گوگل است. این شرکت حدود یک دهه است که بر روی این فناوری مطالعه می‌کند.
گوگل دارای ناوگان کوچکی از اتومبیل‌های خودکار است که هم‌اکنون در جاده‌های عمومی فعالیت می‌کنند.
این سامانه‌ها، خودروهای آزمایشی هستند که کارمندان گوگل را سر کار می‌برند و دوباره آن‌ها را به منازلشان می‌رسانند.
در مجموع، این خودروها بیش از 500 هزار مایل را بدون تصادف پیموده‌اند.
در جشنواره‌ای در دفتر مرکزی گوگل در سال گذشته، رئیس گوگل اعلام کرد تا سال 2018 اتومبیل‌های خودکار در دسترس عموم مردم قرار می‌گیرند.
هم‌اکنون شوفر در حال از سرگذراندن یک آزمایش بتا است و طوری برنامه‌ریزی می‌شود که بتواند هر روز به به همان شیوه‌ای که برای لواندوسکی عمل می‌کند، فعالیت کند.
گوگل نیاز دارد این خودرو را در دستان رانندگان معمولی بگذارد تا تجربه کاربر را آزمایش کند.
این شرکت همچنین در نظر دارد ایمنی کارکرد سامانه خودکار را ثابت کند. این بدین معنا نیست که این اتومبیل‌ها کامل یا ضدتصادف هستند، بلکه به مفهوم آن است که سیستم مزبور از راننده انسان باصلاحیت ایمن‌تر است.
در حال حاضر، داده‌ها نشان می‌دهند که نسخه‌های شوفر به طور متوسط 36 هزار مایل را پیش از ارتکاب اشتباه سنگین و نیاز به دخالت انسانی می‌پیمایند.
اشتباه به معنی تصادف نیست، بلکه به معنی آن است که شوفر آن‌چه را که می‌بیند به اشتباه تفسیر کند. به طور مثال، ممکن است یک کامیون پارک‌شده را با یک ساختمان اشتباه بگیرد.
نرم‌افزار این سیستم همچنین صدها بررسی تشخیصی را ظرف یک ثانیه صورت می‌دهد و اشکالات حدود هر 300 مایل رخ می‌دهند.
اشتباهات نگران‌کننده می‌طلبند که راننده انسانی دوباره کنترل فرمان را به عهده بگیرد.
آزمایشگرهای جوان گوگل با تکنیک‌های رانندگی مهم شامل ترمز اضطراری، تغییرات با سرعت بالای بین لاین‌ها و پیش‌گیری و مانوردادن در اسلایدهای غیرقابل‌کنترل را آموزش‌دیده‌اند.
تاکنون شوفر، سابقه رانندگی خوبی از خود به جای گذاشته و فقط یک مورد تصادف گزارش شده است که در آن راننده انسانی خودرو حین پارک‌کردن مقصر شناخته شد.
در این مورد خودروی گوکل در حال رانندگی نبود و تصادف را نمی‌توان به شوفر نسبت داد، بلکه این مشکل به دلیل اشتباه ساده انسانی بود.
رانندگان انسانی در امریکا به طور متوسط در هر 500 هزار مایل دچار سانحه رانندگی می‌شوند.
با در نظرگرفتن این نکته که برنامه خودکار گوگل حدود نیم میلیون مایل را پیموده است، می‌توان گفت شوفر گوگل به اندازه یک راننده انسانی متوسط ایمن است.
با این حال، لواندوسکی معتقد است این سامانه به اندازه کافی با موقعیت‌های چالش‌برانگیز در مسافرت‌های دنیای واقعی روبرو نشده است.
گوگل در خصوص برنامه اتومبیل خودکارش کاملا سری برخورد کرده و گرچه در سال 2009 این پروژه را آغاز کرد، اما نخستین بار یک سال بعد وجود چنین طرحی را به صورت رسمی اعلام کرد.
یک برنامه تلویزیونی به شدت از وجود چنین برنامه‌ای انتقاد کرد، به طوری که در پایان تیزر تبلیغاتی منفی علیه این پروژه، ربات‌ها در حال جمع‌آوری قطعات جسد راننده اتومبیل خودکار گوگل با هدف تولید انرژی هستند.
گوکل هم‌اکنون در حال مذاکره با قانون‌گذاران و شرکت‌های بیمه بزرگ برای اعتباربخشیدن به این پروژه است.
لواندوسکی در همایشی اعلام کرده که گوگل در نظر دارد تمامی بلوک‌های سازنده‌ای که از آن استفاده می‌کند را در اختیار دیگر صنعت‌گران حوزه تولید اتومبیل بگذارد.
از جمله این بلوک‌ها می‌توان به سیستم عملگر اندروید، سامانه جستجو، صدا، نقشه‌ها، راهبری و حتی خود خودرو اشاره کرد.
شوفر نیاز دارد بر اساس lidar عمل کند که این سیستم در واقع، طیف‌گذاری و شناسایی نور است و بر اساس همان قاعده رادار و سونار عمل می‌کند، اما پیشرفته‌ترین لیدارهای امروزی بسیار دقیق‌تر هستند و بیش از 1.3 میلیون وکسل (voxel) را در هر ثانیه تولید می‌کنند.
هر وکسل مانند یک پیکسل است اما به جای نمایش‌دادن نقطه‌ای بر روی یک صفحه‌نمایش دو بعدی، آن را در فضا نشان می‌دهد.
با حدود یک میلیون وکسل یا بیشتر می‌توان مدلی سه‌بعدی داشت که با مقیاس 1:1 و کمتر از یک سانتی‌متر ترسیم شده است.
لیدار گوگل با بهای 75 هزار دلار تا 85 هزار دلار بیش از هر جزئی در اتومبیل خودکار ترکیبی شامل خود خودرو، ارزش دارد.
گفته می‌شود، مهندسی به نام «دیوید هال» لیدار مورد استفاده گوگل را طراحی کرده است.
انتهای پیام
نظرات