یک استاد دانشگاه گفت: متاسفانه تخریب و قاچاق آثار فرهنگی در کشور ما جا افتاده و این موضوعات جزو فرهنگ ما شده است.

به گزارش خبرنگار حقوقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محمدحسن محبعلی استاد دانشگاه در نشست علمی «فرصت‌ها و آسیب‌های خصوصی‌سازی آثار و اموال میراث فرهنگی از منظر موازین حقوقی» که از سوی کمیسیون حقوق بشر اسلامی ایران برگزار شد، در مورد مرمت آثار باستانی، گفت: قانون اساسنامه سازمان میراث فرهنگی در سال 1364 تصویب و بر اساس آن در سال 1366 سازمان میراث فرهنگی تشکیل شد.

وی ادامه داد: طبق 10 بند اساسنامه سازمان میراث فرهنگی، دولت موظف است از هر آنچه که به عنوان آثار فرهنگی ثبت می‌شود حفاظت کند. همچنین بر اساس بند 11 این اساسنامه، سازمان میراث فرهنگی در طرح‌های اجرایی صاحب‌نظر بوده و حق وتو دارد و طبق بند 12 نیز سازمان میراث فرهنگی موظف است برای آثار ثبت شده خود، حریم مشخصی را تعیین کند.

محبعلی درباره خصوصی‌سازی آثار و اموال فرهنگی، گفت: از نظر حاکمیتی نمی‌توان اموال و میراث فرهنگی را خصوصی‌سازی کرد. متاسفانه در کشور ما آثار فرهنگی به عنوان یک گنج جلوه داده شده است و کسی به عنوان فرهنگ به این آثار نگاه نمی‌کند، در صورتی که پایه میراث فرهنگی در کشور ما، فرهنگ است.

در ادامه این نشست، علیرضا ظاهری استادیار دانشکده حقوق دانشگاه آزاد تهران مرکز، گفت: باید از میان مدل‌های موجود، مدل مناسبی را برای میراث فرهنگی کشورمان انتخاب کنیم. باید ببینیم که به چه صورت می‌توانیم میراث فرهنگی را خصوصی کنیم و برای این کار باید مدل‌ها را بشناسیم.

وی با بیان اینکه خصوصی‌سازی آثار فرهنگی یک پدیده است، ادامه داد: ما باید مدل خصوصی‌سازی برای اموال فرهنگی را تعریف کنیم و بعد ابزار اجرای آن را مشخص سازیم.

انتهای پیام