یک روانشناس گفت: «پرخاشگری» حالتی هیجانی و تابع عوامل جسمانی و روانشناختی است و عوامل ایجاد پرخاشگری در کودکان و نوجوانان می‌تواند عوامل فردی یا زیستی باشند.

اردشیر یاراحمدی در گفت‌وگو با خبرنگار «اجتماعی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - منطقه خوزستان، اظهار کرد: وراثت یکی از عوامل پرخاشگری است، وجود هورمون‌هایی در بعضی افراد ممکن است موجب نمایان شدن نوعی رفتار پرخاشگرانه شود. از طرف دیگر به هم خوردن تعادل شیمیایی بدن نیز می‌تواند منجر به رفتارهای پرخاشگرانه شود. معمولا هنگامی که در جنس مذکر میزان هورمون تسترون افزایش پیدا کند، رفتارهای خشن و پرخاشگری نیز به تبعیت از آن افزایش می‌یابند.

وی ادامه داد: از دیگر عوامل فردی؛ نوع تربیت در خانواده، استفاده از وسایل آموزشی و مطالبی است که فرد از محیط خود فرا می‌گیرد. برخی از این الگوهای غلط را والدین در اختیار فرزندان خود قرار داده‌اند، با مشاهده این که والدین برای به دست آوردن خواسته‌های خود از طریق پرخاشگری موفق شده‌اند، کودک یا نوجوان نیز همین رفتار را برای به دست آوردن خواسته‌ها انجام می‌دهند و به این ترتیب کپی‌برداری از رفتار والدین در فرزندان اتفاق می‌افتد.

این مدرس دانشگاه افزود: عامل دیگر پرخاشگری فردی، ناکامی افراد است؛ نظریه‌ای وجود دارد که می‌گوید انسانی در هنگام ناکامی و نرسیدن به خواسته‌ها و هدف خود و زمانی که نیازهای روانشناختی خود را ارضا نشده می‌یابد، آمادگی پرخاشگری را دارد تا شاید از این راه بتواند به خواسته‌های خود برسد. عمل پرخاشگرانه در موجودات زنده و انسان، روشی برای زنده ماندن است و نیرویی به فرد می‌دهد که بتواند با شرایط مقابله یا با محیط اجتماعی مبارزه کند.

این روانشناس عنوان کرد: برای کنترل پرخاشگری باید مسایل فردی حل شده و از ناکامی جلوگیری شود، سلامت جسمانی و جایگزینی رفتارهای درست به جای رفتارهای پرخاشگرانه و همچنین آموزش مهارت‌های اجتماعی و مهارت‌های زندگی برای کنترل رفتار در هنگام خشمگین شدن، تبعات پرخاشگری را کاهش می‌دهد.

یاراحمدی افزود: اگر فرزندان هنگام مراجعت به خانه ناراحت و گرفته باشند، نباید از سوی خانواده مورد بازخواست قرار گیرند بلکه والدین باید شرایطی برای فرزندان فراهم کنند تا آنها بتوانند در مورد احساسات و عواطف خود با والدین صحبت کنند. گفت‌وگو با کودکان و نوجوانان در مورد موضوعاتی که آنها را ناراحت کرده، موجب تخلیه روانشناختی آنها می‌شود.

وی بیان کرد: رفتارها و طرز فکر همه افراد جامعه از طریق نهادهای اجتماعی مانند خانواده، جامعه و رسانه‌ها شکل می‌گیرد، بنابراین محصولاتی مانند فیلم‌ها و برنامه‌های رسانه‌ها که تفکر پرخاشگرانه را ترغیب می‌کنند، موجب آسیب‌زایی افراد و جامعه می‌شود.

یاراحمدی درباره راهکارهای مقابله پرخاشگری در کودکان و نوجوانان با تاکید بر لزوم آموزش صبر، تحمل و بردباری از طریق والدین به فرزندان، گفت: باید سعی کنیم از ناکامی افراد جلوگیری کنیم. والدین باید به فرزندان خود آموزش‌هایی در جهت رسیدن به خواسته‌های خود با صبر و حوصله و به دور از عجله کردن، بدهند و به فرزندان خود بیاموزند که برای ارضای نیازهای خود لازم است صبر کنند.

وی گفت: نکته‌ای که باید به آن توجه کنیم این است که در بعضی مواقع، جامعه رفتارهای خشن را خوب تلقی می‌کند. ممکن است در یک منطقه یا فرهنگ و قومیتی خاص، افرادی که پرخاشگر هستند، از احترام بیشتری برخوردار باشند. به طور مثال اگر در جایی، فردی با زور بازو یا صدای بلند و رفتارهای هجوم‌آوری، این رفتارها را در همسالان خود تقویت کرده و دیگران تابع آن فرد شوند، پس گاه فرد با دیدن رفتار پرخاشگرایانه در جامعه، این رفتار را در خود تقویت می‌کند.

این روانشناس عنوان کرد: در دنیایی زندگی می‌کنیم که پرخاشگری جزء لاینفک زندگی ما است و هر انسانی ممکن است در طول زندگی هزاران بار عصابی شود که باید روش‌های تخلیه این هیجان را یاد بگیریم. هنگامی که عصبانی و خشمگین می‌شویم با یک پیاده‌روی ساده، با نوشتن هیجانات خود یا نقاشی می‌توان این هیجان را به صورت سالم تخلیه کرد.

انتهای پیام